◼ Λογοτεχνική σειρά διηγημάτων: Κλεφτές ματιές
Δεν ήταν υπόσχεση. Ήταν κάτι ανάμεσα σε παραδοχή και παράπονο, ψιθυρισμένο σ' εκείνο το παγκάκι δίπλα στη θάλασσα, τότε που όλα έμοιαζαν ακόμη δυνατά.
«Μου χρωστάς έναν Αύγουστο», του είχε πει η Ντομί, κι ο Μαβί χαμογέλασε αμήχανα, σαν να μην καταλάβαινε το βάρος της φράσης.
Την είχε γνωρίσει ένα καλοκαίρι σε νησί. Ήταν τυχαία — μια βόλτα στο λιμάνι, μια κουβέντα κάτω από τον ήλιο που έκαιγε. Η Ντομί γελούσε εύκολα, με εκείνο το γέλιο που σε έκανε να θες να το προκαλείς ξανά και ξανά. Μαζί έζησαν μικρές στιγμές: νυχτερινά μπάνια, βόλτες σε σοκάκια με γιασεμιά, κλεμμένα φιλιά σε γκρεμούς που μύριζαν θυμάρι. Έμοιαζε πως ο χρόνος τους ανήκε, μα στην πραγματικότητα ήταν δανεικός.
Όταν ήρθε ο Σεπτέμβρης, εκείνη έπρεπε να φύγει. Οι δρόμοι τους χώρισαν βιαστικά, χωρίς όρκους και υποσχέσεις — μόνο με εκείνη τη φράση που έμεινε να αιωρείται σαν εκκρεμότητα: «Μου χρωστάς έναν Αύγουστο».
Πέρασαν χρόνια. Οι εποχές έλιωσαν σαν κεριά, και κάθε Αύγουστος τον έβρισκε με το ίδιο βάρος· την ανάμνησή της να φωλιάζει στον νου, να του θυμίζει πως χρωστούσε κάτι που δεν μπορούσε να ξεχρεώσει.
Ένα καλοκαίρι, ο Μαβί βρέθηκε στο Κάλιαρι. Η πόλη απλωνόταν σαν αμφιθέατρο γύρω από τη θάλασσα, με τα χρώματα των σπιτιών να σβήνουν αργά στο λυκόφως. Τα στενά, γεμάτα μυρωδιές από βασιλικό και θαλασσινό αλάτι, τον οδήγησαν ως την παραλία του Ποέτο. Ήταν βράδυ· η άμμος είχε ακόμη τη ζεστασιά της ημέρας, κι ο αέρας κουβαλούσε ψιθύρους από γέλια και μουσικές.
Στην άκρη, μια μικρή παρέα είχε ανάψει φωτιά. Οι φλόγες έκαναν τα πρόσωπα να λαμπυρίζουν, ενώ οι σκιές έπαιζαν πάνω στα βράχια και στα γειτονικά φοινικόδεντρα. Από μακριά, τα φώτα του λιμανιού έμοιαζαν με ασημένια κοχύλια ριγμένα στο σκοτάδι.
Και τότε την είδε. Η Ντομί στεκόταν λίγο πιο πέρα, κρατώντας ένα ποτήρι κρασί, με το βλέμμα της στραμμένο στη θάλασσα.
Για μια στιγμή ο χρόνος λύγισε. Ούτε οι φλόγες ούτε η μουσική μπορούσαν να καλύψουν τον χτύπο της καρδιάς του. Εκείνη γύρισε, τον κοίταξε και χαμογέλασε — σαν να τον περίμενε.
Πλησίασε. Δεν χρειάστηκαν πολλά λόγια.
«Σου χρωστάω έναν Αύγουστο», της είπε ο Μαβί με φωνή που έτρεμε.
Κι εκείνη, αγγίζοντάς του το χέρι, απάντησε:
«Αυτός εδώ είναι ο δικός μας».
Η νύχτα στο Κάλιαρι τους τύλιξε απαλά, σαν χάδι στην αγκαλιά της. Ο άνεμος από τη θάλασσα μύριζε αλμύρα και γιασεμί, ενώ τα κύματα έκαναν χαμηλό, μεθυστικό μουσικό υπόκρουσμα. Ο Μαβί τράβηξε απαλά τη Ντομί κοντά του, κι εκείνη έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του, αφήνοντας τη σιωπή να μιλήσει αντί για λέξεις.
Τα χείλη τους συναντήθηκαν σε ένα φιλί γεμάτο χρόνια νοσταλγίας και πάθος. Η φωτιά έπαιζε με τις σκιές πάνω στο δέρμα τους, κάνοντας κάθε άγγιγμα να μοιάζει σαν χορός φλόγας και σκοταδιού. Τα χέρια τους περιπλανήθηκαν απαλά, σαν να επανασυστήνονταν, ενώ η θάλασσα γύρω τους συνέχιζε να ανασαίνει, προσθέτοντας έναν αργό, μεθυστικό ρυθμό στην ένταση που μοιράζονταν.
Κανείς δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε — μόνο ότι το χρέος είχε μεταμορφωθεί σε αρχή, και κάθε άγγιγμα, κάθε ψίθυρος, ήταν υπόσχεση για ένα Αύγουστο που ανήκε πια μόνο σ' αυτούς.
Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής
⚊ Από τον κόσμο της λογοτεχνίας
Δεν ήταν υπόσχεση. Ήταν κάτι ανάμεσα σε παραδοχή και παράπονο, ψιθυρισμένο σ' εκείνο το παγκάκι δίπλα στη θάλασσα, τότε που όλα έμοιαζαν ακόμη δυνατά.
«Μου χρωστάς έναν Αύγουστο», του είχε πει η Ντομί, κι ο Μαβί χαμογέλασε αμήχανα, σαν να μην καταλάβαινε το βάρος της φράσης.
Δεν θυμάμαι πότε άρχισε να μου μιλάει. Ίσως μια μέρα που ο ήλιος δεν ανέτειλε όπως έπρεπε, ή μια νύχτα που ο ύπνος αρνήθηκε να με πάρει μαζί του. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν η φαντασία μου. Ένας ψίθυρος που έμοιαζε με τη φωνή μου, αλλά με περισσότερη ειρωνεία. Ένας καθρέφτης δίχως είδωλο, μια σιλουέτα δίχως φως.
Ο Σπύρος, τριανταεπτά χρονών και παντρεμένος με δύο παιδιά, ένιωθε τη ζωή του να κυλάει σε ράγες. Ήταν σαν ένα καλά οργανωμένο γραφείο: κάθε φάκελος στη θέση του, κάθε εκκρεμότητα τακτοποιημένη. Η Αγγελική, η σύζυγος, ήταν ο σταθερός άξονας, η ρουτίνα η καθημερινή του παρηγοριά. Μέχρι που εμφανίστηκε η Δάφνη. Η Δάφνη δεν ήταν φάκελος. Ήταν ένα...
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα του 2025, όπου το σούπερ μάρκετ έχει μετατραπεί σε στίβο μάχης, ο λογαριασμός του ρεύματος μοιάζει με λογαριασμό αεροπλάνου και η βενζίνη είναι πιο πολύτιμη από το νέκταρ των θεών. Σε αυτή τη συναρπαστική εποχή της ακρίβειας, όπου κάθε ευρώ κάνει απεγνωσμένες πιρουέτες για να μην εξαφανιστεί, εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες,...
Η Ελπίδα, μια νεαρή ζωγράφος με μάτια γεμάτα μελαγχολία, περιπλανιόταν στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης, όπου οι σκιές χόρευαν σαν φαντάσματα. Οι στίχοι από τις «Μαύρες Ψυχές», σαν μια μελωδία θλίψης, αντηχούσαν στο μυαλό της, καθώς σχεδόν καθημερινά σκοντάφτε σε "μαύρες ψυχές" - ανθρώπους γεμάτους πικρία και απογοήτευση. Κάθε βλέμμα, κάθε λέξη,...
«Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ενώ είσαι απασχολημένος κάνοντας άλλα σχέδια.» - Τζον Λένον.
⚊ Μια σταγόνα έμπνευσης από τέχνη, σκέψη και λόγο.
● Δημιουργήστε τον λογαριασμό σας και αποκτήστε πρόσβαση στο premium περιεχόμενο του moments blog χωρίς κανένα κόστος. Θα λάβετε ειδοποίηση μέσω email όταν το αίτημα σας εγκριθεί.
