Οι μοιρολογίστρες τής συμφοράς απομακρύνονται όταν ευημερείς

Αυτό μου το είχε πει μια πρώην φίλη μου (και νυν ορκισμένη εχθρά μου) για μια άλλη πρώην (και κοινή μας) φίλη, που αυτές μισιόντουσαν και ανταγωνίζονταν μεταξύ τους.

Συγκεκριμένα μου είχε πει: «Πρόσεξέ την αυτήν. Είναι μοιρολογίστρα. Τρελαίνεται να παρηγορεί αναξιοπαθούντες. Έτσι νιώθει ανώτερη εκείνη. Αλίμονό σου όμως αν μπεις σε περίοδο ευτυχίας. Θα σου κόψει την καλημέρα αμέσως. Θα το θεωρήσει προσωπική προσβολή. Προδοσία, ίσως…».

Όπερ κι εγένετο. Όπου ερωτική απογοήτευση, αυτή παρηγορήτρα. Στις κηδείες μοιρολογίστρα. Στους γάμους ξινομούρα ( η …χαμούρα). Στις ατυχίες αρωγός. Στα νοσοκομεία επισκέπτρια ασθενών, ακάματος. Κι έλεγες (αν δεν ήξερες) απορώντας: «Μα τι γυναίκα είν' αυτή; Τι άνθρωπος!!!».

Κακός, στριμμένος κι ανάποδος. Αυτή είναι η σωστή απάντηση. Γιατί; Γιατί αν σου τύχαινε κανένα μικροποσό στο τζόκερ, αν τύχαινε να γαμήσεις και να γελάνε την επομένη ημέρα ακόμα και τα μουστάκια σου, αν αγόραζες καινούργιο παντελόνι, γυαλιά ή παπούτσια, αν σου δίνανε πρόσκληση για Επίδαυρο, αν ήσουνα ο τυχερός της μεγάλης λαχειοφόρου αγοράς του πολιτιστικού συλλόγου ΆΝΩ Κολοπετινίτσας, αν τέλος πάντων σου χαμογέλαγε κι εσένα η τύχη λιγουλάκι…. Ε, τότε, εκείνη, η άσπονδος φίλη περνούσε στην …αντεπίθεση. Όλο και κάτι κακό θα εύρισκε να σου πει για το τι λένε οι άλλοι εναντίον σου (πραγματικό ή φανταστικό, αδιακρίτως). Ξίνιζε τα μούτρα της, έχανε το κέφι της [την φόρμα της την είχε χάσει προ πολλού – ένεκα το αλκοόλ]… χανότανε για μέρες και δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, μέχρι να μυριστεί πάλι δυστυχία και να ορμήξει καταπάνω σου με όλη την υποκριτική της διάθεση, η …Ταρτούφα, ο θηλυκός «καλός Σαμαρείτης», η Φαρισαία που το έπαιζε πάντοτε Πόντιος Πιλάτος (και άλλα πολλά – δεν σας τα λέω τώρα για να μην σας κουράζω).

Κάποια μέρα όμως την αποκαλύπτεις. «Ο ψεύτης κι ο κλέφτης (της ευτυχίας των άλλων) τον πρώτο χρόνο χαίρεται». Ας είναι και τον δέκατο τέταρτο… χρόνο (για τους αργόστροφους, δια τους ανεπιδέκτους μαθήσεως, όπως η πάρτη μου).

Τότε γίνεται θηρίο. Εκδηλώνει την αληθινή της φύση: εχθρός, δια βίου, συκοφάντις και διασπορεύς ψευδών ειδήσεων, θέλει να σε δει στον τάφο, οραματίζεται φέρετρα και πολυτελείς κηδείες, πλερέζες και καφέδες της παρηγοριάς. Πηγαίνει σε μάγισσες και μαγίστρες. Σου κάνει βουντού μπας και τα τινάξεις. Θέλει να σε δει κάτω από το χώμα, να «βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα». Και γιατί όλ' αυτά;

Μα είναι απλό! Τόσο απλό: η ευτυχία σου την προσβάλλει, είναι σκάνδαλο, απειλεί την τάξη του δικού της ψυχοπαθητικού σύμπαντος. Είναι μισάνθρωπος η ξεδοντιασμένη γραία. Είναι αποτυχημένη. Ματαιωμένη. Ακυρωμένη. Προσβεβλημένη με το φύλο της. Απογοητευμένη που δεν γεννήθηκε άντρας, «αρχιδαράς» [δικά της τα λόγια] «να γαμήσει και να δείρει» και μετά να σπλαχνιστεί τα θύματά της και να τα παρηγορήσει. «Να σε κάψω Γιάννη μ', να σ' αλείψω μέλι».

Τέτοιο ποιόν έχει αυτή η σακαφιόρα. Και θα μου πεις τώρα φίλε αναγνώστη, με όλο σου το δίκιο: «μα κι εσύ, χριστιανέ μου, δεν προσέχεις λιγουλάκι, τόσο δα έστω – γιατί τα αφήνεις αυτά τα παράσιτα να κολλάνε επάνω σου – κι έχεις ένα δέρμα λείο (σαν κώλος καλοζωϊσμένος – άσχετο αυτό)».

Ό,τι και να πείτε, φίλοι μου θα έχετε δίκιο. Ό,τι και να σας πω θα σας πω ψέματα. Λέω, τώρα σκέφτομαι, σας τα ξεφουρνίζω όπως μου έρχονται, αμάσητα, πρώτα τα γράφω και μετά τα σκέφτομαι: λέω, μήπως κι εγώ είμαι ίδιος; Μήπως, λέγω, κάνω παρέα με σκουπίδια για να νιώθω καθαρός; Μα ΕΙΜΑΙ καθαρός. Η ψυχή μου σαν μικρού παιδιού. Όλο αγγελάκια, λουλούδια κι ωδικά πτηνά βλέπω στον ύπνο μου, καταπράσινα θαλερά δεντράκια, κατακίτρινους ήλιους (σαν μαργαρίτες) που δεν περονιάζουν τα μάτια, λουλακί θάλασσες και μωβ ουρανούς (ή μήπως τ' ανάποδο;)… Πώς να πάει το μυαλό μου στο κακό; Σαν χαζοπούλι πάντα, πιάνομαι στη φάκα. Αχ, δεν θα αλλάξω φίλοι μου. Είναι πολύ αργά πια, μετά από έξι δεκαετίες ζωής. Περιμένω απλώς να …ωριμάσω, να πέσω από το Δέντρο της Ζωής, να σαπίσω και να γίνω λίπασμα για τους μεταγενεστέρους, για τις άλλες μορφές ζωής που θα είναι εξυπνότερες (και δικαιότερες) από τους ανθρώπους.

Εδώ ακούγομαι σαν μισάνθρωπος κι αναγκάζομαι να σταματήσω. Όμως ένα θα πω πριν κλείσω (κι αυτόν τον λογαριασμό): εγώ δεν ήμουνα ποτέ ανήθικος και κακεντρεχής – δεν θα γίνω τώρα.

Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας