Ο Μισελουί, μετά τον οδυνηρό χωρισμό με τη Βικτερουά, βυθίστηκε σε μια σιωπηλή κατάθλιψη που τον ακολούθησε σαν σκιά για δέκα ολόκληρα χρόνια. Οι μέρες περνούσαν αργά, γεμάτες με τον ήχο από τα κλικ της γραφομηχανής και την μυρωδιά από χαρτί και μελάνι. Κάθε σημείωμα που έγραφε, κάθε άρθρο που υπογράφονταν με το όνομά του, ήταν μια προσπάθεια να γεμίσει το κενό που άφησε εκείνη. Οι νύχτες του, γεμάτες από σκέψεις και αναμνήσεις, τον κρατούσαν ξάγρυπνο, σαν να περπατούσε σε μια πόλη φαντασμάτων, όπου τα φώτα των φαναριών έσβηναν πάνω στα δάκρυά του.
Τριάντα χιλιάδες λέξεις πέρασαν κάτω από τα δάχτυλά του, πέτυχε να γίνει αρχισυντάκτης στη μεγαλύτερη εφημερίδα του Παρισιού κι όμως τίποτε δεν μπόρεσε να επουλώσει την πληγή που άφησε η αγάπη που ποτέ δεν είχε ολοκληρωθεί. Η πόλη του Παρισιού, πάντα ζωντανή και γεμάτη θόρυβο, τώρα ήταν ένα σκηνικό σιωπής για τη δική του ψυχή.
Η Βικτερουά, από την άλλη πλευρά, τυφλωμένη από το πάθος και το μίσος που είχε καλλιεργήσει για τον Μισελουί, είχε επιλέξει την απόσυρση. Απομακρύνθηκε για τριάντα χρόνια, αφήνοντας πίσω της σιωπή, σιωπή που κανένα γράμμα και κανένα τηλεφώνημα δεν θα μπορούσε να γεφυρώσει. Η καρδιά της ήταν ένας λαβύρινθος που μόνο η απουσία της αγάπης είχε φτιάξει, γεμάτη από σκέψεις για έναν έρωτα που ποτέ δεν θα ήταν πλήρης, και για τις ενοχές απέναντι στους δικούς της που δεν θα μπορούσαν να δεχτούν τον Μισελουί.
Κι ενώ τα χρόνια κυλούσαν, σαν ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω, η μοίρα φυλούσε το επόμενο κεφάλαιο. Τριάντα χρόνια μετά, τα μονοπάτια τους θα συναντιούνταν ξανά, κάτω από φως που θα έκαιγε σαν πρωινός ήλιος πάνω στις σκέψεις και τις αναμνήσεις τους. Η Βικτερουά και ο Μισελουί, πια αλλοιωμένοι από το χρόνο και τις επιλογές τους, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν ξανά τις σκιές που είχαν αφήσει πίσω τους, να δουν αν η αγάπη που κάποτε τους ένωνε, είχε επιβιώσει ή είχε χαθεί για πάντα μέσα στον χρόνο. Οι στιγμές που έρχονται θα φανερώσουν τι κρύβουν τα ορμητικά ποτάμια των ψυχών τους καθώς η ματιές τους θα συναντιούνται γεμάτες ένταση, μυστικά και απαγορευμένα συναισθήματα.
Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής
Τα προάστια του Παρισιού έπνιγαν το χειμωνιάτικο φως σε μια γκρίζα σιωπή. Ο Μισελουί, πια ηλικιωμένος, είχε βρει καταφύγιο στο δωμάτιό του, το Δωμάτιο 30, σε ένα γηροκομείο που μύριζε παλιές αναμνήσεις και ξεχασμένες ζωές. Οι τοίχοι του, γεμάτοι σκιές από τα δέντρα έξω, έμοιαζαν να κρατούν αιχμάλωτες τις στιγμές που ποτέ δεν έζησε όπως ήθελε.
Η ημέρα είχε μια ασυνήθιστη γαλήνη, ήταν 15 του Σεπτέμβρη∙ ο ήλιος έριχνε χρυσαφένιες ακτίνες πάνω στο κάστρο του Σαντιγι, ενώ ένα απαλό αεράκι κουνούσε τα φύλλα των δέντρων στους κήπους. Ο Μισελουί είχε λάβει μια πρόσκληση από τη Διεθνή Εταιρεία Αστροφυσικής να καλύψει ως δημοσιογράφος την εκδήλωση βράβευσης του καθηγητή Τισέλ Καρνέ για τις...
Ο Μισελουί, μετά τον οδυνηρό χωρισμό με τη Βικτερουά, βυθίστηκε σε μια σιωπηλή κατάθλιψη που τον ακολούθησε σαν σκιά για δέκα ολόκληρα χρόνια. Οι μέρες περνούσαν αργά, γεμάτες με τον ήχο από τα κλικ της γραφομηχανής και την μυρωδιά από χαρτί και μελάνι. Κάθε σημείωμα που έγραφε, κάθε άρθρο που υπογράφονταν με το όνομά του, ήταν μια προσπάθεια να...
Το καλοκαίρι είχε ντύσει το Παρίσι με μιαν άχνη λάμψη, σαν να 'χε βυθίσει η πόλη τα πεζοδρόμιά της σε χρυσό φως που έλιωνε πάνω στις πέτρες. Οι τουρίστες συνέρρεαν στα καφέ, τα αμάξια βουτούσαν σε κύματα θερμότητας, κι όμως, για τον Μισελουί και τη Βικτουάρ, όλα τούτα έμοιαζαν μακρινά, σαν σκηνικό θεάτρου που δεν τους αφορούσε.
Η βροχή έπεφτε πάνω στις σκεπές του Παρισιού σαν λεπτό μεταξωτό πέπλο, και τα φώτα των φαναριών αντανακλούσαν στα λιθόστρωτα δρομάκια. Η Βικτουάρ περπατούσε γρήγορα, τα μακριά ξανθά μαλλιά της να υγραίνονται, σαν να ήθελαν κι αυτά να ξεφύγουν από τον βαρύ αέρα της αβεβαιότητας. Ο Μισελουί την ακολουθούσε, σιωπηλός, με τα χέρια στις τσέπες, το...
Η άνοιξη στο Παρίσι δεν ήταν απλώς εποχή· ήταν πνοή μυστηρίου, μια ανάσα από κισσό και βρεγμένες πέτρες που έφερνε μαζί της μυστικά και ψιθύρους που κανείς δεν τολμούσε να ακούσει. Ο Μισελουί στεκόταν σε ένα μικρό, σχεδόν ξεχασμένο βιβλιοπωλείο της Rue Bonaparte, περιτριγυρισμένος από τόμους που φάνταζαν σαν να είχαν καρφώσει τις σκιές τους στις...
⚊ Μια σταγόνα έμπνευσης από τέχνη, σκέψη και λόγο.
● Δημιουργήστε τον λογαριασμό σας και αποκτήστε πρόσβαση στο premium περιεχόμενο του moments blog χωρίς κανένα κόστος. Θα λάβετε ειδοποίηση μέσω email όταν το αίτημα σας εγκριθεί.
