◼ Λογοτεχνική σειρά διηγημάτων: Στιγμές από τη ζωή μου
Έπρεπε να βρω τρόπο να της το πω, με βασάνιζε αυτή η διπλή ζωή. Δεν μου έφταιγε σε τίποτα η Κυριακή ήταν σε όλα της εντάξει, όμως ερωτεύτηκα έτσι χωρίς να το ψάχνω έτυχε, με σκόρπισε σαν καρυδότσουφλο ο έρωτας, δεν πίστευα σε αυτόν και με τιμώρησε.
Η Ντοντό ήρθε στην ζωή μου έτσι ξαφνικά και τα αναποδογύρισε όλα, αν δεν τη μιλούσα μια μέρα με τρέλαινε η απουσία της, όταν δεν την έβλεπα πάλι ήμουν μελαγχολικός κλεινόμουν στον εαυτό μου λες και είχαν βουλιάξει τα καραβιά μου.
Αποφάσισα λοιπόν να πάω με την Κυριακή στη Μύκονο που το ήθελε τόσο πολύ και εκεί να της πω τι μου συμβαίνει και να βρούμε έναν τρόπο να χωρίσουμε πολιτισμένα εξάλλου η Κυριακή είχε καταλάβει από καιρό τη μεταστροφή του χαρακτήρα μου και μου ζητούσε να της δώσω να καταλάβει τι μου συμβαίνει. Πως όμως όλο αυτό το σκηνικό να το εξηγήσω στη Ντοντό και να το καταλάβει.
Όταν προσπάθησα να της πω τι θέλω να κάνω, μου τα "έχωσε" κανονικά, καλά στη Μύκονο πρέπει να πας για να τη χωρίσεις, μου φώναξε υστερικά και έκλεισε με πάταγο την πόρτα του αυτοκινήτου και έφυγε με γοργό βήμα, αμάν έκανα να την ηρεμίσω όταν της τηλεφώνησα αργά το απόγευμα και να της υποσχεθώ ότι θα της μιλήσω όσο πιο σύντομα γίνεται της Κυριακής εδώ στην Αθήνα, χωρίς ταξίδια και άλλες τέτοιες εξυπνάδες.
Τότε σκέφτηκα ο ηλίθιος να πω ένα ψέμα, με αυτόν τον τρόπο και η Ντοντό δεν θα στενοχωριόταν και το σχέδιο μου θα μπορούσα να πραγματοποιήσω χωρίς να την πληγώσω.
Έτσι λοιπόν της είπα ότι θα πάω στο χωριό μου να τελειώσω κάτι δουλειές με θέματα που αφορούσαν κάτι κληρονομικά από τον πατέρα μου, αντί αυτού όμως εγώ πήρα το καράβι παρέα με την Κυριακή και ξεκινήσαμε για τη Μύκονο.
Έλα ντε όμως που δεν σκέφτηκα πως εμείς οι άντρες σκεφτόμαστε σαν τις αμοιβάδες και η γυναικεία πονηριά ξεπερνά κατά πολύ την απλότητα στη σκέψη μας. Η Ντοντό λοιπόν σαν πονηρή γατούλα τηλεφώνησε στο σπίτι μου, έτσι απλά και ρώτησε τη μητέρα μου ευγενικά που ήμουν, που μπορει να με βρεί, διότι είναι μια παλιά μου φίλη που με έψαχνε για μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών από το λύκειο, η μάνα μου η έρημη της είπε την αλήθεια, ότι λείπω στη Μύκονο και θα γυρίσω σε λίγες μέρες.
Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στη Μύκονο άρχισε το μαρτύριο, όταν εξήγησα σε ένα καφέ στη μικρή Βενετία την Κυριακή τι μου συμβαίνει και ότι θέλω να χωρίσουμε κόντεψε να με κόψει φέτες, φωνές, κλάματα, την ίδια στιγμή λες και ήταν συνεννοημένες με έπαιρνε στο κινητό η Ντοντό και με έβριζε σαν κανένας νταλικέρης γιατί της είπα ψέματα και ότι άλλα πράγματα της είχα υποσχεθεί.
Δεν ήξερα που να κρυφτώ, τα αυτιά μου είχαν πάρει φωτιά από τις φωνές και των δύο και μου ερχόταν να αρχίσω να τρέχω και να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Το αποτέλεσμα ήταν να με βρίζουν και οι δύο, η κάθε μία βέβαια για τους δικούς της λόγους, και να μη μπορώ να το πιστέψω πόσο ηλίθιος, κουτός και μικρόμυαλος ήμουν.
Έτσι ο μεγάλος μου έρωτας χάθηκε από προσώπου γης, για να βασανίζομαι για ένα ψέμα που δεν ήθελα να πω άλλα δυστυχώς το είπα, για ένα ψέμα που μου κόστισε πολλά χαμόγελα και αρκετά δάκρυα στη συνέχεια της ζωής μου.
Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής
26/11/2015
Το γεροντάκι της ιστορίας μας για άλλη μια μέρα αφού περιπλανήθηκε στους δρόμους της Αθήνας τρικλίζοντας και σκοντάφτοντας στα κατεστραμμένα πλακάκια της Μιχαλακοπούλου, ζητιανεύοντας έξω από τα λαμπερά της μαγαζιά, στολισμένα με κόκκινα αυγά και λαμπάδες, γεμάτα παιχνίδια και ρούχα πολύχρωμα, ζωντανά σαν τον ανοιξιάτικο ουρανό της.
Ήταν δεν ήταν 150 cm, τα αυτιά του στις άκρες ήταν μυτερά σαν ανάποδα τρίγωνα. Φορούσε ένα πράσινο τζάκετ και ένα γαλάζιο πουκάμισο με κόκκινο γιακά. Όλη αυτή την αστεία εμφάνιση την ολοκλήρωνε ένας μάλλινος σκούφος κόκκινος με γαλάζιες και γκρι ρίγες που σχεδόν του έκρυβε τα μάτια και τον δυσκόλευε την όραση και όλο τον σήκωνε προς τα πάνω...
«Μεγάλωσα ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ, άσπρισαν σε ένα λεπτό κρόταφοι και ζάρωσε πρόσωπο και κορμί σε ένα ξημέρωμα, σκόρπισα σαν άνθρωπος από τις συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειές να πείσω τον άνθρωπο που λάτρεψα να μοιραστούμε το υπόλοιπο της ζωής μας σε ένα κοινό δρόμο- λέξη μοναδική, μόνο η ψυχή ενός ερωτευμένου αληθινά, αντιλαμβάνεται την σημασία...
Κοιτούσε ώρα τώρα από ψηλά τη χιονισμένη πόλη, μουντή και αφιλόξενη να ρουφάει με τον ίσκιο από το βουνό που καμάρωνε στα πόδια της, τις στάλες από τα δάκρυα του, σαν να τη δυνάμωναν για να μπορεί έπειτα να καταβροχθίσει την καρδιά του.
Είχε πάρει να βραδιάζει, ο χειμώνας δεν έλεγε να φύγει, Μάρτης μήνας και τα δέντρα λύγιζαν από τον αγέρα λες και ήταν μεσοχείμωνο, χιόνιζε από ώρα και το σκηνικό όπως διαμορφωνόταν με τις άσπρες τούφες να χτυπούν το παράθυρο μου σχηματίζοντας περίεργα σχήματα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με φόβιζε, είχαν απαγορέψει και την κυκλοφορία και αυτή η...
Έξυνα με δύναμη το κουτάλι μου στο πάτο από το βαθύ σαν γαβάθα πιάτο μου και μετά το γυρόφερνα χτυπώντας γύρω-γύρω τις άκρες του κάνοντας κύκλους στη νερουλή κοτόσουπα μου, το τραπέζι που είχα διαλέξει ήταν στο παράθυρο ενός συνοικιακού λαϊκού εστιατορίου στην Πανόρμου απέναντι από ένα περίπτερο κατασκευασμένο από σανίδες ξύλου όπως όλα τα...
⚊ Μια σταγόνα έμπνευσης από τέχνη, σκέψη και λόγο.
● Δημιουργήστε τον λογαριασμό σας και αποκτήστε πρόσβαση στο premium περιεχόμενο του moments blog χωρίς κανένα κόστος. Θα λάβετε ειδοποίηση μέσω email όταν το αίτημα σας εγκριθεί.
