Βγήκε από το Υπόγειο Θέατρο παραζαλισμένος. Παραμονή Χριστουγέννων. Δεν ήξερε γιατί οι γιορτές τον καταθλίβουν. Ή μάλλον ήξερε, αλλά δεν ήθελε να τα θυμάται όλ' αυτά τώρα. Διαζύγια των γονέων, χωρισμοί, αλλαγές σχολείων, πόλεων, χωρών, ηπείρων, αλλαγή πλανήτη… Ξερριζωμένος. Μάλιστα, ξεριζωμένος. Αυτή είναι η σωστή λέξη.
Ήταν η εικοστή επέτειος τού θανάτου του. Σημαδιακή ημέρα στη ζωή του. Κρίσιμη, από πολλές απόψεις.
Ταραγμένη εφηβεία, όπως και να το κάνεις. Χωρισμένοι γονείς. Μετά από πολλά χρόνια σε διάσταση. Δασκάλα εκείνη στο Δημοτικό Σχολείο τής περιοχής, Καθηγητής Φιλόλογος εκείνος στο απέναντι Γυμνάσιο. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι τους. Στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και το σπίτι που ζούσε με την κυρά του και τα «μούλικα» (έτσι τα έλεγε η μάνα του, αν και...
Μιάμιση μέρα είχε να βάλει κάτι στο στόμα του. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του (από καλπάζοντα καρκίνο στην επίφυση – είναι ένας αδένας σαν το κουκούτσι του ροδάκινου, σαν κουκουνάρι μάλλον, στο κέντρο τού κρανίου)…. Μετά την κηδεία δεν ήθελε πια να φάει. Ειδικά κρέας και γαλακτοκομικά. Έμεναν μόνο τα φρούτα, το μέλι και τα καρύδια. Ήταν όμως...
Μόνο γιουβαρλάκια που δεν τα ταΐσαμε (ακόμα), μελιτζάνες παπουτσάκι και ιμάμ μπαϊλντί!!!
Αυτό μου το είχε πει μια πρώην φίλη μου (και νυν ορκισμένη εχθρά μου) για μια άλλη πρώην (και κοινή μας) φίλη, που αυτές μισιόντουσαν και ανταγωνίζονταν μεταξύ τους.
Διονυσίου Σολωμού Λάμπρος. [1]
Το Σύμπαν είναι ρευστό. Και τα οικοδομήματά μας επίσης. Είδα πως είχαμε μετακομίσει σε καινούργια εξοχική κατοικία που θα ήταν όμως και μόνιμη διαμονή. Τα πατώματα κλιμακωτά και κεκλιμένα. Σαν ζελέ. Πάλλονταν. Όχι μόνον με τους βηματισμούς αλλά και με τον αέρα!!! Στα ιδιαίτερα δώματα μια στρογγυλοπρόσωπη Ασιάτισσα, φοιτήτρια ίσως. Κάπως...
«Ό,τι γίνεται εκ του φυσικού είναι καλύτερο» έλεγε ο θυμόσοφος Γιάννης Τσαρούχης, όπως μου μετέδωσε ο δάσκαλός μου Γιώργος Χρονάς που θήτευσε δίπλα του.
