⚈ Τα αφηγήματα του Κωνσταντίνου Μπούρα

Αυτό μου το είχε πει μια πρώην φίλη μου (και νυν ορκισμένη εχθρά μου) για μια άλλη πρώην (και κοινή μας) φίλη, που αυτές μισιόντουσαν και ανταγωνίζονταν μεταξύ τους.

Η τρέλλα εθεωρείτο κολλητική (στον Μεσαίωνα) από τους νοητικώς ασταθείς – «με στραβό κοιμήθηκες το πρωί θα αλληθωρίζεις» - μα ποιος του είπε να …πηδάνε κάθε τι διαφορετικό – ό,τι περπατάει κι ό,τι κουνιέται, άμα λάχει, ότι νά 'ναι, δηλαδής – και με το συμπάθειο.

Διονυσίου Σολωμού Λάμπρος. [1]

Το Σύμπαν είναι ρευστό. Και τα οικοδομήματά μας επίσης. Είδα πως είχαμε μετακομίσει σε καινούργια εξοχική κατοικία που θα ήταν όμως και μόνιμη διαμονή. Τα πατώματα κλιμακωτά και κεκλιμένα. Σαν ζελέ. Πάλλονταν. Όχι μόνον με τους βηματισμούς αλλά και με τον αέρα!!! Στα ιδιαίτερα δώματα μια στρογγυλοπρόσωπη Ασιάτισσα, φοιτήτρια ίσως. Κάπως...

«Ό,τι γίνεται εκ του φυσικού είναι καλύτερο» έλεγε ο θυμόσοφος Γιάννης Τσαρούχης, όπως μου μετέδωσε ο δάσκαλός μου Γιώργος Χρονάς που θήτευσε δίπλα του.

Άθεος από μικρός, από άθεους γονείς, μεροκαματιάρηδες. Υλιστές δεν θα τους έλεγες. Όχι. Ήτανε πάντα ανοικτή η πόρτα τους. Κι από το υστέρημά του «φίλευαν» ξένους και περαστικούς. Όποιος είχε ανάγκη εύρισκε στο σπίτι τους στέγη και θαλπωρή.

Όταν έστριψαν με το ξένο αυτοκίνητο στη γωνία η καρδιά του σφίχτηκε. Εκείνο το γνωστό σφίξιμο που ένιωθε από παιδί. Σαν πάνθηρας κλεισμένος σε κλουβί με πιθήκους. Αδύναμους. Με τα νύχια (ακόμη) χλωρά. «Εξ απαλών ονύχων».

Κι όπως λέει η σοφόκλειος «Αντιγόνη» στον Κρέοντα (σε ελεύθερη δική μου απόδοση):

Δεν πα' να λένε (και να γράφουν) ό,τι θέλουν.

Από παιδί μοί άρεσαν τα δαχτυλίδια. Της μαμάς πρώτα. Όχι η βέρα, όχι. Της στένευε το δάχτυλο και το έκανε σαν λουκάνικο.