Το ξωτικό

Μέρος Πρώτο

Ένα παραμύθι για μεγάλους

Ήταν δεν ήταν 150 cm, τα αυτιά του στις άκρες ήταν μυτερά σαν ανάποδα τρίγωνα. Φορούσε ένα πράσινο τζάκετ και ένα γαλάζιο πουκάμισο με κόκκινο γιακά. Όλη αυτή την αστεία εμφάνιση την ολοκλήρωνε ένας σκούφος γαλαζοπράσινος που σχεδόν του έκρυβε τα μάτια και τον δυσκόλευε την όραση και όλο τον σήκωνε προς τα πάνω και όλο αυτός έπεφτε προς τα κάτω.

Προσπαθούσε να τρέξει στους χιονισμένους δρόμους αλλά τα μικρά στραβά ποδαράκια του δεν τον βοηθούσαν και πολύ. Γλιστρούσε έπεφτε μέσα στα λασπόνερα αλλά δεν το έβαζε κάτω, σηκωνόταν, τιναζόταν με δύναμη, έβγαζε μια αστεία πνιχτή κραυγή και συνέχιζε τον δρόμο του.

Έκοψε ταχύτητα πέρασε ένα φράχτη μπήκε στην αυλή του σπιτιού και χτύπησε δυνατά και ανυπόμονα το μάνταλο της πόρτας.

Άνοιξε η πόρτα και ξεπρόβαλε ένα πλάσμα γλυκό, τόσο δα μικρό που πετούσε γύρω του με τα μεταξένια φτερά του, νεράιδα αληθινή, έλαμπε και όσο πετούσε σκόρπιζε γύρω της σκόνη μαγική από τα φωτεινά αστέρια.

«Τι έπαθες γέρο Snow και κάνεις σαν τρελός» είπε στο κοντό ανθρωπάκι η νεράιδα «Φεγγαρόλουστη ήρθε ένα γράμμα, έφθασε καθυστερημένο ή έπεσε από τον σάκο και δεν το είδαμε, τι θα πω στον γέροντα θα μαυρίσουν από το κακό τους τα άσπρα του γένια.»

Χαιρέτισε βιαστικά τη φεγγαρόλουστη βγήκε στο δρόμο και άρχισε πάλι να τρέχει, να πέφτει να σηκώνετε, να πετά τις λάσπες από πάνω του βγάζοντας αστείες κραυγές «Αι, αι, τι θα πω στον γέρο θα με τσαλακώσει με τις φωνάρες  του.»

Είδε από μακριά το μεγάλο άσπρο σπίτι κοντοστάθηκε για λίγο στον δρόμο, πέρασε την καγκελόπορτα διέσχισε τον κήπο και βρόντηξε δυνατά το μάνταλο της πόρτας.

Μια κυρία αδύνατη ψηλή με κόκκινο μανδύα, σκούφο και ένα ριχτό άσπρο νυχτικό εμφανίστηκε στην πόρτα με γεμάτο απορία βλέμμα ρώτησε χαμηλόφωνα «Τι θέλεις γέρο ξωτικό δεν ξεκουράζεσαι;» «Κυρά που είναι το αφεντικό; συνέβη κάτι τρομερό, ξεχάστηκε ένα γράμμα το βρήκα παρατεταμένο κάτω από τα γραφείο διαλογής, τι θα κάνουμε κυρά;» Κλαψούριζε το ξωτικό, ήταν τρομαγμένο και κουνούσε συνεχώς το δεξί του πόδι πάνω κάτω. «Ρώτησα και τον Φλιξ αν ξέρει κάτι, αλλά μου είπε ότι σαν να είδε το περιστέρι να έφερε το γράμμα δυο μέρες μετά τη διανομή και μάλλον θα παράπεσε στον χαμό που γίνεται μετά που γυρίζει ο γέροντας από το ταξίδι του, ξέρεις τακτοποίηση, αρχειοθέτηση, θεέ μου τι θα πω στον κύρη μας.»

Στην πόρτα ξεπρόβαλε ένα χοντρός γέροντας με άσπρη μακριά γενειάδα φορώντας μια άσπρή μακριά νυχτικιά μέχρι που σχεδόν έγλειφε το πάτωμα, κοιτούσε με αμηχανία τη κυρά και το ξωτικό και έξυνε με απορία την κορυφή του κεφαλιού του.

«Τι συμβαίνει γέρο ξωτικό γιατί φωνάζεις;» « Γέροντα βρήκα ένα ξεχασμένο γράμμα, κάπου παρέπεσε συγγνώμη τι θα κάνουμε τώρα; πως θα εκπληρώσουμε την επιθυμία του μικρού μας φίλου.» Σχεδόν κλαψούριζε το ξωτικό, τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα, χτυπούσε τις μύτες των ποδιού του στις λάσπες και είχες την αίσθηση ότι χοροπηδούσε στο ίδιο σημείο.

◼ Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά

Κάτω από τον μουντό Αττικό ουρανό βάδιζε με σκυμμένους τους ώμους ένα γεροντάκι, σκουντουφλώντας στα χαλασμένα πεζοδρόμια της Μιχαλακοπούλου, είχε πάρει την κατεύθυνση για το Λαϊκό νοσοκομείο, στο ένα του χέρι κρατούσε μια χαρτοσακούλα που στην άκρη της ξεμύτιζε το στόμιο ενός μπουκαλιού που κάπου κάπου το σήκωνε και έπινε γουλιά γουλιά το περιεχόμενό του.

Έστριψε σένα μικρό δρομάκι και μπήκε σε κάτι χαλάσματα τα προσπέρασε, ανέβηκε κάτι σκαλοπάτια, μαυρισμένα από τον καιρό και έφτασε μπρος σε μία οικοδομή που ήταν ερείπιο στην όψη, ξεχαρβαλωμένες εξώπορτες, οι σοβάδες να πέφτουν και τα κάγκελα σκουριασμένα και σε κάποιες πλευρές κατεστραμμένα.

Άνοιξε την πόρτα από το διαμέρισμα του που βρισκόταν στο υπόγειο και μπήκε στο σκοτεινό του δωμάτιο. Οι τοίχοι του έσταζαν από την υγρασία, μαυρισμένοι και γεμάτο τρύπες από τους σουβάδες που έπεφταν κάθε λίγο και λιγάκι, νόμιζες ότι χιόνιζε μέσα στο ανίερο δωμάτιο.

Η σκόνη έκανε αποπνικτική την ατμόσφαιρα, αλλά ο γεροντάκος άναψε μια λάμπα πετρελαίου και την έβαλε πάνω στο τραπέζι που του έλειπε ένα πόδι και το στήριζε με κάτι τούβλα που μάζεψε από τα χαλάσματα, τα είχε τοποθετήσει το ένα πάνω στο άλλο για να παίζουν τον ρόλο του ποδιού που έλειπε.

Πήρε μια κόλα χαρτί, σχεδόν κίτρινη είχε γίνει από τον χρόνο και την υγρασία, έβγαλε από την τσέπη του γιλέκου του ένα στυλό και άρχισε να γράφει, τα γράμματα του στρογγυλά λες και τα έγραφε γραφομηχανή «Γέροντα όπως ξέρεις ποτέ δεν σου ζήτησα κανένα δώρο δεν είχα τον χρόνο από μικρός, πέντε χρονών ήμουν δεν ήμουν και πουλούσα κουλούρια στο μηχανοστάσιο του Ο.Σ.Ε. Δούλευα και σπούδαζα, η ζωή τα έφερε έτσι και έμεινα μόνος, κακός χαρακτήρας, σκληρός σαν άνθρωπος δεν έκανα φίλους, ανέβηκα ψηλά και έπεσα χαμηλότερα με πολύ κρότο.» Το πρόσωπο του σκοτείνιασε βούρκωσε, με την αναστροφή του χεριού του σκούπισε τα υγρά μάτια του και συνέχισε να γράφει «Αν και είναι αργά πια, πέρασαν εδώ και δυο μέρες τα Χριστούγεννα, αν μπορείς θέλω να κάνεις το θαύμα σου και να δω την αγαπημένη μου Ελευθερία, έστω από μακριά έστω για ένα λεπτό και ας με σκεπάσει το χώμα μετά όσο βαρύ και αν είναι.

Ξέρω θα μου πεις ότι δεν έκανα ότι έπρεπε να κάνω, αλλά ήμουν νέος απερίσκεπτος, ζούσα για το σήμερα, μου λείπει, μου λείπει πολύ σε παρακαλώ κάνε το θαύμα σου.» Άφησε κάτω τον στυλό, δίπλωσε προσεκτικά το γράμμα και το ασφάλισε με προσοχή μέσα σε ένα μικρό ταχυδρομικό φάκελο και το άφησε προσεκτικά σχεδόν ευλαβικά πάνω στο τραπέζι. Έβγαλε από την τσέπη του το μπουκάλι που ήταν χωμένο μέσα στη χαρτοσακούλα, έσβησε τη λάμπα και μέσα στο σκοτάδι έπινε, έβριζε και σκούπιζε το υγρό πρόσωπο του, κανένα δάκρυ δεν μπορούσε να καταπραΰνει τον πόνο που προκαλούσε η απουσία της στην ψυχή του.

Το μπουκάλι άδειασε, ο γεροντάκος αποκοιμήθηκε στο πάτωμα δίπλα σε μια παρατημένη και ξεχαρβαλωμένη καρέκλα στο βάθος του σκοτεινού χιονισμένου δωματίου.

◼Λίγες στιγμές νωρίτερα 

«Λοιπόν άκου τι θα γίνει γέρο Snow, άφησε το γράμμα στο γραφείο μου και θα εκπληρώσουμε την επιθυμία του του χρόνου» είπε Ο χοντρός γέροντας με την άσπρη μακριά γενειάδα του, γύρισε την πλάτη του στο ξωτικό, έκανε ένα μορφασμό απογοήτευσης προς την κυρία με τον κόκκινο μανδύα και τον σκούφο, πέρασε την πόρτα, μπήκε στο σπιτικό του, συνεχίζοντας αδιάκοπα να ξύνει την κορυφή του κεφαλιού του.

Το ξωτικό το πήρε βαριά ένοιωθε υπεύθυνος που θα πλήγωνε τον αποστολέα της παράκλησης για την πραγματοποίηση της ευχής του και κρύφτηκε πίσω από ένα χοντρό δένδρο και άνοιξε προσεκτικά το γράμμα, τα μάτια του βούρκωσαν άρχισε να τρέχει προς το σπίτι της νεράιδας τσαλαβουτώντας με δύναμη μέσα στις λάσπες του δρόμου, σαν έφθασε άρχιζε να φωνάζει μέχρι να βγει η φεγγαρόλουστη στην εξώπορτα. αφού της εξήγησε τι είχε συμβεί ζήτησε παρακαλώντας σχεδόν γονατιστός λίγη από τη μαγική αστερόσκονη της.

«Snow μην κάνεις έτσι θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω αλλά πρόσεξε μην το μάθει κάνεις!» Τίναξε τα φτερά της και όση αστερόσκονη σηκώθηκε τη φύσηξε με δύναμη για να την οδήγησε μέσα σε ένα μικρό δερμάτινο πουγκί, το έδεσε καλά με μία κατάξανθη τρίχα από τα μαλλιά της και το παρέδωσε ευλαβικά στο ξωτικό.

O Snow μόλις βράδιασε βγήκε σε ένα ξέφωτο κα αφού άνοιξε προσεκτικά το πουγκί άρχισε να δοκιμάζει να ελέγξει τη μαγική δύναμη της αστερόσκονης.

Την πρώτη φορά που δοκίμασε τράκαρε πάνω σε ένα κορμό δέντρου αποκτώντας ένα τεράστιο καρούμπαλο. Τη δεύτερη φορά προσγειώθηκε με τα μούτρα μέσα σε κάτι λασπόνερα δίπλα στην περίφραξη ενός αγρού που καλλιεργούσαν κάτι ξωτικά σιτάρι μιας και είχαν επιφορτιστεί την παραγωγή των δημητριακών του χωριού τους. Λίγο πριν τα ξημερώματα και αφού είχε κάποιες ακόμα ατυχείς πτύσεις άρχισε να μπορεί να πετά σχεδόν όπως η Φεγγαρόλουστη.

Απογειώθηκε σαν αστραπή και προσγειώθηκε στην πόρτα της τοσοδούλας «Τα κατάφερα» της φώναζε «τα κατάφερα Φεγγαρόλουστη!» Η Φεγγαρόλουστη βγήκε στο μικρό παραθύρι της και αφού χαμογέλασε συνωμοτικά στον Snow του έδωσε κάποιες πρόσθετες οδηγίες και τον συμβούλεψε σε αυστηρό τόνο, να μην χάσει ή ξοδέψει την αστερόσκονη άσκοπα, και να κρατήσει οπωσδήποτε λίγη για την επιστροφή του από την αποστολή που είχε αποφασίσει να πραγματοποιήσει. Αλλιώς κινδύνευε να μείνει για πάντα στον τρομακτικό κόσμο των ανθρώπων.

● ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής