Τα ταξίδια της Εστέλλας

Τα ταξίδια της Εστέλλας

Κάθε βράδυ εδώ και χρόνια τώρα η Εστέλλα ταξιδεύει σε κόσμους παράξενους και μακρινούς μέσα σε χειμώνες και καλοκαίρια , μαγεύεται από μέρη που λάμπει η θάλασσα ή τραγουδά ο άνεμος , τόπους που σπάνια βλέπει ανθρώπου μάτι .

Όλη την ημέρα τρέχει να τα προλάβει όλα , είναι γιατρός στο επάγγελμα ,συμβουλεύει με περίσσια ευαισθησία είναι αλήθεια  τους ασθενείς της, γράφει συνταγές ,δίνει κουράγιο στου συγγενείς τους ,βοηθά τους συναδέλφους της, για όλους έχει ένα καλό λόγο να πει .

Το απόγευμα γυρνά στο σπίτι , πρέπει να μαγειρέψει για τα δυο της παιδιά να τα διαβάσει, να πλύνει , να σιδερώσει , να στρώσει το τραπέζι και κάπου εκεί αργά το βράδυ έχει τελειώσει με όσα την βαραίνουν στο διάβα της ημέρας , αποκαμωμένη ξαπλώνει για να αρχίσει το ταξίδι της.

Παίρνει καράβια για να διασχίσει τους ωκεανούς, να χαρεί την αλμύρα τους ,να νοιώσει την δροσιά τους, να πολεμήσει με κουρσάρους, να τρέξει σε παραδεισένιες παραλίες, να ξαπλώσει κάτω από φοίνικες και να χορέψει , να τραγουδήσει δίπλα σε μια φωτιά και να αποκοιμηθεί από το νανούρισμα που κάνουν τα κύματα όσο σφιχταγκαλιάζονται με την αμμουδιά και τα βότσαλα της.

Το πρωί πάλι εκεί να εξετάσει τον Γιωργάκη που αρρώστησε βαριά από γρίπη, να μαλώσει την κυρία Τασία που δεν παίρνει τα φάρμακα της για το ζάχαρο, να καλύψει τον Αλέξανδρο που σήμερα δεν ήρθε στο ιατρείο γιατί ήταν ασθενής, να παρηγορήσει την Δόμνα την νοσοκόμα για το κάκια αρρώστια που την βρήκε και να γράψει την συνταγή για τον Πέτρο που τον τρώει το σαράκι της μελαγχολίας μέρα με την μέρα .

Το απόγευμα φθάνει στο σπίτι ,δεν σκέφτηκε καθόλου την κούραση της μέρας, άρπαξε τον Χρήστο να τον βάλει στο μπάνιο και τον  Κωστάκη να του ετοιμάσει τα ρούχα για την εκδρομή που θα πήγαινε αύριο με το σχολειό, έστρωσε το τραπέζι, το βραδινό γεύμα είναι ιερό για την Εστέλλα είναι η μόνη ώρα της μέρας που μαζεύεται όλη η οικογένεια .

Άργησε λίγο για το ταξίδι της το σημερινό , άγρια θεριά την συντροφεύουν στα τροπικά δάση ,δέντρα ψηλά ως τον  ουρανό σκεπάζουν τις καυτές ακτίνες του ήλιου , καταρράκτες δροσίζουν το κορμί της και παράξενα φρούτα γλυκαίνουν τα χείλι της, ταξιδιάρικα πούλια την καλούν για να μιλήσουν για τα ταξίδια τους, χάρτες απλώνονται και κλείνουν μπρος στα μάτια της και φίλοι, έρωτες από τα ξένα συντροφεύουν τα καράβια της.

Ξύπνησε από τις πέντε το πρωί η Έστελλα ετοίμασε το πρωινό για τον Άρη τον Άντρα της που σήμερα έπρεπε να φύγει νωρίς γιατί είχε μια σπουδαία επαγγελματική συνάντηση ετοίμασε τα ρούχα των παιδιών για το σχολείο και κίνησε για την εκκλησιά, θα άναβε ένα κερί και θα άφηνε μια λειτουργιά πριν πάει στην δουλειά της, ερχόταν η ημέρα των ψυχών και της έλειπε πολύ η μητέρα της ,μια άγια γυναίκα που έφυγε νωρίς από την κακιά αρρώστια που βασανίζει τον σημερινό κόσμο ,αυτή την δίδαξε την καλοσύνη, την αγάπη για τους ανθρώπους ,την ηρεμία και την απλότητα να αντιμετωπίζει τα προβλήματα με στωικότητα .

Γύρισε νωρίς σήμερα στο σπίτι, έβαλε πλυντήριο ,σιδέρωσε ,πέρασε και από το σχολείο των παιδιών για να μάθει την πρόοδο τους, διάβασε ότι νέο κυκλοφορούσε στην ιατρική επιστήμη μαγείρεψε και αργά το βράδυ άφησε τον νου να ταξιδέψει στους νέους κόσμους συντροφιά με όσους γνώρισε στα όνειρα της ,τους καθημερινούς συνταξιδιώτες της.

Οι στέπες και η έρημος ήταν ένα βήμα και το βράδυ ήταν μεγάλο, είχαν αποφασίσει να κατασκηνώσουν σε μια Όαση με φοίνικες με το δροσερό πηγάδι  στο κέντρο της ,θα άναβαν φωτιές και θα απολάμβαναν το σιγανό μακρόσυρτο τραγούδι της .

Θα αφήνανε τις σταγόνες του  χθες, τα όνειρα τους για το σήμερα και τις ελπίδες τους για το αύριο να γίνουν ήχοι του ανέμου , να τρέξουν στην έρημο να μπλεχτούν με τους κόκκους της ,να καθίσουν πάνω στους πανύψηλους φοίνικες για να ξεκουραστούν και να ανέβουν στον καθάριο έναστρο ουρανό  για να απλωθούν ως ευχές σε όλους τους τόπους του κόσμου.

Ο οδηγός τους ο Μουσταφά αφού τάισε τις καμήλες και τις έφερε νερό για να δροσιστούν από το ρυάκι που κυλούσε ανάμεσα από τους γέρικους φοίνικες έκατσε δίπλα τους να τραγουδήσει για την ομορφιά της ζωής και τον έρωτα  του για μια γυναίκα.

«Σε εκλιπαρώ ω Νείλε εσύ

Που κυλάς ανάμεσα στα πράσινα νησιά

Πες μου αν είδες την όμορφη γαλανομάτα»

Ξημέρωσε, ο ήλιος πέρασε μέσα από τις βαριές κουρτίνες και χάιδεψε το πρόσωπο της Εστέλλας , την καλημέρισε και άρχισε τα παιχνίδια για να την ξυπνήσει γλυκά από τα όνειρα  της.

Με μιας η Εστέλλα πετάχτηκε όρθια από το κρεβάτι και άρον-άρον άρχισε να τρέχει προς την κουζίνα , ο Γολγοθάς της άρχιζε και την σημερινή μέρα πρωί-πρωί .

Δημιουργός: Ζεχερλής Μιχάλης