Το γεροντάκι της ιστορίας μας για άλλη μια μέρα αφού περιπλανήθηκε στους δρόμους της Αθήνας τρικλίζοντας και σκοντάφτοντας στα κατεστραμμένα πλακάκια της Μιχαλακοπούλου, ζητιανεύοντας έξω από τα λαμπερά της μαγαζιά, στολισμένα με κόκκινα αυγά και λαμπάδες, γεμάτα παιχνίδια και ρούχα πολύχρωμα, ζωντανά σαν τον ανοιξιάτικο ουρανό της.
Ήταν δεν ήταν 150 cm, τα αυτιά του στις άκρες ήταν μυτερά σαν ανάποδα τρίγωνα. Φορούσε ένα πράσινο τζάκετ και ένα γαλάζιο πουκάμισο με κόκκινο γιακά. Όλη αυτή την αστεία εμφάνιση την ολοκλήρωνε ένας σκούφος γαλαζοπράσινος που σχεδόν του έκρυβε τα μάτια και τον δυσκόλευε την όραση και όλο τον σήκωνε προς τα πάνω και όλο αυτός έπεφτε προς τα κάτω....
«Μεγάλωσα ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ, άσπρισαν σε ένα λεπτό κρόταφοι και ζάρωσε πρόσωπο και κορμί σε ένα ξημέρωμα, σκόρπισα σαν άνθρωπος από τις συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειές να πείσω τον άνθρωπο που λάτρεψα να μοιραστούμε το υπόλοιπο της ζωής μας σε ένα κοινό δρόμο- λέξη μοναδική, μόνο η ψυχή ενός ερωτευμένου αληθινά, αντιλαμβάνεται την σημασία...
Κοιτούσε ώρα τώρα από ψηλά τη χιονισμένη πόλη, μουντή και αφιλόξενη να ρουφάει με τον ίσκιο από το βουνό που καμάρωνε στα πόδια της, τις στάλες από τα δάκρυα του, σαν να τη δυνάμωναν για να μπορεί έπειτα να καταβροχθίσει την καρδιά του.
Είχε πάρει να βραδιάζει, ο χειμώνας δεν έλεγε να φύγει, Μάρτης μήνας και τα δέντρα λύγιζαν από τον αγέρα λες και ήταν μεσοχείμωνο, χιόνιζε από ώρα και το σκηνικό όπως διαμορφωνόταν με τις άσπρες τούφες να χτυπούν το παράθυρο μου σχηματίζοντας περίεργα σχήματα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με φόβιζε, είχαν απαγορέψει και την κυκλοφορία και αυτή η...
Έξυνα με δύναμη το κουτάλι μου στο πάτο από το βαθύ σαν γαβάθα πιάτο μου και μετά το γυρόφερνα χτυπώντας γύρω-γύρω τις άκρες του κάνοντας κύκλους στη νερουλή κοτόσουπα μου, το τραπέζι που είχα διαλέξει ήταν στο παράθυρο ενός συνοικιακού λαϊκού εστιατορίου στην Πανόρμου απέναντι από ένα περίπτερο κατασκευασμένο από σανίδες ξύλου όπως όλα τα...
Συνήθως κάθε ιστορία στο τέλος της έχει ένα νικητή και έναν ηττημένο, στη δική μας όμως ιστορία αυτό το αξίωμα έχει δύο όψεις.
Ταξίδευα ήδη τέσσερις ώρες, είχα ξεκινήσει από το Λονδίνο οδικώς με προορισμό το Μπρίστολ με ένα αυτοκίνητο που είχα προλάβει να νοικιάσω από το αεροδρόμιο, ένα Honda civic, μοντέλο του 2002, εκείνα ξέρετε με τη χαμηλή μούρη μπροστά. Το άσπρο χρώμα του είχε γίνει σταχτί προς το μαύρο από την πολυκαιρία, εικοσαετία κόντευε να συμπληρώσει, αλλά αυτό...
Κάθε βράδυ εδώ και χρόνια τώρα η Εστέλλα ταξιδεύει σε κόσμους παράξενους και μακρινούς μέσα σε χειμώνες και καλοκαίρια, μαγεύεται από μέρη που λάμπει η θάλασσα ή τραγουδά ο άνεμος, τόπους που σπάνια βλέπει ανθρώπου μάτι.
Πονούσα αφόρητα ξάπλωσα στο πεζοδρόμιο ζήτησα βοήθεια από κάτι περαστικούς και έκλεισα τα μάτια μου.
Ήταν ο τρίτος εσπρέσο που έπινα, το Βig-Ben απέναντι μου δεν κουνούσε με τίποτα τους δείκτες του, παρέμεινε ακίνητος και σιωπηλός όπως ο χρόνος.
Έπρεπε να βρω τρόπο να της το πω, με βασάνιζε αυτή η διπλή ζωή. Δεν μου έφταιγε σε τίποτα η Κυριακή ήταν σε όλα της εντάξει, όμως ερωτεύτηκα έτσι χωρίς να το ψάχνω έτυχε, με σκόρπισε σαν καρυδότσουφλο ο έρωτας, δεν πίστευα σε αυτόν και με τιμώρησε.
Καθισμένος σε ένα μικρό καφέ στα Λαδάδικα άκουγα τα γαλάζια φεγγάρια να με μαλώνουν γιατί δεν γράφω τις ιστορίες που ζήσαμε μαζί στα ταξίδια που με συντρόφευαν αυτά τα χρόνια. Έτσι αποφάσισα να γράψω αυτές τις ιστορίες, ιστορίες αληθινές που βίωσα μέσα από τα ταξίδια μου με παρέα τη συντροφιά τους.
Το γραφείο με πλάκωνε λες και είχε πέσει το ταβάνι στο στήθος μου και μου ρουφούσε την αναπνοή, ο ήλιος έξω έλαμπε, ήταν μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα η σημερινή. Κάθισα πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου και άφησα τις σκέψεις μου να τρέχουν, είχαν περάσει πολλά, πολλά χρόνια πια, αλλά όλα ήταν τόσο ζωντανά σαν να έγιναν χθες.
Αυτή η γυναίκα είχε σκλαβώσει το κορμί μου, το μυαλό μου, το είναι μου ολάκερο και να πω πως ήμουν πρωτάρης ή κάποιος λιγούρης που φούντωνε στη θέα μιας γυναίκας, όχι ομορφούλης ήμουν με τις κατακτήσεις μου και μια αρκετά πλούσια δράση στο γυναικείο φύλλο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα είχα βρει σκούρα.
Μόλις είχα φτάσει στο αεροδρόμιο, προχώραγα ήδη σαν χαμένος στους διαδρόμους του, μια γλυκύτατη αστυνομικός μου σύστησε να μην αφήνω από εδώ και εκεί τις αποσκευές μου, ούτε είχα καταλάβει ότι παράτησα τη βαλίτσα μου και βάδιζα πάνω κάτω χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο προορισμό.
◼ Δείτε στη συνέχεια σειρά επιλεγμένων πρωτότυπων λογοτεχνικών κειμένων,
που έγραψαν οι συνεργάτες μας για να σας
κρατήσουν συντροφιά αν σας αρέσει το διάβασμα.
● Για να διαβάσετε παρακάτω οποιοδήποτε λογοτεχνικό κείμενο σας ενδιαφέρει κάντε κλικ πάνω του.
Η Νίκη δεν νίκησε παρά
μόνον μετά θάνατον
Η Ασπίδα το Τόξο
και το Βέλος
