μέχρι την τελευταία. Ο παράδεισός σου. Εκεί που είναι η
ψυχή σου είναι κι ο θησαυρός σου. Ή μήπως ανάποδα; Εκεί που είναι ο θησαυρός
σου είναι κι η ψυχή σου;
Και πως
ξέρω πως ετούτη η ιδιοκτησία είναι σε άλλη διάσταση; Μα όλα εκείνα τα σπίτια,
οι οικίες, οι εστίες, τα παλάτια και τα καταγώγια, οι βιβλιοθήκες και τα
αμφιθέατρα, τα χρυσά δέντρα κι οι παράγκες του Καραγκιόζη δεν έχουν τουαλέτα.
Μήτε κουζίνα. Μήτε τασάκια. Μόνο ένα περίεργο νέκταρ σε κρυστάλλινα ποτήρια.
Στο χρώμα της βυσσινάδας. Πιστεύω όμως πως το βλέπουμε απλώς και κανένας δεν το
αγγίζει. Ανάμνηση της βουλιμίας μας, της επίγειας.
Ναι. Και
μία φορά είδα με ανοικτά μάτια (τρόπος του λέγειν) με κάτι αγγελοπαρμένους που
μου ήρθαν από την Αμερική το 2005 για να τους ξεναγήσω στους αρχαιολογικούς
χώρους της Ελλάδας… είδαμε σε έναν διαλογισμό στο περίφημο ηλιοβασίλεμα της
Σαντορίνης μια κρυστάλλινη και μεταλλική απαστράπτουσα σφαίρα από κεχριμπάρι,
βυθισμένη δίπλα στην Καμμένη, στο νησάκι που δημιουργήθηκε από τη λάβα του
σβησμένου ηφαιστείου της Θήρας… Ήμασταν λέει μέσα (και έξω) όλοι εμείς, μπροστά
σε κάτι γιγαντιαίες οθόνες που λειτουργούσαν με τη σκέψη μας… τηλεπάθεια… όχι
αφής… και πίναμε από αυτή την παράξενη βυσσινάδα. Ή για την ακρίβεια
καμωνόμασταν πως πίναμε. Εκεί νόμισα πως βρήκα τη δίδυμη ακτίνα μου. Δυσάρεστη
κατάληξη είχε κι αυτό το αμόρε. Ήταν δεν ήταν; Ποιος ξέρει; Η δασκάλα πάντως
επέμενε πως ήταν. Όμως κι εκείνη στο τέλος απαξιώθηκε στη σύγκρουσή της με τα
υλικά πράγματα. Οπότε η γνώμη της δεν μετράει. Τουλάχιστον σε γήινο επίπεδο.
Εννοείται
πως έκανα πολλά πειράματα μετά μόνος μου. Και με παρέα. Ειδικών. Αναδρομές σε
προηγούμενη ζωή. Lucid dreaming… N.L.P… EMF Ballancing Technique… Όλ' αυτά με
βοήθησαν να χαλαρώσω και να κοιτάζω το μέσα μου χωρίς ναυτία.
Όταν με
πιάνει στομαχικός ίλιγγος, σκέφτομαι καμιά φορά πως αν συνειδητοποιούσαμε πως
τρέφουμε έναν πύθωνα στην κοιλιά μας θα ουρλιάζαμε από τρόμο. Θα ζητούσαμε να
μας κρεμάσουν ανάποδα πάνω σε ένα καζάνι με γάλα που βράζει, κρεμασμένους από
το ένα πόδι σε δέντρο αψηλό (πεύκο ίσως ή οξιά, βελανιδιά σάμπως…) και θα
γητεύαμε το φίδι, αυτό το σιχαμερό ερπετό με φερσίματα μωρού που χοροπηδάει στα
σωθικά μας… θα το μαγεύαμε να πέσει μέσα στη χύτρα με το γάλα… θα το μεθούσαμε
με τους γαλακτερούς και γαλάκτινους ατμούς… Μέχρι τότε, μένει ακόμα το όνειρο,
η φυγή στην ονειροφαντασιά… η απόδραση στο άλλο χωροχρονικό συνεχές, στην φωλιά
εκείνη που κρύβονται τα μυστικά της ψυχής μας.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν χωράμε στα όνειρά μας. Μήτε κι
εκείνα μας χωράνε. Όσο κι αν στριμωχνόμαστε σε ζωγραφισμένα δωμάτια με
τοιχογραφίες. Απορώ πώς έσκυβαν για να περάσουν οι αριστοκράτες κάτοικοι της
Μινωϊκής Κρήτης ή της Αρχαίας Θήρας. Μα τόσο κοντοί ήταν; Ή τόσο
προσαρμοσμένοι; Ευλύγιστοι ίσως; Από την καθημερινή άσκηση στις Γυμνοπαιδιές.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr