Θολή μέρα η σημερινή, η ομίχλη σου τρυπά τα κόκαλα και η παγωνιά πλάκωσε όλη την πόλη, παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, χωρίς παιδικές φωνές, χωρίς κάλαντα που θα σκορπούσαν μια μικρή ελπίδα στο θολερό απόκοσμο τοπίο μιας ερημικής πόλης.
Οι ψυχές των ανθρώπων πλημμυρισμένες από φόβο, έρημοι δρόμοι και τα θανατικά να αιωρούνται παντού στην ατμόσφαιρα της.
Και εγώ να ελπίζω πως δεν θα με ξεχάσεις, θα έρθεις να μου ευχηθείς για αυτές τις άγιες μέρες, έστω από τον δρόμο ή με ένα τηλεφώνημα ή με μια ευχετήρια κάρτα βρε αδελφέ.
Δεν τα αντέχω αυτά τα Χριστούγεννα γιατί μου λείπεις πια ακόμα περισσότερο, τώρα θα μου πεις τα προηγούμενα Χριστούγεννα τα άντεχες, όχι πάντα από τότε που χάθηκες ήταν θλιβερά, αλλά ο κόσμος στους δρόμους, οι χαρούμενες φωνές μου έδιναν κουράγιο.
Το δέντρο χωρίς το χαμόγελου σου είναι σκοτεινό και οι ευχές του κόσμου ανούσιες. Κρεμάστηκαν πια οι ελπίδες μου στο πνεύμα των Χριστουγέννων, τι κατάντια θεέ μου αλλά τα θαύματα δεν είναι για τον σημερινό κόσμο.
Η φυγή σου σκότωσε το είναι μου, και μετά ρούφηξε το μεδούλι των προσδοκιών μου και το έφτυσε χαμογελώντας σαν μαύρος εφιάλτης. Περιμένω βράδια ξαπλωμένος δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, παρακαλώντας για ένα χαμόγελο από τον φωτισμένο στο σκοτάδι αγγελούδι μου, το στομάχι μου σφιγμένο σαν πέτρα ελπίζει ότι θα φύγουν οι πόνοι από την παρουσία σου, φτάνει και μόνο ένα άγγιγμα από το χαμόγελο σου για να περάσω στη σφαίρα των ευτυχισμένων αυτού του αραχνιασμένου καταθλιπτικού κόσμου. Δεν υπάρχουν ανάσες, όνειρα, προσδοκίες, μόνο σκοτάδι, απόγνωση και μοναξιά.
Σε περιμένω εδώ γονατιστός από τον πόνο και σου εύχομαι από καρδιάς καλά Χριστούγεννα και ας με ξέχασες ομορφιά μου.
Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής
Φέτος το καλοκαίρι δεν βρήκα ούτε μια σταλίτσα χρόνο για να πραγματοποιήσω την τρελή μου επιθυμία να τελειώσω το βιβλίο που αγόρασα πριν τρεις ολόκληρους μήνες, αλλά λίγο πριν τελειώσει ο Σεπτέμβρης αποφάσισα επιτέλους να το διαβάσω, λίγες σελίδες από την αρχή του όλο κι άλλο είχα προλάβει να ξεφυλλίσω.
Θολή μέρα η σημερινή, η ομίχλη σου τρυπά τα κόκαλα και η παγωνιά πλάκωσε όλη την πόλη, παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, χωρίς παιδικές φωνές, χωρίς κάλαντα που θα σκορπούσαν μια μικρή ελπίδα στο θολερό απόκοσμο τοπίο μιας ερημικής πόλης.
Δεν υπάρχει κάποια εισαγωγή ούτε θα δρέψει δάφνες λογοτεχνικού κείμενου το σημείωμα αυτό.
«Έλα μου» έκφραση συνηθισμένη για όλους τους άλλους, στο δικό μου κόσμο όμως δυο λέξεις αγαπημένες που σηματοδοτούν μια ολόκληρη ζωή γεμάτη όνειρα, πάθος και έρωτα.
Έχει μέρες τώρα που κάθομαι στο μικρό μου μπαλκονάκι τα βράδια και παραμονεύω πότε θα ξεμυτίσει το φεγγάρι από τα σύννεφα για να πιάσουμε την κουβεντούλα για κόσμους μακρινούς που επισκέφτηκε, για πρίγκιπες που φαρμακωθήκαν για τον έρωτα και για κυράδες που αγάπησαν και έμειναν μονάχες.
Κάποια στιγμή στη ζωή σου διαπιστώνεις ότι κάποια πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα έχουν λάβει ένα οδυνηρό τέλος, εσύ το αρνείσαι και ψυχορραγούν γιατί δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι επένδυσες σε συναισθήματα σε χρόνο και κόπο και ήταν ατελέσφορα. Το να τα κρατάς όμως ζωντανά με ενέσεις προσδοκίας παρόλο που γνωρίζεις ότι ζουν μόνο μέσα στα...
