Μια αχνή σκιά, μακρινή, του χθες εικόνα,

Μια ανάμνηση που ακόμα με στοιχειώνει.

Σε φέρνει ο άνεμος, της μνήμης μου βαρύς,

Φωνή, ψιθύρους που την ψυχή μου τη ματώνει.

Σε ποιο άγνωστο τόπο πια να ζεις, ποιος ξέρει;

Σε ποιους ανέμους η μορφή σου έχει χαθεί;

Μονάχα μια σιωπή την απάντηση θα φέρει,

Και ο πόθος μου φως στα σκοτεινιά σε αναζητεί.

Μα ένα άρωμα κρυφό, απ' μια άλλη γη,

Θυμίζει την ύπαρξη, πως κάπου ζεις.

Σαν χάδια στα βάθη της ψυχής, αχνά,

Μια υπόσχεση πως ίσως κάποτε θα 'ρθεις.

Και ο χρόνος κυλά, αργός, δίχως τελειωμό,

Σαν ποτάμι που χάνεται στο άγνωστο.

Μα η ελπίδα ζει, φως σ' αυτόν τον θλιβερό ρυθμό,

Πως κάπου, κάποτε, το αύριο θα 'ναι γνωστό.

Γιατί σε προσμένω, κι ας μην έχω το πώς,

Σε κάθε ανατολή, σε κάθε δείλι,

Σαν άστρο που μένει, αιωνίως φωτός,

Προσευχή στο κενό, αιώνιο φιλέλι.

Και ας μένει άλυτο το μυστικό σου πέπλο,

Μέσα μου φλόγα καίει, αθάνατη κι αυτή.

Για σένα που δεν υπάρχεις, που ήσουν όνειρο,

Θα ζει η προσμονή,  όπως η παντοτινή ψυχή.

Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής