Όταν ζήλεψε η Αφροδίτη
Ποιητική συλλογή: Αντίλαλοι

Οι ακτίνες και το γαλανό φέγγουν στο πρόσωπο σου
Μαλλιά σαν στάχια του καλοκαιριού λάμπουν απ' τα άγγιγμα σου
Πόδια ψηλά, αλαβάστρινα φλογίζουν κορμιά και θάλασσες στο πέρασμά σου
Η Αφροδίτη που είναι και θεά, και ζήλεψε τα χείλη σου και το χαμόγελο σου
Δυο νότες μόνο στη σειρά γράφουν με τέχνη ζηλευτή ,στο Νότο το όνομά σου
Βουνά λευκά απάτητα είναι τα στήθη σου, σκληρά
και τρέμουν και μοσχοβολούν τα βραδινά
απ' τ' άρωμα σου
Φαρμάκι είσαι στην καρδιά θανατερό, όταν διαβαίνεις τα στενά
ποδοπατώντας τα αρσενικά και σε θωρούν στην γειτονιά
με τα τακούνια τα ψηλά, και θέλουν πολύ να αγαπηθούν
Απ'του κορμιού σου το βάσανο να λυτρωθούν
Και ας είναι για μια στιγμή ,να σκλαβωθούν
Και εγώ κρυμμένος στου μυαλού τα σκοτεινά, μια καλημέρα φωτεινή
Κρυφά σου λέγω συνωμοτικά, από καρδιάς δεν είναι τωρινή
Δημιουργός :Ζεχερλής Μιχάλης





