Nick name «112 Roses»

Μόλις είχα φτάσει στο αεροδρόμιο, προχώραγα ήδη σαν χαμένος στους διαδρόμους του, μια γλυκύτατη αστυνομικός μου σύστησε να μην αφήνω από εδώ και εκεί τις αποσκευές μου, ούτε είχα καταλάβει ότι παράτησα τη βαλίτσα μου και βάδιζα πάνω κάτω χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο προορισμό.

Κάθισα σε ένα καφέ και παρήγγειλα ένα εσπρέσο, άναψα τσιγάρο, έπεσε όλος ο κόσμος να με φάει, ντράπηκα πολύ έμοιαζα σαν έναν απόκοσμο ηλίθιο, ήθελα να τρέξω σε μια γωνιά να γονατίσω να κρυφτώ και να ξεσπάσω σε κλάματα, άλλη μια φορά στη ζωή μου ένοιωθα προδομένος από την ευθύγραμμη λογική.

Όταν τη γνώρισα, μιλάγαμε ώρες ατέλειωτες, για να μην πω μήνες, στο Mirc, και πριν λίγες μέρες ήταν η τρίτη φορά που συναντηθήκαμε, το χαμόγελο της, τα μάτια της βαθιά γαλανά σαν της θάλασσας με σκλάβωναν, την ερωτεύτηκα αληθινά, αψήφησα κάθε λογική σκέψη για το που θα καταλήξει αυτό που ένοιωθα, έπαιζα ζάρια με την καρδιά μου το καταλάβαινα, το ίδιο ένοιωθε και αυτή όπως μου ομολογούσε, αλλά στη δική της σκέψη κυριαρχούσαν οι συνέπειες και όχι το βαθύ συναίσθημα που ξερίζωνε την καρδιά της και σκότωνε το μυαλό της.

Ένοιωθα πια σαν να είχε καρφωθεί στο μυαλό μου ένα δοκάρι και εκατοντάδες άλλα σε όλο το κορμί μου, πονούσα, πονούσα παντού, πονούσα πολύ τρόμαξα γιατί μόλις αντιλαμβανόμουν πώς πολλές φόρες ο ψυχικός πόνος είναι δυνατότερος από τον σωματικό, πονάω γαμώτο μου μονολόγησα, συνέχισα να βαδίζω σαν ένα τσουβάλι με πόδια προς τον γκισέ για τον έλεγχο των διαβατηρίων, ένας κύριος που φορούσε μια στολή με άσπρο πουκάμισο και μαύρο αν θυμάμαι καλά παντελόνι κάτι μου έλεγε με ιδιαίτερα έντονο τρόπο.
Μίλαγε, δεν άκουγα τίποτα, απλά του έδωσα το διαβατήριο μου πήρα τις αποσκευές μου τις πέρασα από το μηχάνημα έλεγχου και συνέχισα, αφού τέλειωσε και ο έλεγχος των αποσκευών μου άρχισα να βαδίζω αργά μηχανικά σε ένα μακρύ διάδρομο που δεξιά και αριστερά είχε καταστήματα ρούχων, καφέ και εστιατόρια, φώτα από νέον παντού, κάθισα σε μια καρέκλα που βρήκα ελεύθερη στην αίθουσα αναμονής έβαλα το cd player να παίζει, φόρεσα τα ακουστικά και χάθηκα στους ήχους των μουσικών μου. 
Ένοιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο, σε λίγο πετά το αεροπλάνο σας μου είπε μια φωνή, στα αυτιά μου έφτανε σαν ψίθυρος και άλλες φορές σαν βοή, από την έξοδο δώδεκα μου φώναξε, ήταν η ίδια φωνή που πριν λίγο μου είχε ζητήσει να δει την κάρτα επιβίβασης μου, την ευχαρίστησα και κινήθηκα προς την έξοδο.
Ένοιωθα σαν να είχε ανοίξει το μέσα μου σαν τριαντάφυλλο και κάθε φύλο του έσταζε αίμα πικρό σαν φαρμάκι, δηλητηρίαζε κάθε σκέψη μου, κάθε συναίσθημα που θα μπορούσε έστω να μου χαρίσει ένα χαμόγελο, μια ελπίδα ότι μπορεί να νικήσει και όχι νικητής να είναι πάντα η γαμημένη η πουτάνα η λογική.
Κάθισα στην θέση μου έβαλα τη ζώνη μου και έκλεισα τα μάτια μου, ένα απέραντο γιατί με ρούφαγε το μυαλό, ο πόνος πια με τρυπούσε το στομάχι, διπλώθηκα στα δύο.
Το αεροσκάφος απογειώθηκε γύριζα πίσω, η αλήθεια μου είχε μπει πια στο απόσπασμα.
Η κοινωνία των ανθρώπων δεν αντέχει έρωτες, ζει για το ψέμα για τη δίκη του μισή αλήθεια οι άνθρωποι στις μέρες μας δεν αντέχουν το φως γιατί αρέσκονται να ζουν στο σκοτάδι των ψυχών τους.
Καλό μου ταξίδι μονολόγησα, η συντριβή σου μάθημα για το ποιος νίκα σε αυτήν τη ζωή η λογική λοιπόν και όχι η καρδιά.

Το αεροπλάνο ξεκίνησε τη διαδικασία προσγείωσης, μέσα σε δυο ώρες είχα μεταλλαχτεί σε ένα πληγωμένο άσκοπα περιφερόμενο διαβάτη της ζωής.

Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής

5/9/2017