Η ημέρα είχε μια ασυνήθιστη γαλήνη, ήταν 15 του Σεπτέμβρη∙ ο ήλιος έριχνε χρυσαφένιες ακτίνες πάνω στο κάστρο του Σαντιγι, ενώ ένα απαλό αεράκι κουνούσε τα φύλλα των δέντρων στους κήπους. Ο Μισελουί είχε λάβει μια πρόσκληση από τη Διεθνή Εταιρεία Αστροφυσικής να καλύψει ως δημοσιογράφος την εκδήλωση βράβευσης του καθηγητή Τισέλ Καρνέ για τις μελέτες του σχετικά με την κατανόηση του σύμπαντος. Το μεγαλοπρεπές κάστρο, με τα ψηλά τείχη και τις επιβλητικές του πύλες, τον υποδέχτηκε με μια αίσθηση παρελθόντος και μυστικισμού.

Καθώς περπατούσε στους μεγάλους διαδρόμους και στους διάσημους κήπους του Σαντιγι, η μυρωδιά της παλιάς πέτρας και των ανθισμένων λουλουδιών αναμειγνυόταν με τη δική του ανησυχία. Οι επισκέπτες συζητούσαν χαμηλόφωνα, γεμάτοι σεβασμό προς τον καθηγητή και την ιστορία του χώρου. Ο Μισελουί ένιωθε κάθε βήμα του σαν βουτιά μέσα σε μια θύμηση που ποτέ δεν έσβησε.

Καθώς η εκδήλωση κορυφωνόταν στην εντυπωσιακή βιβλιοθήκη του κάστρου, το βλέμμα του έπεσε πάνω σε μια γνώριμη φιγούρα. Η Βικτερουά στεκόταν εκεί, ψηλή και επιβλητική, το βλέμμα της ψυχρό αλλά γεμάτο μυστήριο. Η καρδιά του πάγωσε για μια στιγμή∙ η σιωπή της βιβλιοθήκης έγινε βαριά, σαν να περίμενε τις λέξεις που κανείς δεν τόλμησε να πει τόσα χρόνια.

Μια στιγμή, καθώς ο Μισελουί προσπαθούσε να πάρει κάποιες σημειώσεις, τη βλέπει να περνά αργά μπροστά του. Οι κινήσεις της ήταν σχεδόν τελετουργικές, το κεφάλι ελαφρώς σκυμμένο, μα τα μάτια της τον διαπερνούσαν σαν αστραπή. Κάτι στην παρουσία της τον έκανε να σταματήσει, να κρατήσει την αναπνοή του, να νιώσει κάθε δεκαετία που τους χώρισε να επιστρέφει σαν κύμα.

Καθώς πλησίασε τη βιβλιοθήκη, η Βικτερουά τον πλησίασε απότομα. Το βλέμμα της δεν τρεμόπαιζε, ήταν σταθερό σαν λεπίδα. Γέρνει στο αυτί του και ψιθυρίζει με φωνή χαμηλή, αλλά κοφτερή:

— «Δεν θα σε συγχωρήσω ποτέ… Και ξέρει ο σύζυγός μου ο Τισέλ πόσο με εκμεταλλεύτηκες. Ναι, ο Τισέλ Καρνέ, αυτόν που σήμερα τιμούν, είναι ο άντρας μου.»

Τα λόγια της έπεσαν σαν κεραυνός∙ ο πάγος που ένιωσε στη φωνή της τον έκανε να παραλύσει. Πριν προλάβει να αρθρώσει μια λέξη, γύρισε την πλάτη της και χάθηκε ανάμεσα στους καλεσμένους, αφήνοντάς τον με μια σιωπή που βάραινε περισσότερο κι από τον θόρυβο του πλήθους.

Λίγο αργότερα, στην αίθουσα με τα ψηλά παράθυρα και τα παλαιά χειροποίητα χαλιά, ο Μισελουί την παρατηρούσε από απόσταση. Το φως που έπεφτε πάνω στο πρόσωπό της αποκάλυπτε κάθε γραμμή, κάθε μυστικό, και η σιωπή ανάμεσά τους ήταν πιο δυνατή από κάθε λέξη. Κάθε χαμόγελο που αντάλλαξαν στο παρελθόν, κάθε υπόσχεση που έσπασε, φάνταζε ξανά ζωντανή στον χρόνο που είχε περάσει.

Καθώς το δείπνο πλησίαζε στο τέλος του, και οι επισκέπτες άρχισαν να αποχωρούν, ο Μισελουί παρατηρούσε τη Βικτερουά να σηκώνεται για να επισκεφθεί την ειδική συλλογή στη βιβλιοθήκη. Καθώς περνούσε δίπλα του, ξανά σκύβει και η φωνή της ψιθυρίζει ξανά, πιο ήρεμα αυτή τη φορά:

— «Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, αλλά ξέρεις… με έχεις χάσει για πάντα.»

Με μιας του γυρίζει την πλάτη και χάνεται ανάμεσα στα ράφια της βιβλιοθήκης που φιλοξενούσαν τα σπάνια πολύτιμα δερματόδετα βιβλία της, αφήνοντάς τον με την αίσθηση ενός κενού που καμία εκδήλωση, κανένα αστέρι στον ουρανό, δεν θα μπορούσε να γεμίσει.

Τα ψηλά ράφια, γεμάτα σιωπηλά μυστικά, έμοιαζαν τώρα καθρέφτης της δικής του μοναξιάς. Κάθε δερματόδετο βιβλίο, κάθε σκονισμένος τόμος, κουβαλούσε τη σιωπή που τον έκαιγε. Το απαλό αεράκι από τα παράθυρα κουνούσε τα χαρτιά της παρουσίασης που κρατούσε ο καθηγητής Τισέλ Καρνέ στα χέρια του, ενώ ο ήχος της πόρτας που έκλεινε αθόρυβα, την ώρα που εκείνη έφευγε, του υπενθύμιζε πως ο χρόνος δεν συγχωρεί∙ κι ότι κάποιες πληγές μένουν ανοιχτές, ακόμη και μετά από τριάντα χρόνια.

Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής