Το σφραγισμένο σπίτι

Όταν έστριψαν με το ξένο αυτοκίνητο στη γωνία η καρδιά του σφίχτηκε. Εκείνο το γνωστό σφίξιμο που ένιωθε από παιδί. Σαν πάνθηρας κλεισμένος σε κλουβί με πιθήκους. Αδύναμους. Με τα νύχια (ακόμη) χλωρά. «Εξ απαλών ονύχων».

Στην αρχή ασχολήθηκε με τεχνικές λεπτομέρειες: αν είναι κομμένη η παροχή νερού, το ηλεκτρικό, αν έχει παραβιαστεί η εξώθυρα (χοντρό το λουκέτο – δύσκολο να το κόψει κανείς), αν τα κεραμίδια ήταν ακόμα στη θέση τους. Μόνο ένα έλειπα. Παρήγγειλε στον μεσίτη που είχε αναλάβει την πώληση να το αντικαταστήσει. Οι γείτονες κρυφοκοίταζαν από τις γρίλιες συνωμοτικά. Τα πρώην εξαδέλφια μακριά. Ο Αίγισθος…

Οι ξένοι άνθρωποι φωτογράφιζαν. Τουρίστες στις Μυκήνες. Πανάλαφρος ο ξένος πόνος. Δανεικός…

Η μουσμουλιά και οι πικροδάφνες είχαν γιγαντώσει τον ίσκιο τους. Να δεις που θα έριξαν τις ρίζες τους στον βόθρο και θα τρέφονταν με τα λύματα αιώνων.

Έσκυψε κι έγραψε στις πέτρες τής αυλής με το αίμα του:

Ο οίκος των Ατρειδών και τα Θυέστεια δείπνα

Τα δέντρα κρύψανε το σπίτι.

Να μπορούσαν να κρύψουν και τις αμαρτίες μας.

Φυλλωσιές. Άνθη και ξεραμένα φύλλα,

Πατημένα από τα πτηνά τού φθινοπώρου.

Τι αναζητούν τα κακόμοιρα.

Δεν έχουν σπόρους ετούτα τα φυτά.

Στείρα σαν κι εμένα.

Στέρφα σαν κι εκείνη…

Υπομονή. Γενήκαμε πρωταθλητές

σε ετούτη την ενσάρκωση.

Τώρα μένει το σπίτι να πουληθεί.

Να μπουν άλλοι, ξένοι στο κάρμα μας,

Να σκουπίσουν, να σφουγγαρίσουνε,

Να λιβανίσουν με ξεραμένο φασκόμηλο…

Να εξαγνιστούν τα φαντάσματα

Και να εγκαταλείψουν τον τόπον αυτόν

Τής εξορίας

Και να αναχωρήσουν δια τας

Αιωνίους μονάς.

Επιτέλους, ας ξανανάψει το τζάκι,

Ας ταϊστεί με αφάνες

ο κτιστός φούρνος με τα ξύλα

τού βουνού να τριζοβολήσουν.

Και τα χιόνια να εξαγνίσουν

Τη μορφή μας στη λάσπη

Τών γεγονότων….

Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας