Ώρες -ώρες νοιώθω
τόση πλήξη ,γραφείο, σπίτι, σπίτι ,γραφείο
και άντε πάλι από την αρχή και αυτές πάλι οι ανούσιες συναντήσεις με δήθεν φίλους που γύρω από
ένα τραπέζι προσπαθούν να συνυπάρξουν οι
ψυχές τους , και εκείνα τα ψεύτικα χαμογέλα
τους με διαολίζουν φίλε , όσο για την υποκρισία, τους ,πως δήθεν περνούν έξοχα, υπέροχα ενώ βαριούνται
αφόρητα , και απλά έπρεπε να ήταν παρόντες μήπως και τους χαλάσουν το προξενιό με
κάνει έξαλλο πια.
Αυτοί έρωτες
πάλι πιο ρηχοί από ποτέ , λες και ακολουθούν
την εποχή μας κατά γράμμα.
Άσε που δεν μπορείς
να μιλήσεις σε γυναίκα πια , γιατί κινδυνεύεις από μήνυση μέχρι ξυλοδαρμό αναλόγως
πόσο την έχουν συνεπάρει τα σημεία των καιρών .
Ούτε Ασπίδες
, ούτε βέλη ούτε τόξα αρμόζουν στην εποχή μας , ο θεός έρωτας τα πέταξε και όπου
φύγει -φύγει , κρύφτηκε στον Όλυμπο και
δεν θέλει ούτε να ξεμυτίσει σε αυτό τον κόσμο που το μοναδικό συναίσθημα που έχει
αξία είναι το χρήμα.
Με έναν άοπλο
ερώτα δεν σε σώζει ούτε η ασπίδα του Θεού Άρη αλλά ούτε και καμιά άλλη ασπίδα.
Λιώνουν κάτω
από το βάρος της μιζέριας ,της φτώχειας των ψυχών και της ισόπεδης καρδιάς.
Κάθισα πιο
αναπαυτικά στο ταξί , πήγαινα να συναντήσω κάποιους τέτοιους δήθεν φίλους
και γύρω - γύρω από ένα τραπέζι να
φλυαρούμε άσκοπα και ατέλειωτες ώρες για
μια φορά ακόμη δίχως σκοπό και τελικά δίχως και κανένα νόημα .
Ούτε και σήμερα
θα γλιτώσω από αυτήν την ανυπόφορη πλήξη.
Δημιουργός : Μιχάλης Ζεχερλής