Κι όπως λέει η σοφόκλειος «Αντιγόνη» στον Κρέοντα (σε ελεύθερη δική μου απόδοση):
Κακομοίρη μου, η εξουσία σου δεν είναι καν εξουσία, γιατί δεν θα αντέξει ούτε μία μέρα (χρόνος βραχύς στην κλεψύδρα τού σύμπαντος κόσμου). Πριν δύσει αυτός ο ήλιος θα δεις την οικογένειά σου να αυτοκαταστρέφεται και το βασιλικό σου ραβδί να πέφτει στο χώμα, ο θρόνος σου να πριονίζεται από αόρατους τερμίτες. Όσο για μένα, αν κι είμαι μόνον μια έφηβη δεκατεσσάρων ετών, που δεν πρόλαβε ακόμη να ζήσει τις χαρές τού έρωτα, σού λέω πως προτιμώ να με θάψεις ζωντανή παρά να παραβώ το άγραφο Δίκαιο. Εξάλλου ΘΑ ΖΗΣΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΚΕΙ ΠΑΡΑ ΕΔΩ. ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΧΑΙΡΕΤΩ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΉΛΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΔΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΝΑ ΘΑΦΤΩ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΠΑ, ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΠΟ ΑΣΙΤΙΑ, ΛΙΓΟ ΝΕΡΟ ΘΑ ΒΡΩ ΝΑ ΣΤΑΛΑΞΩ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΣΚΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΛΑΓΜΙΤΕΣ… ΟΠΩΣ ΤΑ ΠΕΤΕΙΝΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ… ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΘΕΣΗ ΤΗ ΔΕΙΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ.
… Λοιπόν, πού είχαμε μείνει; Α, ναι… Πρόσφατα περιστατικά αγνωμοσύνης, κακίας, αναστάτωσης άνευ λόγου, τζάμπα κακίας, unnecessarypain(που λένε στο χωριό μου, δυτικά τού Λυκαβηττού!!!)…
Κατά σειράν. Αναρτήσεις επί αναρτήσεων, σχόλια επί σχολίων για την κατάντια τού φετινού φεστιβάλ Επιδαύρου. Φούντωσε ο διάλογος σε γόνιμο (πλημμυρισμένο από λάσπες) πνευματικό [????] (αυτή τη φορά) έδαφος.
Γράφω επί λέξει: «έλεος!…το μόνο που δεν είδαμε ακόμα είναι να καίνε τους κριτικούς αριστερά και δεξιά τού μονοπατιού που οδηγεί στο περίφημο θέατρο τού Πολυκλείτου».
Τι καταλαβαίνετε; Το αυτονόητο. Ειρωνεία, σαρκασμός, απελπισία για τον φασισμό τών δήθεν καλλιτεχνών που κατηγορούν εμάς τους κριτικούς (όταν τολμάμε να τους φέρουμε κάποια αντίδραση) ότι τούς στερούμε – και καλά – την «ελευθερία τής έκφρασης».
Το αποτέλεσμα τής ανάρτησης, που κοινοποιείται αυθορμήτως σε άλλους ηλεκτρονικούς τοίχους; Ένας κύριος με γερμανικό επώνυμο με κατηγορεί ότι είμαι φασίστας και προτείνω, λέει, να καίγονται άνθρωποι!!! Να μου αφαιρεθεί αμέσως το διδακτορικό!!!
Τού απαντώ ότι δεν ξέρει καλά ελληνικά και θορυβείται γιατί τού πάτησα – ως φαίνεται – τον κάλο!!! Τον μπλοκάρω, κατεβάζω την ανάρτηση, αφού οι άνθρωποι σήμερα διαβάζουν λοξά, βιαστικά, και δεν αντιλαμβάνονται την φανερή, ολοφάνερη ειρωνεία.
Δεύτερο (και τρίτο και τέταρτο) περιστατικό μέσα στον Δεκαπενταύγουστο: με παίρνουν τρεις διαφορετικοί και ξένοι μεταξύ τους «λογοτέχνες» και με βρίζουν γιατί δεν έγραψα ακόμα κριτική για τα βιβλία τους, που τα είχα παραλάβει τέλος Ιουλίου (μέσα στις διακοπές των άλλων – γιατί εγώ κάθε καλοκαίρι κλείνομαι μέσα ως κοσμοκαλόγερος και διαβάζω και γράφω κριτικές για 120 επιλεγμένα βιβλία, από τα 1200 που κυκλοφορούν κάθε χρόνο). Τους απαντώ επί λέξει ότι «τον Δεκαπενταύγουστο οι άνθρωποι κάνουν διακοπές και δεν εργάζονται». Εκλαμβάνουν την φυσιολογική αυτή απάντηση ως προσβολή, θράσος, αγένεια και με λούζουν με όλα τα κοσμητικά επίθετα που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Εγώ παρ' όλα αυτά, γράφω κριτικές (ευνοϊκές) και για τους τρεις, όχι από αδυναμία, φόβο ή υποχωρητικότητα, αλλά από ΕΥΓΕΝΕΙΑ, κάτι που είμαι σίγουρος ότι δεν διαθέτουν και – ως εκ τούτου – δεν το εκτιμούν ως προτέρημα.
Άλλο περιστατικό (μέσα στις καλοκαιρινές διακοπές): σύζυγος, μάνατζερ και ιμπρεσάριος ευπώλητου εικαστικού καλλιτέχνη διεθνούς ακτινοβολίας μού ζητά ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να διακόψω ό,τι κάνω και να μελετήσω πάραυτα το έργο τού εν λόγω κυρίου, να γράψω τουλάχιστον τρία διαφορετικά αναλυτικά κείμενα και μου προσφέρει: μία σουρωτή με λεμόνι στην πλατεία Μαβίλη, δίπλα στο άγαλμα τής Αλίκης και μια παλιά (μη αριθμημένη, ανυπόγραφη) ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ έργου του… Ντράπηκα για λογαριασμό τους. Μα τόση τσιγκουνιά, βρε παιδιά; Πόσο στερημένος μπορεί να είναι κανείς για να υποτιμά τους άλλους έτσι; Έλεος!!! Μαζί τους θα τα πάρουν τα λεφτά; Τα πτώματα δεν έχουν τσέπες, όπως λέει ένας γνωστός μου, πρώην τραπεζικός. Τα παθήματα μαθήματα. Να μην αφιερώνω αφελώς χρόνο κι ενέργεια σε αρπακτικά βαμπίρ…
Επόμενο περιστατικό: γνωστός κύριος, ιδιαίτερα φιλικός απέναντί μου, «με βγάζει έξω» (σε ψησταριά), μου δίνει ένα υπογεγραμμένο από αυτόν αντίτυπο τού καινούργιου του βιβλίου, τρία άλλα αντίτυπα «για τους φίλους μου τους κριτικούς», του γράφω ένα μάλλον συμπαθητικό κριτικό σημείωμα γιατί μου άρεσε το πόνημά του, δημοσιεύεται, με ευχαριστεί ένθερμα, υπερβολικά ένθερμα, με κολακευτικά λόγια για την κριτική μου οξυδέρκεια και μετά από λίγες μέρες μού τηλεφωνεί μια κοινή γνωστή και μου λέει ότι τον άκουσε σε λογοτεχνική ομήγυρη να καταφέρεται εναντίον μου όλο το βράδυ, λέγοντάς με «φαφλατά»!!! Μα δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος ότι αν απαξιώσεις εκείνον που σε επαινεί ακυρώνεται αυτόματα κι ο όποιος έπαινος;
Ακολουθεί άλλη αψυχολόγητη επίθεση: μου τηλεφωνεί συγγραφέας που έχω αναλάβει τον συντονισμό τής επικείμενης παρουσίασης τού βιβλίου του να μου πει ότι οι δύο από τους τρεις ομιλητές τής βραδιάς (που προφανώς δεν τους είχε προηγουμένως ερωτήσει) δεν με θεωρούν άξιο να τους συντονίσω, ενώ ο τρίτος ομιλητής τού λέει «να μην ασχολείται». Γίνομαι έξαλλος. Τον ερωτώ: «Μα μόνο αυτά λένε; Δεν λένε (όπως πράττουν συνήθως, πίσω από την πλάτη μου πάντα) ότι είμαι ο Νέρων, ο Καλιγούλας, η Λουκρητία Βοργία, η Μεγάλη Αικατερίνη των Μεδίκων και άλλες αλλοπρόσαλλες ιστορικές προσωπικότητες; Πολύ …ντεφορμέ τούς βρίσκω. Να τους στείλω λουλούδια για την τζάμπα διαφήμιση γιατί έλαμψα δια της απουσίας μου από επαρχιακό φεστιβάλ». Η απάντηση: «Πολύ χαίρομαι που το παίρνεις τόσο …ανάλαφρα!».
Και το πλέον πρόσφατο περιστατικό: Αναλαμβάνω να επιμεληθώ το ποιητικό βιβλίο μιας γνωστής μου, χάριν ενός από τους εκδότες μου. Εκείνη είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται μαζί του. Στον πρόλογο κείμενο ενός γνωστού …θεολόγου (ας τον πούμε έτσι). Πολύ αθώα, προσφέρομαι να γράψω ένα επίμετρο, ένα οπισθόφυλλο, ένα σχέδιο για το Δελτίο Τύπου, ή ό,τι άλλο καλό για το βιβλίο και για την Ποίηση γενικότερα, επειδή πιστεύω ότι οι ποιητές (απαξάπαντες οι ποιητές κι απαξάπασαι οι ποιήτριες) είναι ηρωικά πλάσματα, είδος υπό εξαφάνισιν, το «άλας τής γης», παρά τα …χασίματά τους (διαφορετικό χάσιμο ο κάθε ένας / η κάθε μία / το κάθε ένα)… Τυχαίνει όμως, γιατί Τύχη Αγαθή φροντίζει να μαθαίνω πάντα την αλήθεια, να πληροφορηθώ την επομένη ημέρα ότι ο …θεολόγος αυτός με είχε συκοφαντήσει κατάφωρα σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο όπου είχα ζητήσει να διδάξω… με είχε συκοφαντήσει με τόσο κατάφωρα κι ασύστατα ψέματα, που αρκούσε μια απλή περιήγηση στο Διαδίκτυο για να τα καταρρίψει παντελώς. Ευτυχώς, σήμερα όλοι οι πανεπιστημιακοί μας τίτλοι είναι ηλεκτρονικοί κι ΑΜΕΣΩΣ, ΆΜΕΣΑ επαληθεύσιμοι. Και τι να πω; Και τι να κάμω; Αναγκάστηκα κι ολοκλήρωσα την επιμέλεια τού βιβλίου τής εν λόγω ποιήτριας, που ενδέχεται και να αγνοούσε το ατυχές περιστατικό που είχε συμβεί έντεκα μήνες πριν (την εικοστή ογδόη Οκτωβρίου τού σωτηρίου έτους 2022).
Κι ερωτώ: «ποιος λογικός άνθρωπος που έχει σώας τα φρένας, που δεν έχει συμπλέγματα κατωτερότητας (ή παντελώς αβασίμου ανωτερότητος), αντί να πίνει καφέ με μία φίλη του / με έναν φίλο του, αντί να βγάζει βόλτα τον σκύλο του και να ταΐζει τα αδέσποτα, αντί να ποτίζει τα δεντράκια και να αναδασώνει καμένες εκτάσεις, αντί να κάνει …σεξ τέλος πάντων, σηκώνεται, ξυπνάει, κοιτάζει το… απογοητεύεται από το μέγεθός του, σηκώνει το τηλέφωνο και αρχίζει να κατηγορεί ασυστόλως ανθρώπους που δεν του κάνανε τίποτα, που δεν του απειλούν το έχει του, που δεν ασκούν το ίδιο επάγγελμα, που δεν σκοπεύουν να του πάρουν τους πελάτες [ειδικά μία πελάτισσα που έχει πουλήσει τρία διαμερίσματα για να του πληρώνει επί 25 χρόνια τις εβδομαδιαίες «συνεδρίες» τους]; Ερωτώ. Ρητορικώς βεβαίως.
Να πω κι άλλα;
Και μετά μού λέτε «γιατί είμαι τόσο μα τόσο εκνευρισμένος»;
Η φυσική μου γλυκύτητα με εμποδίζει να σας απαντήσω δεόντως, λαϊκά και …καλαματιανά.
Αυτά για σήμερα. Αριστοφανίσαμε πάλι!!!
(Οιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή πράγματα είναι εντελώς μα εντελώς, σας λέγω, συμ-ΠΤΩΜΑΤΙΚΗ!!!).
Ξανά και πάλι ΈΛΕΟΣ!!!
Χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Βγήκε από το Υπόγειο Θέατρο παραζαλισμένος. Παραμονή Χριστουγέννων. Δεν ήξερε γιατί οι γιορτές τον καταθλίβουν. Ή μάλλον ήξερε, αλλά δεν ήθελε να τα θυμάται όλ' αυτά τώρα. Διαζύγια των γονέων, χωρισμοί, αλλαγές σχολείων, πόλεων, χωρών, ηπείρων, αλλαγή πλανήτη… Ξερριζωμένος. Μάλιστα, ξεριζωμένος. Αυτή είναι η σωστή λέξη.
Ήταν η εικοστή επέτειος τού θανάτου του. Σημαδιακή ημέρα στη ζωή του. Κρίσιμη, από πολλές απόψεις.
Ταραγμένη εφηβεία, όπως και να το κάνεις. Χωρισμένοι γονείς. Μετά από πολλά χρόνια σε διάσταση. Δασκάλα εκείνη στο Δημοτικό Σχολείο τής περιοχής, Καθηγητής Φιλόλογος εκείνος στο απέναντι Γυμνάσιο. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι τους. Στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και το σπίτι που ζούσε με την κυρά του και τα «μούλικα» (έτσι τα έλεγε η μάνα του, αν και...
Οι μυστικές ιστορίες του Οθέλλου Ηστ.
