Έξι χρόνια είχαν αφήσει την αχνή τους πατίνα πάνω στα λαμπερά νερά των καναλιών της Βενετίας. Οι αιχμηρές γωνίες της μνήμης είχαν στρογγυλέψει, αλλά οι βαθιές χαρακιές ενός παλιού έρωτα παρέμεναν ανεξίτηλες στην καρδιά του Οθέλλου. Στο ήσυχο εργαστήρι τους, όπου ο αέρας μοσχοβολούσε μπογιά και λεπτό ξύλο, η ζωή κυλούσε αρμονικά δίπλα στην Εστέλλα. Τα χέρια τους, άλλοτε γεμάτα πάθος και αμφιβολία, τώρα δημιουργούσαν μαζί αριστουργήματα, πολύχρωμες μάσκες που ταξίδευαν σαν πρεσβευτές της βενετσιάνικης τέχνης σε όλη την Ευρώπη. Η χαρά τους ολοκληρωνόταν στα γελαστά πρόσωπα της ζωηρής Ελισσάβετ και του σκεπτικού Αντώνιου, δυο μικρές ψυχές που κληρονομούσαν την καλλιτεχνική φλόγα των γονιών τους.

Μια επίσημη επιστολή, που έφερε μαζί της το άρωμα της Μεσογείου, έφτασε από την Αθήνα. Μια λαμπρή έκθεση, φόρος τιμής στην ιστορία και την αναγέννηση της βενετσιάνικης μάσκας, τον καλούσε να παρουσιάσει τη δουλειά του. Στο άκουσμα της πόλης, ένα ρίγος παγωμένο διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά του Οθέλλου. Η Αθήνα... ο ουρανός κάτω από τον οποίο άνθισε και μαράθηκε ο πιο δυνατός, ο πιο τρυφερός, ο πιο οδυνηρός έρωτάς του για τη *Νίκη. Η αόρατη σκιά της εξακολουθούσε να χορεύει στα σκοτεινά μονοπάτια της καρδιάς του. Η Εστέλλα, με τα μάτια της γεμάτα κατανόηση που ξεπερνούσε τις λέξεις, άγγιξε το χέρι του. Η σιωπηλή της ενθάρρυνση ήταν μια υπόσχεση λύτρωσης. Ίσως αυτό το ταξίδι να ήταν το φως που θα διέλυε τις τελευταίες σκιές.

Στην ατμοσφαιρική αίθουσα της έκθεσης, ανάμεσα σε βελούδινες προθήκες που φιλοξενούσαν πολύτιμα εκθέματα, ο Οθέλλος αναγνώρισε μια οικεία φιγούρα. Ο **Μαξ, ο παλιός δημοσιογράφος, ο φίλος που είχε σταθεί βράχος στις πιο δύσκολες στιγμές. Η έκπληξη ζωγραφίστηκε και στα δύο πρόσωπα, μια αυθόρμητη αγκαλιά ένωσε τις καρδιές τους. Ο Μαξ, με τα μαλλιά πλέον γκρίζα και ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, είχε αφήσει πίσω του τον κυνηγητό των ειδήσεων και απολάμβανε τη γαλήνη της αθηναϊκής ζωής. Είχε μάθει για την παρουσία του Οθέλλου και τον είχε αναζητήσει με μια αδιόρατη ανησυχία στα μάτια. Στη ζεστή τους επαφή, η φωνή του Μαξ έσπασε καθώς αποκάλυπτε την αλήθεια που βαραίνονταν χρόνια: η Νίκη είχε σβήσει πριν από τρία σκοτεινά χρόνια, θύμα μιας αόρατης, ύπουλης ασθένειας. Και τότε, με αργές κινήσεις, έβγαλε από μια φθαρμένη δερμάτινη τσάντα μια μάσκα Bauta, λαξευμένη με περίσσια τέχνη, και ένα τσαλακωμένο γράμμα, σαν πληγωμένο πουλί. "Μου το εμπιστεύτηκε... για σένα... αν ποτέ..." ψιθύρισε, και η σιωπή που ακολούθησε ήταν πιο δυνατή από κάθε λέξη.

Οι λέξεις της Νίκης στο γράμμα ήταν σαν ξεριζωμένες από τα βάθη της ψυχής της, μια ορμή αναμνήσεων που πλημμύριζαν την καρδιά του Οθέλλου. Η μελάνη έτρεμε στα σημεία όπου τα δάκρυά της είχαν αφήσει αχνά σημάδια. Ζητούσε συγγνώμη για τις σιωπές που είχαν πληγώσει, για τις αποστάσεις που είχαν χτίσει έναν αόρατο τοίχο ανάμεσά τους. "Σε αγάπησα, Οθέλλο, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, κάθε χτύπος της καρδιάς μου ήταν ένα σιωπηλό σου όνομα," έγραφε, και η φωνή της φάνταζε να αντηχεί στην άδεια αίθουσα. "Αλλά οι αλυσίδες της κοινωνίας, οι αόρατοι δεσμοί των οικογενειακών προσδοκιών, ήταν βαρύτερες από την αγάπη μας, πολύ ισχυρές για να τις σπάσω." Η μάσκα Bauta, το σύμβολο των κρυφών τους συναντήσεων κάτω από τον πέπλο της ανωνυμίας της βενετσιάνικης νύχτας, ήταν τώρα μια σιωπηλή κατηγορία για την απόσταση που τους είχε καταπιεί. Και τότε, μια αποκάλυψη που έκοψε την ανάσα: η Νίκη είχε ζωγραφίσει κρυφά έναν πίνακά του, ένα πορτρέτο φτιαγμένο από φευγαλέες ματιές και κρυφούς πόθους, και τον είχε αφήσει στη ***Βάνα, την παλιά της φίλη, της οποίας η αντιπάθεια για τον Οθέλλο ήταν ένα δηλητηριώδες μυστικό που σιγά σιγά είχε διαβρώσει τη σχέση τους. Η επιθυμία της Νίκης ήταν να του δοθεί αυτός ο πίνακας, μια απτή μαρτυρία της αγάπης της, αν ποτέ μάθαινε για τον θάνατό της.

Η έκπληξη έσφιξε το στομάχι του Οθέλλου σαν σφιχτή γροθιά. Η Βάνα... το πρόσωπο που πάντα έσπερνε ζιζάνια στην ευαίσθητη ισορροπία της σχέσης τους. Δεν είχε ιδέα για αυτόν τον κρυφό πίνακα, για αυτή την εγκλωβισμένη έκφραση αγάπης που είχε καταλήξει στα χέρια της γυναίκας που είχε εργαστεί ύπουλα για τον χωρισμό τους. Η συγκίνηση ήταν ένα αχόρταγο κύμα που τον έπνιγε. Με μια αποφασιστικότητα που γεννήθηκε από την ανάγκη για απαντήσεις, ζήτησε από τον Μαξ να τον οδηγήσει στη Βάνα. Η συνάντηση ήταν φορτισμένη από μια ηλεκτρισμένη σιωπή. Η Βάνα, με τα μάτια γεμάτα μια παράξενη μίξη θλίψης και ενοχής, άρχισε να μιλά, αποκαλύπτοντας τους δικούς της στρεβλούς λόγους για την παρέμβασή της, τις δικές της ανομολόγητες επιθυμίες. Και τότε, αντίκρισε τον πίνακα. Ένα συγκλονιστικό πορτρέτο του εαυτού του, όπως τον είχε αντικρίσει κάποια μακρινή νύχτα η Νίκη στη Βενετία, το πρόσωπό του σκιερό από πάθος και μια βαθιά, ανεξήγητη μελαγχολία. Ήταν μια σιωπηλή κραυγή ενός έρωτα που πολλοί είχαν προσπαθήσει να φιμώσουν.

Επιστρέφοντας στη Βενετία, ο Οθέλλος κουβαλούσε μαζί του τη μάσκα Bauta και το τσαλακωμένο γράμμα, αλλά και την αχνή εικόνα του πίνακα που είχε αιχμαλωτίσει μια ξεχασμένη πτυχή της ψυχής του. Στην αγκαλιά της Εστέλλας, μοιράστηκε την ιστορία, και τα λόγια του έγιναν σιωπηλές εξομολογήσεις. Εκείνη τον κράτησε σφιχτά, η αγάπη της μια σταθερή παρηγοριά. Το παρελθόν ήταν μια πληγή που δεν μπορούσε να κλείσει εντελώς, αλλά η αποδοχή και η συγχώρεση άρχισαν να ρίχνουν ένα απαλό φως στο παρόν, ανοίγοντας νέους, απροσδόκητους δρόμους προς το μέλλον. Μια βαθιά ειρήνη κατέβηκε στην καρδιά του Οθέλλου, μια ειρήνη που δεν γεννήθηκε από τη λήθη, αλλά από τη δύσκολη, λυτρωτική συμφιλίωση με όλες τις σκιές ενός έρωτα που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην  ψυχή του.

Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής