Σκληροί άνθρωποι,
Ζυμωμένοι με το αίμα,
Σάρκες ξεσκισμένες
Από τους πολέμους…
Τι περιμένεις;
Όχι, δεν τους δικαιολογώ.
Απλώς, προσπαθώ να
Κατακτήσω, να κατανοήσω,
Να καταλάβω – έστω – την
Ανθρώπινη συνθήκη…
*
(Μιλάει σε πρώτο πρόσωπο
Με μεγάλες εξάρσεις.
Έχεις όμως την εντύπωση πως
Δεν μιλάει στον εαυτό του ή
Για τον εαυτό του, αλλά
Για κάποιον άλλονε
Που δεν του μοιάζει).
Διονυσίου Σολωμού Λάμπρος. [1]
«Ἐκειός, ποὺ ἀκούει καὶ
τὴ δροσιὰ ποὺ στάει,
» Βλέπει τὰ βάσανά μου, καὶ βογγάει.»
*
Σταθῆτ᾿ ἐκεῖ· δὲ σᾶς
ξυπνάει στὸν λάκκον
Ἡ κραυγὴ τῶν σκυλιῶν καὶ τῶν κοράκων.
*
Ἀπ᾿ ἕνα εἰς ἄλλο στοχασμὸ
πηγαίνει·
εἶναι ὁ νοῦς του ἔρμος κόσμος ποὺ
χαλιέται.
*
Αὐτοκίνητες πάντα ἀνοιγοκλειοῦνε
οἱ τρεῖς θύρες καὶ ἀχὸ δὲν προξενοῦνε.
*
Ἔτσι ὁ φονιᾶς ποὺ
κρίματα ἔχει πλήθια,
ἐὰν φθάσει καὶ τοῦ κλείσει ὕπνος τὸ μάτι,
βγαίνουν μαζὶ καὶ τοῦ πατοῦν τὰ στήθια
οἱ κρυφὰ σκοτωμένοι, αἷμα γιομάτοι.
Μεγαλόφωνα κράζοντας βοήθεια
γυμνὸς πετιέται ὀχ τὸ ζεστὸ κρεβάτι,
κι ἔχει τόση μαυρίλα ὁ λογισμός του,
ποὺ μὲ μάτια ἀνοιχτὰ τοὺς βλέπει ὀμπρός
του.
*
Καὶ εἰς τὸ κῦμα, ποὺ βλέπει ὡς τὸν καθρέφτη,
Ξανακοιτάει, χαμογελάει, καὶ πέφτει.
Καὶ βλέπει μέσα στὰ νερὰ καθάρια,
Ἄλλος λάμπει οὐρανός, ἄλλα κλωνάρια.
«Σκύφτω ἐδῶ μέσα, καὶ ξανοίγω ὀμπρός μου
Ἀναπάντεχα μέρη ἀλλουνοῦ κόσμου.»
*
Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις.
Όχι, το τέλος το ξέρω.
Μισό μέτρο κάτω από το χώμα
με μια χούφτα λάσπη στο στόμα.
«Μόνο μια κακία μένει».
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
[1] Πηγή: https://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/dionysios_solwmos/o_lampros.htm
Ανάκτηση 3/1/2020.
Βγήκε από το Υπόγειο Θέατρο παραζαλισμένος. Παραμονή Χριστουγέννων. Δεν ήξερε γιατί οι γιορτές τον καταθλίβουν. Ή μάλλον ήξερε, αλλά δεν ήθελε να τα θυμάται όλ' αυτά τώρα. Διαζύγια των γονέων, χωρισμοί, αλλαγές σχολείων, πόλεων, χωρών, ηπείρων, αλλαγή πλανήτη… Ξερριζωμένος. Μάλιστα, ξεριζωμένος. Αυτή είναι η σωστή λέξη.
Ήταν η εικοστή επέτειος τού θανάτου του. Σημαδιακή ημέρα στη ζωή του. Κρίσιμη, από πολλές απόψεις.
Ταραγμένη εφηβεία, όπως και να το κάνεις. Χωρισμένοι γονείς. Μετά από πολλά χρόνια σε διάσταση. Δασκάλα εκείνη στο Δημοτικό Σχολείο τής περιοχής, Καθηγητής Φιλόλογος εκείνος στο απέναντι Γυμνάσιο. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι τους. Στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και το σπίτι που ζούσε με την κυρά του και τα «μούλικα» (έτσι τα έλεγε η μάνα του, αν και...
Μιάμιση μέρα είχε να βάλει κάτι στο στόμα του. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του (από καλπάζοντα καρκίνο στην επίφυση – είναι ένας αδένας σαν το κουκούτσι του ροδάκινου, σαν κουκουνάρι μάλλον, στο κέντρο τού κρανίου)…. Μετά την κηδεία δεν ήθελε πια να φάει. Ειδικά κρέας και γαλακτοκομικά. Έμεναν μόνο τα φρούτα, το μέλι και τα καρύδια. Ήταν όμως...
