Γράμμα δίχως παραλήπτη 

Ο Χειμώνας έτριζε ήδη τα δόντια του, ήταν αρχές Δεκέμβρη, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, και ο Οθέλλος μετά από μακρά σιωπή που κράτησε πάνω -κάτω ένα χρόνο επικοινώνησε ως εκ θαύματος μαζί μου και ζήτησε να συναντηθούμε σήμερα που θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφτεί τον αδελφό του τον Περικλή.

Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε στο Café Bar «Σάρωθρον» στα Λαδάδικα, στην οδό Kατούνη στην συμβολή με την Πολυτεχνείου στις δέκα το βράδυ.

Αν και άργησε λιγάκι, δεκαπέντε λεπτά περίπου, τον είδα να περνάει την πόρτα, καθόμουν στο μπαρ όταν με πλησίασε για να με χαιρετίσει, φορούσε ένα μαύρο κουστούμι Αρμάνι που τόνιζε τους φαρδύς ώμους του ένα γαλάζιο πουκάμισο Hugo Boos και μια κόκκινη μεταξωτή γραβάτα, τον καλωσόρισα και αυτός εγκάρδια μου έσφιξε το χέρι κάθισε δίπλα μου σε ένα σκαμπό που μετά βίας το κρατούσα ελεύθερο, το μπαρ ήταν γεμάτο και κάθε τόσο κάποιος με ρωτούσε επίμονα αν καθόταν κάποιος, όταν του έλεγα «Ναι, περιμένω την παρέα μου είναι πιασμένο» έφευγε με δέκα κιλά μούτρα.

Η μουσική  που έπαιζε στο Bar δυνατή αλλά ευχάριστη, με ελληνικό έντεχνο τραγούδι, οι επιλογές του dj  ήταν με τραγουδοποιούς όπως, ο Πασχαλίδης, ο Ρόκκος, τα Ξύλινα Σπαθιά, και Παπακωνσταντίνου, τουλάχιστον αυτούς ήξερα ή μπόρεσα να ξεχωρίσω.

Η διακόσμηση του μίνιμαλ, λευκοί τοίχοι με καρφωμένους πάνω τους σκόρπιους πίνακες με φωτογραφίες ασπρόμαυρες, με θέμα τη γυναίκα σε όλες τις στιγμές της, χαμηλά φώτα και τραπεζάκια με ψάθινες καρέκλες και μαύρα μεταλλικά τραπεζάκια, μια μεγάλη μπάρα από κέδρο με σκαμπό στην έξω πλευρά του και από τη μέσα πλευρά ο μπάρμαν στο κέντρο της και δεξιά του ο τύπος που διάλεγε την μουσική, ο dj με λίγα λόγια.

Ο Οθέλλος παρήγγειλε ένα Sivas, ενώ εγώ συνέχισα να πίνω την μπύρα μου με δίχως αλκοόλ, με πείραξε χαμογελώντας για την επιλογή μου και ξεκινήσαμε να συνομιλούμε για τον άθλιο καιρό που είχε αυτές τις μέρες και τους λόγους της εξάμηνης απουσίας του, κάποια στιγμή άρχισε να μιλά πιο αργά και πιο εμφατικά «Μαξ * κάθε φόρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα το μυαλό μου κολλά σε μια πόλη λες και είμαι φυλακισμένος μέσα της» « Σε ποια πόλη αναφέρεσαι; τη Θεσσαλονίκη; ή την Αθήνα ;» τον ρώτησα « Για το To Cluj -Νapoca, μια πόλη στο βορά της Ρουμανίας, στους πρόποδες των Καρπαθίων, κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία, μια μικρή πόλη που είμαι σίγουρος πως σου είναι άγνωστη, γεμάτη θρύλους, με ένα πανέμορφο βοτανικό κήπο, καλόγουστα σοκάκια, μεγάλους και φαρδύς δρόμους, κέντρο της Ιατρικής σχολής, ξέρεις εκεί πηγαίνουν και πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες να σπουδάσουν Ιατρική, οικονομικά και καμία φόρα και γυμναστική ακαδημία» «Κοίτα μέχρι που φθάνει η επιθυμία για μόρφωση του Έλληνα» Συμπλήρωσα.

Ο Οθελλος άρχισε να κουνιέται με το συνηθισμένο πια πέρα - δώθε και με το βλέμμα καρφωμένο στο παράθυρο. Παρατηρούσε το χιόνι που πέφτοντας έγλυφε τα παραθυρόφυλλα και μετά χανόταν στο σκοτάδι της νύχτας.

«Εκεί να δεις χιόνι Μαξ τον Δεκέμβρη ίσα με ένα μέτρο το στρώνει» «Οθέλλο στο Cluj-Napoca  πως βρέθηκες;» Τον ρώτησα «Είχα πάει για δουλειές απεσταλμένος ενός Έλληνα εφοπλιστή για να ανοίξω μια σειρά από Ιντερνέτ καφέ, ο Τσαουσέσκου μόλις είχε εκτελεστεί πληρώνοντας για τα εγκλήματα του και στη χώρα πια έπλεε ο άνεμος της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Μετά από πολυήμερες διαπραγματεύσεις με τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων για τα ενοίκια, και με τον εκπρόσωπο του οργανισμόού τηλεπικοινωνιών της Ρουμανίας,  ένα ψηλό μουσάτο σαρανταπεντάρη, για τις τηλεφωνικές γραμμές που χρειαζόμασταν, μια και στη Ρουμάνια ήταν δυσεύρετες οι καθαρές γραμμές, γιατί το κόμμα στις εποχές του Τσαουσέσκου τις παρακολουθούσε χρησιμοποιώντας του δύο ακροδέκτες του καλωδίου της τηλεφωνικής γραμμής σε δύο διαφορετικούς χρήστες. Έτσι σχεδόν όλες οι γραμμές είχαν δυο ιδιοκτήτες,  κάτι σαν ντούμπλεφαστ για να ακούει ο ένας τον άλλον και να τον καταδίδει στο κόμμα αν έλεγε κάτι εναντίον του, έτσι λειτουργούσε το κόμμα και η δυναστική παρέα του Τσαουσέσκου, ποινή ο θάνατος ή ισόβια στα μπουντρούμια των φυλάκων τους, δέκα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γής.

Αφού συμφωνήσαμε με όλους και σε όλα με βρήκε η παραμονή των Χριστουγέννων στο CluJ-Νapoca. Με φιλοξενούσε μια οικογένεια που έμενε στην οδό Louis Pasteur σε μια οικοδομή ομολογούμενος διαφορετική στην κατασκευή από τις άλλες οικοδομές σοβιετικού τύπου γνωστές και ως μπλοκ (όμοιες οικοδομές μέσα ένα οικοδομικό τετράγωνο), έμοιαζε σαν να είναι γοτθικού ρυθμού κτίσμα με μεγάλα στρόγγυλα παράθυρα στην πρόσοψη και κεραμοσκεπή σε σχήμα καμπαναριού.

Ξεκίνησα λοιπόν από τη Strada Louis Pasteur να κατέβω στη Square Unirill μια πλατεία στο κέντρο της πόλης που απείχε περίπου από το σημείο που ήμουν τέσσερα χιλιόμετρα με τα πόδια, μια και η διαδρομή ήταν ευχάριστη και ο δρόμος κατηφορικός παρόλο που χιόνιζε ελαφρά το κρύο ήταν υποφερτό.

Πέρασα από την βοτανικό κήπο που ήταν στα δεξιά μου, από το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο που ήταν στα αριστερά μου όπως κατέβαινα και έφτασα σε μια σειρά από μικρά καταστήματα ούτε πέντε τετραγωνικών μέτρων το καθένα που πουλούσαν λουλούδια, γλάστρες, γλαστράκια, κάτι σαν τα Λουλουδάκια στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, που μπορείς να τα βρεις ακριβώς  πάνω ακριβώς από την οδό Τσιμισκή στο κέντρο της πόλης.

Όταν πλησίαζα προς την πλατεία, το χιόνι έπεφτε ολοένα και πιο πυκνό και η θερμοκρασία έφθανε στους μείον  δεκαπέντε βαθμούς κελσίου όπως διάβασα σε μια μικρή φωτεινή πινακίδα που αναβόσβηνε με την ένδειξη της θερμοκρασίας έξω από ένα φαρμακείο.

Ευτυχώς ήμουν καλά ντυμένος, θυμάμαι φορούσα για να μην με πριονίζει το κρύο ένα βαρύ καφέ δερμάτινο, μια μάλλινη μπλούζα γκρι, ένα σκούρο μπλε μάλλινο παντελόνι και καφέ μπότες κρεπ όπως μου συνέστησε η σπιτονοικοκυρά μου που όταν με είδε να καταφθάνω την πρώτη μέρα με κάτι σκαρπίνια μαύρα με πήρε από το χέρι άρον- άρον και με πήγε σε ένα κατάστημα που πουλούσε παπούτσια για να αγοράσω κρεπ μπότες για να μην γλιστρούν στον πάγο και στα χιόνια. Σε όλη την διαδρομή μέχρι να φτάσουμε μου έλεγε «Θα παγώσεις άνθρωπε μου από το κρύο που νομίζεις ότι ήρθες, εδώ κάνει βαρύ χειμώνα με χιονιά και βοριάδες».

Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν όσα μου έλεγε για τα παπούτσια ή το κρύο αλλά ότι μιλούσε άπταιστα αγγλικά για την ηλικία της, θα ήταν γύρω στα 65 αδύνατη ψηλή με πράσινα μάτια, ξανθά μαλλιά μακριά έως τους ώμους και ιδιαίτερα περιποιημένη.

Αργότερα βεβαία μου έλυσε την απορία μου μια και μου εξήγησε ότι δούλευε ανώτερη υπάλληλος στο υπουργείο εξωτερικών και έτσι μπόρεσε και έβγαλε άδεια από την αστυνομία για να νοικιάζει ένα δωμάτιο από το σπίτι της σε ξένους επισκέπτες. Αν και απαγορευόταν ρητός για τους κοινούς θνητούς, μόνο τα μέλη του κόμματος είχαν αυτό το πλεονέκτημα για ένα «Μικρό» έξτρα εισόδημα σε συνάλλαγμα κυρίως σε αμερικανικά δολάρια, για το ελάχιστο αυτό κέρδος αναγκάστηκε να μάθει άπταιστα αγγλικά. Και έτσι λοιπόν πήρα τις περίφημες κρεπ μπότες μου.

Τελικά ήταν άσχημη ιδέα το περπάτημα, είχα ξεπαγιάσει, πονούσαν τα δάχτυλα μου από το κρύο, έφτασα στην πλατεία Unirill στο κέντρο της πόλης προσπέρασα το άγαλμα του Μαtτhias Corvinus, εκεί κοντά πίσω από το άγαλμα σε ένα bistro έπινα τον μεσημεριανό μου καφέ παρέα με τους Έλληνες φοιτητές, και κατευθύνθηκα προς την καθολική Εκκλησία του St Michaels (Αρχαγγέλου Μιχαήλ) που ήταν στην κάτω πλευρά της πλατείας. Ήθελα να ανάψω ένα κερί παραμονή Χριστουγέννων ήταν. Ένοιωθα μοναξιά σε μια πόλη ξένη, χωρίς συγγενείς, χωρίς φίλους, και αύριο ξημέρωναν Χριστούγεννα.

Έσπρωξα απαλά την εξώπορτα και πέρασα μέσα στον ναό του St Michaels. Στα αριστερά μου παρατήρησα μια γυναίκα που η όψη της μου ήταν οικία, αλλά το μαντήλι που φορούσε γύρω από τα μαλλιά της με μπέρδευε, προσπαθούσα να θυμηθώ που τη ξέρω».

Όσο μιλούσε ο Οθέλλος εγώ κρατούσα σημειώσεις για να μπορεί να είναι όσο πιο πιστή γίνεται η μεταφορά των γεγονότων της ιστορίας του στο άρθρο μου στην εφημερίδα.  Στο πεζόδρομο της Κατούνη το χιόνι έπεφτε πια πιο πυκνό, σαν τούφες από το μαλλί της γριάς που τρώγαμε μικροί, λες και ήθελε να προσφέρει το ανάλογο σκηνικό στην ιστορία του.

Ξαφνικά το πρόσωπο του Οθέλλου έγινε σκληρό σαν πέτρα, σούφρωσε τα φρύδια του με δύναμη και δάγκωσε τα χείλη του μέχρι που μάτωσαν, σταμάτησε να μου αφηγείται γύρισε προς τον μπάρμαν και παρήγγειλε ένα Sivas ακόμα «Όσο θυμάμαι τι έγινε τότε, γίνομαι χάλια» μου είπε «Τι έγινε πες μου;» τον ρώτησα «Περίμενε να κατεβάσω μια γούλια και συνεχίζω» ήπιε με δυο ρουφηξιές όλο το ποτήρι με το Sivas, άπλωσε τα πόδια του και πάτησε στη βάση του δικού μου σκαμπό και συνέχισε πιο ήρεμος την αφήγηση του.

«Όσο την παρατηρούσα γύρισε με κοίταξε και κινήθηκε προς το μέρος μου με άρπαξε από το χέρι και με οδήγησε προς την εξώπορτα της εκκλησιάς, βγήκαμε στην πλατεία Unirill μπροστά από τον ναό του St Michaels, τότε μου είπε «Η Χριστίνα είμαι η φίλη τη Αθανασίας ** δεν με γνώρισες;» «'Οχι» της απάντησα «Πως βρέθηκες εδώ;» «Η Αθανασία έμαθε από την ιδιαίτερα του Αλέξανδρου του Φωτεινού ότι ο Φωτεινός σε έστειλε στο Cluj, μου έκλεισε αεροπορικά εισιτήρια και με μία στάση στο Βουκουρέστι έφτασα στο Cluj, έψαχνα να σε βρω, πήγα στο σπίτι που μένεις και η σπιτονοικοκυρά σου με έστειλε στην πλατεία για να σε βρω, είπε ότι συχνάζεις σ' ένα καφέ πίσω από το άγαλμα τα μεσημέρια. Δεν σε βρήκα στο καφέ, ήρθα να ανάψω ένα κερί και θα επέστρεφα πάλι στο καφέ μήπως και σε συναντήσω.» «Τι συμβαίνει είναι καλά η Αθανασία γιατί σε έστειλε άρον-άρον να με ψάξεις να με βρεις;» «Σε παρακαλώ Οθέλλο μην φωνάζεις, θα σου εξηγήσω πάμε όμως στο καφέ, με σκέπασε το χιόνι, παγώνω εδώ έξω».

Δεν είχα καταλάβει από την αγωνία και την αναπάντεχη εξέλιξη, ότι φώναζα, ζήτησα συγγνώμη από τη Χριστίνα, την αγκάλιασα από τους ώμους για να την προστατεύω από τον χιονιά και περπατώντας αργά μέσα στο χιόνι, ήταν σχεδόν μισό μέτρο στρωμένο, φτάσαμε στο καφέ, κατεβήκαμε στην δεύτερη αίθουσα που ήταν μερικά σκαλιά πιο κάτω από την κεντρική αίθουσα, εκεί είχε ησυχία, μια και σύχναζαν ζευγαράκια και δεν θα μας ενοχλούσε κανείς.

Μας σέρβιραν τις ζεστές σοκολάτες που παραγγείλαμε και η Χριστίνα αφού με κοίταξε επίμονα στα μάτια και ξεροκάταπιε πολλές φόρες και έβηξε νευρικά άλλες τόσες, άρχισε να μου μιλά αργά-αργά μετρώντας τις λέξεις που  θα μου έλεγε λες και ήταν πανάκριβες.

Οθέλλο η Νίκη παντρεύεται αύριο, το έμαθε η Αθανασία από μια φίλη της τη Βάνα δεν ήθελε να το μάθεις από άλλους ξέρω πόσο σημαντικό είναι για σένα, ξέρω ότι σε πονώ αυτήν τη στιγμή και η μέρα είναι γιορτινή, αλλά δεν γινόταν αλλιώς έπρεπε να το μάθεις, δεν μπόρεσε να παραδώσει το γράμμα που της έδωσες, δεν το πήρε η Βάνα, στο έφερα πίσω, δεν ξέρω τι να το κάνω».

Άφησε τον φάκελο πάνω στο τραπεζάκι, σηκώθηκε και προχώρησε προς τη σκάλα, άρχισε να  τα ανεβαίνει γρήγορα σαν να ήθελε να γλυτώσει από τη δυστυχία που ορμούσε στην αίθουσα καλπάζοντας, δεν της είπα να γυρίσει πίσω, ήθελα να μείνω μόνος, πονούσα τόσο πολύ εκείνη τη στιγμή, σαν να με είχαν μαχαιρώσει στο στομάχι, έγειρα προς τα εμπρός και κουλουριάστηκα σαν φίδι γύρω από το τραπέζι, ντρεπόμουν να κλάψω, από τα μέσα μου έβγαινε ένα ήχος σαν μουγκρητό ενός ζώου που το σφάζει ο χασάπης δίχως αναισθητικό.

Άρχισε να βραδιάζει ξεκίνησα για το σπίτι σαν πληγωμένο ζώο με σκυμμένο το κεφάλι, δεν ξέρω πόσες φόρες έπεσα και σηκώθηκα μέσα στο χιόνι ή πόση βότκα ήπια, τρίκλιζα, σκόνταφτα, φώναζα, γελούσα, έκλαιγα νόμιζα πως η ζωή μου τέλειωνε εκείνη την παραμονή.

Τελικά βρήκα ένα ταξί που ο αθεόφοβος ο ταξιτζής δούλευε μέσα στον χιονιά, ευτυχώς δηλαδή και με χίλια ζόρια αφού προσπαθούσα μεθυσμένος όπως ήμουν να του εξηγήσω τραυλίζοντας ότι θέλω να με πάει στην stada Louis Pasteur76, τελικά τα κατάφερα με νοήματα, με αγγλικά, με μισά ρουμάνικα και με πήγε στο σπίτι, άσε που με ανέβασε και στον τρίτο όροφο γιατί η οικοδομή είχε χαλασμένο το ασανσέρ και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου από το ποτό.

Το πρωί των Χριστουγέννων ξύπνησα στο κρεβάτι με 40 πυρετό, πονούσε όλο το κορμί μου, μα πιο πολύ πονούσε η ψύχη μου. Είχα χάσει για πάντα από τον ορίζοντα της ζωής μου, ότι πόθησα, αγάπησα και λάτρεψα περισσότερο, τη Νίκη την έχασα γιατί ήμουν δειλός και συνάμα και ηλίθιος για να πιστέψω ότι θα τη ξανακερδίσω με ένα γράμμα για να με συγχωρήσει για τα χιλιάδες λάθη και τη δειλία που έδειξα όταν με χρειαζόταν.

«Παντρεύεται σήμερα, μαύρα Χριστούγεννα λοιπόν Οθέλλο» μονολόγησα τότε, το θυμάμαι σαν σήμερα, δεν θα τη συγχωρούσα πότε, αν και το ποτέ τελικά είναι αιώνας ολάκερος και ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο.

Η Χριστίνα είχε γυρίσει πίσω, εγώ συντροφιά με την σπιτονοικοκυρά μου, την Εστέλλα τις κομπρέσες της και τον εφιάλτη της πλατείας Unirill να με κλωθογυρίζει τις νύχτες που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα.»

Ο Oθέλλος σταμάτησε απότομα να μιλά και άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του αφού βρήκε ότι έψαχνε, ένα κιτρινισμένο φάκελο ταλαιπωρημένο από τον χρόνο τον άφησε επάνω στο μπαρ και παρήγγειλε ένα Sivas ακόμα.

«Να τον ανοίξουμε φέτος ή του χρόνου Μαξ» με ρώτησε «Του χρόνου Οθέλλο εξάλλου εσύ το έγραψες το γράμμα ξέρεις τι γράφει» του απάντησα «Της Νίκης είναι αυτό το γράμμα μέσα στο φάκελο Μαξ, επειδή παντρεύτηκε δεν το άνοιξα ποτέ δεν ξέρω τι γράφει, μου το έφερε η Αθανασία δυο εβδομάδες μετά, ανήμερα των Φώτων όταν γύρισα στην Αθήνα, δεν θέλω να μάθω τι γράφει  Μαξ, φοβάμαι να το ανοίξω φοβάμαι να μάθω τι γράφει.»

«Του χρόνου Οθέλλο, του χρόνου θα το ανοίξουμε» είπα λυπημένος, με είχε επηρεάσει πολύ η ιστορία του, βγήκα έξω δακρυσμένος, ξάπλωσα στο χιόνι και άπλωσα τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι μου, τα άνοιξα  και άρχισα να τα κουνώ προς τα πόδια  μου για να σχηματίσουν τα φτερά του αγγέλου πάνω στο κατάλευκο φρέσκο χιόνι που άστραφτε μέσα στο σκοτάδι, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά, μονολογώντας  «Οθέλλο φέτος τα Χριστούγεννα να είναι όπως εσύ τα επιθυμείς».

Σηκώθηκα τίναξα το χιόνι από τα ρούχα μου, χαιρέτισα από το παράθυρο τον Οθέλλο και ξεκίνησα με τα πόδια σιγά-σιγά να πάω στο σπίτι μου στην Τούμπα.

Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής