Ο έρωτας είναι τυφλός έλεγε ο Σαίξπηρ, για κάθε ανθρώπινο όν η αγάπη το πάθος, ο πόθος έχουν το δικό τους ξεχωριστό όνομα, έτσι αντιλαμβάνονται στη ζωή τον κόσμο των συναισθημάτων, για τον Οθέλλο στο όνομα της Νίκης κρυβόταν ο δικός του μυστικός κόσμος ο κόσμος των δικών του συναισθημάτων.
Η συνάντηση μας με τον Οθέλλο κανονίστηκε για τις εικοσιπέντε Μαΐου στη Βιέννη στις οκτώ η ώρα το βράδυ στο Cafe Sacher κοντά στο καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου απέναντι από την όπερα στην οδό Philharmoniker.
Βαδίζοντας από την Tσιμισκή έφτασα στην Τούμπα, όπως έκανα συχνά κάθε φορά που έφευγα νωρίς το βράδυ από την εφημερίδα.
Ο Χειμώνας έτριζε ήδη τα δόντια του, ήταν αρχές Δεκέμβρη, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, και ο Οθέλλος μετά από μακρά σιωπή που κράτησε πάνω -κάτω ένα χρόνο επικοινώνησε ως εκ θαύματος μαζί μου και ζήτησε να συναντηθούμε σήμερα που θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφτεί τον αδελφό του τον Περικλή.
Η ιστορία του Οθέλλου πήγε ανέλπιστα καλά, τώρα είχα αποκτήσει και μια δεύτερη γραμματέα τη Φένια που εργαζόταν και αυτή στην εφημερίδα στην υποδοχή, τα γράμματα των αναγνωστών ήταν πολλά και με βοηθούσε να τα ταξινομήσω. Οι αναγνώστες με τις επιστολές τους ρωτούσαν να μάθουν περισσότερα για τον Οθέλλο, άλλοι για την Αναστασία, άλλοι πάλι εκφράζανε...
Μπήκε στο γραφείο φουριόζος ήταν γύρω στα πενήντα με πυκνά μαύρα φρύδια καστανόξανθα μαλλιά με πινελιές λευκού στους κροτάφους, οβάλ πρόσωπο, λίγο κυρτούς ώμους και ύψος γύρω στο 1,80 μου άπλωσε το χέρι «Kαλησπέρα, ήρθα να σας δω και να μιλήσουμε» μου είπε, η φωνή του ήταν απαλή και γοήτευε τα αυτιά μου, βολεύτηκε στον καναπέ και με ρώτησε αν...
