"Δέξου το φως των παρόντων γιατί μόνο έτσι θα σβήσεις το σκοτάδι των απόντων "

Δεν υπάρχει κάποια εισαγωγή ούτε θα δρέψει δάφνες λογοτεχνικού κείμενου το σημείωμα  αυτό.

 Τις τελευταίες ημέρες γεγονότα που δεν μπορώ να ελέγξω μου τρώνε τις σάρκες της  λιγοστής είναι η αλήθεια πίστης μου στην φυλή των ανθρώπων.

Πολλές φορές ως αυτοπροστασία η καρδιά πλάθει  γιατί το έχει ανάγκη τον τέλειο σύντροφο ή φίλο φθάνει όμως  μόνο ένα τηλεφώνημα κάποια τυχαία μέρα και μια απάντηση του τύπου « Δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα γιατί είμαι έξω και με βρίσκεις απασχολημένη η απασχολημένο» με το ύφος εκείνο το δήθεν πρόσχαρο που σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι δωδεκάχρονο .

Στην συνεχεία ακούς και την φράση που είναι τόσο καλά δομημένη, λες και την κάνανε πρόβα κάθε μέρα περιμένοντας την κλήση σου ,που θα σε αποτελειώσει  «Εντάξει θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή αργότερα»  σαν δήθεν να μιλάτε τόσο συχνά που είναι φυσιολογικό επακόλουθο να τα πείτε κάποια στιγμή αργότερα ,εκείνη την στιγμή νιώθεις ότι θέλεις να ξεσκίσεις την ψύχη σου και να πυροβολήσεις το μυαλό σου που σου προέτρεψε να κάνεις τέτοιο λάθος και να δώσεις δικαίωμα να σου καρφώσουν την σημαία της απαξίωσης τους  στο κρανίο σου.

Τα κίνητρα σου όσα αγνά και αν είναι ,είναι αδιάφορα σε επίπεδο μηδενικού ενδιαφέροντος για αυτούς ,απλά εσύ ελπίζεις μάταια και εντελώς λαθεμένα ότι το αγνό δικό σου ενδιαφέρον θα μετρήσει τελικά και θα σου δώσει την πρόσβαση που επιθυμείς στην ζωή τους ,όμως αντιλαμβάνεσαι δυστυχώς λάθος ,τίποτα δεν συγκινεί ένα απόντα.

Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μείνεις και να ζυμωθείς με τους παρόντες ίσως αυτοί να αξίζουν λίγο παραπάνω από την προσοχή σου.

Μην επιτρέπεις να αποπλανείται η ψύχη ,η καρδιά και το μυαλό σου από τυχαία γεγονότα ,είναι μόνο όνειρα ,φαντασιώσεις και ελπίδες που χτίζει η καρδιά σου για να μπορεί να αντέξει την απουσία τους.

Πολλές φορές λοιπόν κάποιοι άνθρωποι μας προσφέρουν περισσότερα με την απουσία τους παρά με την παρουσία τους.

Μιχάλης Ζεχερλής