Φέτος το καλοκαίρι δεν βρήκα ούτε μια σταλίτσα χρόνο για να πραγματοποιήσω την τρελή μου επιθυμία να τελειώσω το βιβλίο που αγόρασα πριν τρεις ολόκληρους μήνες, αλλά λίγο πριν τελειώσει ο Σεπτέμβρης αποφάσισα επιτέλους να το διαβάσω, λίγες σελίδες από την αρχή του όλο κι άλλο είχα προλάβει να ξεφυλλίσω.
Θολή μέρα η σημερινή, η ομίχλη σου τρυπά τα κόκαλα και η παγωνιά πλάκωσε όλη την πόλη, παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, χωρίς παιδικές φωνές, χωρίς κάλαντα που θα σκορπούσαν μια μικρή ελπίδα στο θολερό απόκοσμο τοπίο μιας ερημικής πόλης.
Δεν υπάρχει κάποια εισαγωγή ούτε θα δρέψει δάφνες λογοτεχνικού κείμενου το σημείωμα αυτό.
«Έλα μου» έκφραση συνηθισμένη για όλους τους άλλους, στο δικό μου κόσμο όμως δυο λέξεις αγαπημένες που σηματοδοτούν μια ολόκληρη ζωή γεμάτη όνειρα, πάθος και έρωτα.
Έχει μέρες τώρα που κάθομαι στο μικρό μου μπαλκονάκι τα βράδια και παραμονεύω πότε θα ξεμυτίσει το φεγγάρι από τα σύννεφα για να πιάσουμε την κουβεντούλα για κόσμους μακρινούς που επισκέφτηκε, για πρίγκιπες που φαρμακωθήκαν για τον έρωτα και για κυράδες που αγάπησαν και έμειναν μονάχες.
Κάποια στιγμή στη ζωή σου διαπιστώνεις ότι κάποια πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα έχουν λάβει ένα οδυνηρό τέλος, εσύ το αρνείσαι και ψυχορραγούν γιατί δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι επένδυσες σε συναισθήματα σε χρόνο και κόπο και ήταν ατελέσφορα. Το να τα κρατάς όμως ζωντανά με ενέσεις προσδοκίας παρόλο που γνωρίζεις ότι ζουν μόνο μέσα στα...
Νοιώθω τόσο μόνος, τόσο πληγωμένος τόσο αδύναμος να καταλάβω όλα αυτά που συμβαίνουν δίπλα μου για μένα αλλά χωρίς εμένα. Η ζωή τρέχει και εγώ έχω κάνει τόσα λίγα, όλοι νοιάζονται, κόπτονται για μένα αλλά με τους όρους και τις προϋποθέσεις που οι ίδιοι θέτουν, για τη δίκη μου άποψη χέστηκαν απλά νοιάζονται για μένα.
Ώρες, ώρες νιώθω τόση πλήξη, γραφείο, σπίτι, σπίτι, γραφείο και άντε πάλι από την αρχή και αυτές πάλι οι ανούσιες συναντήσεις με δήθεν φίλους που γύρω από ένα τραπέζι προσπαθούν να συνυπάρξουν οι ψυχές τους, και εκείνα τα ψεύτικα χαμόγελα τους με διαολίζουν φίλε, όσο για την υποκρισία, τους, πως δήθεν περνούν έξοχα, υπέροχα ενώ βαριούνται αφόρητα,...
Έχουν παγώσει τα μέσα μου, ίσως φταίει το πολύ κρύο, ίσως ο παγωμένος κόσμος, μπορεί και η χαμένη ελπίδα που όλο έρχεται και όλο χάνει τον δρόμο.
