Όταν έστριψαν με το ξένο αυτοκίνητο στη γωνία η καρδιά του σφίχτηκε. Εκείνο το γνωστό σφίξιμο που ένιωθε από παιδί. Σαν πάνθηρας κλεισμένος σε κλουβί με πιθήκους. Αδύναμους. Με τα νύχια (ακόμη) χλωρά. «Εξ απαλών ονύχων».
Στην αρχή ασχολήθηκε με τεχνικές λεπτομέρειες: αν είναι κομμένη η παροχή νερού, το ηλεκτρικό, αν έχει παραβιαστεί η εξώθυρα (χοντρό το λουκέτο – δύσκολο να το κόψει κανείς), αν τα κεραμίδια ήταν ακόμα στη θέση τους. Μόνο ένα έλειπα. Παρήγγειλε στον μεσίτη που είχε αναλάβει την πώληση να το αντικαταστήσει. Οι γείτονες κρυφοκοίταζαν από τις γρίλιες συνωμοτικά. Τα πρώην εξαδέλφια μακριά. Ο Αίγισθος…
Οι ξένοι άνθρωποι φωτογράφιζαν. Τουρίστες στις Μυκήνες. Πανάλαφρος ο ξένος πόνος. Δανεικός…
Η μουσμουλιά και οι πικροδάφνες είχαν γιγαντώσει τον ίσκιο τους. Να δεις που θα έριξαν τις ρίζες τους στον βόθρο και θα τρέφονταν με τα λύματα αιώνων.
Έσκυψε
κι έγραψε στις πέτρες τής αυλής με το αίμα του:
Τα δέντρα κρύψανε το σπίτι.
Να μπορούσαν να κρύψουν και τις αμαρτίες μας.
Φυλλωσιές. Άνθη και ξεραμένα φύλλα,
Πατημένα από τα πτηνά τού φθινοπώρου.
Τι αναζητούν τα κακόμοιρα.
Δεν έχουν σπόρους ετούτα τα φυτά.
Στείρα σαν κι εμένα.
Στέρφα σαν κι εκείνη…
Υπομονή. Γενήκαμε πρωταθλητές
σε ετούτη την ενσάρκωση.
Τώρα μένει το σπίτι να πουληθεί.
Να μπουν άλλοι, ξένοι στο κάρμα μας,
Να σκουπίσουν, να σφουγγαρίσουνε,
Να λιβανίσουν με ξεραμένο φασκόμηλο…
Να εξαγνιστούν τα φαντάσματα
Και να εγκαταλείψουν τον τόπον αυτόν
Τής εξορίας
Και να αναχωρήσουν δια τας
Αιωνίους μονάς.
Επιτέλους, ας ξανανάψει το τζάκι,
Ας ταϊστεί με αφάνες
ο κτιστός φούρνος με τα ξύλα
τού βουνού να τριζοβολήσουν.
Και τα χιόνια να εξαγνίσουν
Τη μορφή μας στη λάσπη
Τών γεγονότων….
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Βγήκε από το Υπόγειο Θέατρο παραζαλισμένος. Παραμονή Χριστουγέννων. Δεν ήξερε γιατί οι γιορτές τον καταθλίβουν. Ή μάλλον ήξερε, αλλά δεν ήθελε να τα θυμάται όλ' αυτά τώρα. Διαζύγια των γονέων, χωρισμοί, αλλαγές σχολείων, πόλεων, χωρών, ηπείρων, αλλαγή πλανήτη… Ξερριζωμένος. Μάλιστα, ξεριζωμένος. Αυτή είναι η σωστή λέξη.
Ήταν η εικοστή επέτειος τού θανάτου του. Σημαδιακή ημέρα στη ζωή του. Κρίσιμη, από πολλές απόψεις.
Ταραγμένη εφηβεία, όπως και να το κάνεις. Χωρισμένοι γονείς. Μετά από πολλά χρόνια σε διάσταση. Δασκάλα εκείνη στο Δημοτικό Σχολείο τής περιοχής, Καθηγητής Φιλόλογος εκείνος στο απέναντι Γυμνάσιο. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι τους. Στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και το σπίτι που ζούσε με την κυρά του και τα «μούλικα» (έτσι τα έλεγε η μάνα του, αν και...
Μιάμιση μέρα είχε να βάλει κάτι στο στόμα του. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του (από καλπάζοντα καρκίνο στην επίφυση – είναι ένας αδένας σαν το κουκούτσι του ροδάκινου, σαν κουκουνάρι μάλλον, στο κέντρο τού κρανίου)…. Μετά την κηδεία δεν ήθελε πια να φάει. Ειδικά κρέας και γαλακτοκομικά. Έμεναν μόνο τα φρούτα, το μέλι και τα καρύδια. Ήταν όμως...
Μόνο γιουβαρλάκια που δεν τα ταΐσαμε (ακόμα), μελιτζάνες παπουτσάκι και ιμάμ μπαϊλντί!!!
Στιγμές από τη ζωή μου
Οι χειμώνες της καρδιάς μου
