Οι λάτρεις των ευρηματικών και καυστικών κωμωδιών ετοιμαστείτε! Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης και δημιουργός Manolo Caro, ο άνθρωπος πίσω από την επιτυχημένη σειρά "Το Σπίτι των Λουλουδιών", επιστρέφει με μια ολοκαίνουργια παραγωγή που αναμένεται να καθηλώσει το ελληνικό κοινό του Netflix. Η σειρά με τίτλο «Φιδάκι» (Serpientes y Escaleras) έκανε...
Nick name «112 Roses»
◼ Λογοτεχνική σειρά διηγημάτων: Στιγμές από τη ζωή μου

Μόλις είχα φτάσει στο αεροδρόμιο, προχώραγα ήδη σαν χαμένος στους διαδρόμους του, μια γλυκύτατη αστυνομικός μου σύστησε να μην αφήνω από εδώ και εκεί τις αποσκευές μου, ούτε είχα καταλάβει ότι παράτησα τη βαλίτσα μου και βάδιζα πάνω κάτω χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο προορισμό.
Κάθισα σε ένα καφέ και παρήγγειλα ένα εσπρέσο, άναψα τσιγάρο, έπεσε όλος ο κόσμος να με φάει, ντράπηκα πολύ έμοιαζα σαν έναν απόκοσμο ηλίθιο, ήθελα να τρέξω σε μια γωνιά να γονατίσω να κρυφτώ και να ξεσπάσω σε κλάματα, άλλη μια φορά στη ζωή μου ένοιωθα προδομένος από την ευθύγραμμη λογική.
Όταν τη γνώρισα, μιλάγαμε ώρες ατέλειωτες, για να μην πω μήνες, στο Mirc, και πριν λίγες μέρες ήταν η τρίτη φορά που συναντηθήκαμε, το χαμόγελο της, τα μάτια της βαθιά γαλανά σαν της θάλασσας με σκλάβωναν, την ερωτεύτηκα αληθινά, αψήφησα κάθε λογική σκέψη για το που θα καταλήξει αυτό που ένοιωθα, έπαιζα ζάρια με την καρδιά μου το καταλάβαινα, το ίδιο ένοιωθε και αυτή όπως μου ομολογούσε, αλλά στη δική της σκέψη κυριαρχούσαν οι συνέπειες και όχι το βαθύ συναίσθημα που ξερίζωνε την καρδιά της και σκότωνε το μυαλό της.
The Truth in the Excerpt
Ένοιωθα πια σαν να είχε καρφωθεί στο μυαλό μου ένα δοκάρι και εκατοντάδες άλλα σε όλο το κορμί μου, πονούσα, πονούσα παντού, πονούσα πολύ τρόμαξα γιατί μόλις αντιλαμβανόμουν πώς πολλές φόρες ο ψυχικός πόνος είναι δυνατότερος από τον σωματικό, πονάω γαμώτο μου μονολόγησα, συνέχισα να βαδίζω σαν ένα τσουβάλι με πόδια προς τον γκισέ για τον έλεγχο των διαβατηρίων, ένας κύριος που φορούσε μια στολή με άσπρο πουκάμισο και μαύρο αν θυμάμαι καλά παντελόνι κάτι μου έλεγε με ιδιαίτερα έντονο τρόπο.
Μίλαγε, δεν άκουγα τίποτα, απλά του έδωσα το διαβατήριο μου πήρα τις αποσκευές μου τις πέρασα από το μηχάνημα έλεγχου και συνέχισα, αφού τέλειωσε και ο έλεγχος των αποσκευών μου άρχισα να βαδίζω αργά μηχανικά σε ένα μακρύ διάδρομο που δεξιά και αριστερά είχε καταστήματα ρούχων, καφέ και εστιατόρια, φώτα από νέον παντού, κάθισα σε μια καρέκλα που βρήκα ελεύθερη στην αίθουσα αναμονής έβαλα το cd player να παίζει, φόρεσα τα ακουστικά και χάθηκα στους ήχους των μουσικών μου.
Ένοιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο, σε λίγο πετά το αεροπλάνο σας μου είπε μια φωνή, στα αυτιά μου έφτανε σαν ψίθυρος και άλλες φορές σαν βοή, από την έξοδο δώδεκα μου φώναξε, ήταν η ίδια φωνή που πριν λίγο μου είχε ζητήσει να δει την κάρτα επιβίβασης μου, την ευχαρίστησα και κινήθηκα προς την έξοδο.
Ένοιωθα σαν να είχε ανοίξει το μέσα μου σαν τριαντάφυλλο και κάθε φύλο του έσταζε αίμα πικρό σαν φαρμάκι, δηλητηρίαζε κάθε σκέψη μου, κάθε συναίσθημα που θα μπορούσε έστω να μου χαρίσει ένα χαμόγελο, μια ελπίδα ότι μπορεί να νικήσει και όχι νικητής να είναι πάντα η γαμημένη η πουτάνα η λογική.
Κάθισα στην θέση μου έβαλα τη ζώνη μου και έκλεισα τα μάτια μου, ένα απέραντο γιατί με ρούφαγε το μυαλό, ο πόνος πια με τρυπούσε το στομάχι, διπλώθηκα στα δύο.
Το αεροσκάφος απογειώθηκε γύριζα πίσω, η αλήθεια μου είχε μπει πια στο απόσπασμα.
Η κοινωνία των ανθρώπων δεν αντέχει έρωτες, ζει για το ψέμα για τη δίκη του μισή αλήθεια οι άνθρωποι στις μέρες μας δεν αντέχουν το φως γιατί αρέσκονται να ζουν στο σκοτάδι των ψυχών τους.
Καλό μου ταξίδι μονολόγησα, η συντριβή σου μάθημα για το ποιος νίκα σε αυτήν τη ζωή η λογική λοιπόν και όχι η καρδιά.
Το αεροπλάνο ξεκίνησε τη διαδικασία προσγείωσης, μέσα σε δυο ώρες είχα μεταλλαχτεί σε ένα πληγωμένο άσκοπα περιφερόμενο διαβάτη της ζωής.
Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής
5/9/2017
⚊ Πρωτότυπα λογοτεχνικά κείμενα δημιουργικής γραφής
Το ξωτικό (Μέρος δεύτερο)
Το γεροντάκι της ιστορίας μας για άλλη μια μέρα αφού περιπλανήθηκε στους δρόμους της Αθήνας τρικλίζοντας και σκοντάφτοντας στα κατεστραμμένα πλακάκια της Μιχαλακοπούλου, ζητιανεύοντας έξω από τα λαμπερά της μαγαζιά, στολισμένα με κόκκινα αυγά και λαμπάδες, γεμάτα παιχνίδια και ρούχα πολύχρωμα, ζωντανά σαν τον ανοιξιάτικο ουρανό της.
Το ξωτικό
Ήταν δεν ήταν 150 cm, τα αυτιά του στις άκρες ήταν μυτερά σαν ανάποδα τρίγωνα. Φορούσε ένα πράσινο τζάκετ και ένα γαλάζιο πουκάμισο με κόκκινο γιακά. Όλη αυτή την αστεία εμφάνιση την ολοκλήρωνε ένας μάλλινος σκούφος κόκκινος με γαλάζιες και γκρι ρίγες που σχεδόν του έκρυβε τα μάτια και τον δυσκόλευε την όραση και όλο τον σήκωνε προς τα πάνω...
Veronica: Φόνος για δύο αράδες
«Μεγάλωσα ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ, άσπρισαν σε ένα λεπτό κρόταφοι και ζάρωσε πρόσωπο και κορμί σε ένα ξημέρωμα, σκόρπισα σαν άνθρωπος από τις συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειές να πείσω τον άνθρωπο που λάτρεψα να μοιραστούμε το υπόλοιπο της ζωής μας σε ένα κοινό δρόμο- λέξη μοναδική, μόνο η ψυχή ενός ερωτευμένου αληθινά, αντιλαμβάνεται την σημασία...
Πριν το τέλος
Κοιτούσε ώρα τώρα από ψηλά τη χιονισμένη πόλη, μουντή και αφιλόξενη να ρουφάει με τον ίσκιο από το βουνό που καμάρωνε στα πόδια της, τις στάλες από τα δάκρυα του, σαν να τη δυνάμωναν για να μπορεί έπειτα να καταβροχθίσει την καρδιά του.
Doctor stories
Είχε πάρει να βραδιάζει, ο χειμώνας δεν έλεγε να φύγει, Μάρτης μήνας και τα δέντρα λύγιζαν από τον αγέρα λες και ήταν μεσοχείμωνο, χιόνιζε από ώρα και το σκηνικό όπως διαμορφωνόταν με τις άσπρες τούφες να χτυπούν το παράθυρο μου σχηματίζοντας περίεργα σχήματα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με φόβιζε, είχαν απαγορέψει και την κυκλοφορία και αυτή η...
⚊ Moments of art and life
Δημοφιλείς δημοσιεύσεις
See these too

Δείτε την ενότητα μας: Αποφθέγματα
Αποφθέγματα, γνωμικά, ρήσεις και παροιμίες από όλες τις γωνιές του κόσμου

Δείτε την ενότητα μας: 7η Τέχνη
Κριτική και παρουσίαση τηλεοπτικών σειρών και ταινιών μεγάλου μήκους

Από τον Νοέμβριο του 2017 έως Σήμερα
Δείτε την ενότητα μας: Tα καλύτερα του Moments Blog
● Οι κορυφαίες δημοσιεύσεις των συνεργατών του Μoments blog που λάτρεψαν οι αναγνώστες μας όλα αυτά τα χρόνια.
