Το γεροντάκι της ιστορίας μας για άλλη μια μέρα αφού περιπλανήθηκε στους δρόμους της Αθήνας τρικλίζοντας και σκοντάφτοντας στα κατεστραμμένα πλακάκια της Μιχαλακοπούλου, ζητιανεύοντας έξω από τα λαμπερά της μαγαζιά, στολισμένα με κόκκινα αυγά και λαμπάδες ,γεμάτα παιχνίδια και ρούχα πολύχρωμα, ζωντανά σαν τον ανοιξιάτικο ουρανό της .
Ήταν δεν ήταν 150 cm ,τα αυτιά του στις άκρες ήταν μυτερά σαν ανάποδα τρίγωνα. Φορούσε ένα πράσινο Τζάκετ και ένα γαλάζιο πουκάμισο με κόκκινο γιακά.
«Μεγάλωσα ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ, άσπρισαν σε ένα λεπτό κρόταφοι και ζάρωσε πρόσωπο και κορμί σε ένα ξημέρωμα ,σκόρπισα σαν άνθρωπος από τις συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειές να πείσω τον άνθρωπο που λάτρεψα να μοιραστούμε το υπόλοιπο της ζωής μας σε ένα κοινό δρόμο -Λέξη μοναδική , μόνο η ψυχή ενός ερωτευμένου αληθινά, αντιλαμβάνεται την...
Κοιτούσε ώρα τώρα από ψηλά την χιονισμένη πόλη, μουντή και αφιλόξενη να ρουφάει με τον ίσκιο από το βουνό που καμάρωνε στα πόδια της, τις στάλες από τα δάκρυα του, σαν να την δυνάμωναν για να μπορεί έπειτα να καταβροχθίσει την καρδιά του.
Είχε πάρει να βραδιάζει, ο χειμώνας δεν έλεγε να φύγει ,Μάρτης μήνας και τα δέντρα λύγιζαν από τον αγέρα λες και ήταν μεσοχείμωνο, χιόνιζε από ώρα και το σκηνικό όπως διαμορφωνόταν με τις άσπρες τούφες να χτυπούν το παράθυρο μου σχηματίζοντας περίεργα σχήματα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με φόβιζε ,είχαν απαγορέψει και την κυκλοφορία και αυτή η...
«Τι και αν έχεις πλακουτσή μύτη φθάνει να μπορείς να αναπνέεις»
Συνήθως κάθε ιστορία στο τέλος της έχει έναν νικητή και έναν ηττημένο ,στην δική μας όμως ιστορία αυτό το αξίωμα έχει δύο όψεις.
Ταξίδευα ήδη τέσσερις ώρες , είχα ξεκινήσει από το Λονδίνο οδικώς με προορισμό το Μπρίστολ με ένα αυτοκίνητο που είχα προλάβει να νοικιάσω από το αεροδρόμιο, ένα Honda civic, μοντέλο του 2002, εκείνα ξέρετε με την χαμηλή μούρη μπροστά .
Κάθε βράδυ εδώ και χρόνια τώρα η Εστέλλα ταξιδεύει σε κόσμους παράξενους και μακρινούς μέσα σε χειμώνες και καλοκαίρια , μαγεύεται από μέρη που λάμπει η θάλασσα ή τραγουδά ο άνεμος , τόπους που σπάνια βλέπει ανθρώπου μάτι .
Ήταν ο τρίτος εσπρέσο που έπινα, το Βig-Ben απέναντι μου δεν κουνούσε με τίποτα τους δείκτες του, παρέμεινε ακίνητος και σιωπηλός όπως ο χρόνος.
Έπρεπε να βρω τρόπο να της το πω, με βασάνιζε αυτή η διπλή ζωή .
Το γραφείο με πλάκωνε λες και είχε πέσει το ταβάνι στο στήθος μου και μου ρουφούσε την αναπνοή, ο ήλιος έξω έλαμπε, ήταν μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα η σημερινή .
Μόλις είχα φτάσει στο αεροδρόμιο , προχώραγα ήδη σαν χαμένος στους διαδρόμους του , μια γλυκύτατη αστυνομικός μου σύστησε να μην αφήνω από εδώ και εκεί τις αποσκευές μου, ούτε είχα καταλάβει ότι παράτησα την βαλίτσα μου και βάδιζα πάνω κάτω χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο προορισμό.
Αυτή η γυναίκα είχε σκλαβώσει το κορμί μου ,το μυαλό μου ,το είναι μου ολάκερο και να πω πως ήμουν πρωτάρης ή κάποιος λιγούρης που φούντωνε στην θέα μίας γυναίκας, όχι ομορφούλης ήμουν με τις κατακτήσεις μου και μια αρκετά πλούσια δράση στο γυναικείο φύλλο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα είχα βρει σκούρα.
