The woman of November

Αυτή η γυναίκα είχε σκλαβώσει το κορμί μου, το μυαλό μου, το είναι μου ολάκερο και να πω πως ήμουν πρωτάρης ή κάποιος λιγούρης που φούντωνε στη θέα μιας γυναίκας, όχι ομορφούλης ήμουν με τις κατακτήσεις μου και μια αρκετά πλούσια δράση στο γυναικείο φύλλο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα είχα βρει σκούρα.

Για πρώτη φόρα ένοιωθα το απόλυτο πάθος, κάθε χιλιοστό στο κορμί της ήθελα να το γεύομαι να το εξερευνώ και να το χαίρομαι κάθε στιγμή. Όσο για την καρδιά μου τις είχε παραδοθεί ολοσχερώς, κάθε φόρα που με κοίταζε με εκείνα όλα μαγεία μάτια της ένοιωθα πως αναπαυόμουν στις θάλασσες που μου πρόσφερε το λάγνο βλέμμα της.

Περπατούσα στους δρόμους της "Πόλης" και την σκέψη μου τη φυλάκιζε η αναπνοή της καθώς έκαιγε τα πάθη μου όταν παραδινόταν στο άγγιγμα μου ή όταν έμπαινα βαθιά μέσα της και η κραυγή της δονούσε τον κόσμο όλο.

Ένοιωθα περήφανος βασιλιάς που το σπαθί του χάριζε νίκες όχι πλημμυρισμένες με αίμα αλλά με πάθη, έρωτα και μια αγάπη που το μέγεθος της τρόμαζε του οχθρούς μας όλους.

Τα βράδια όταν έμενα μόνος καθώς η Νίκη σπούδαζε στο εξωτερικό και έλειπε συχνά αν δεν σήκωνε το τηλέφωνο της όταν την καλούσα το μυαλό μου θόλωνε, άλλες φόρες από αγωνία αν ήταν καλά και άλλες φόρες από ζήλια για το που και με ποιον ήταν,  συναίσθημα που για μένα ήταν πρωτόγνωρο, θεά να ήταν η άλλη σημασία δεν έδινα και τώρα η καρδιά μου πονούσε από την απουσία της και αυτό μου θόλωνε το μυαλό και πολλές φόρες και την κρίση μου.

Αυτό που εισέπραττα από τη Νίκη ήταν και μπορώ να το ομολογήσω, πάθος, ειλικρινή αγάπη και πολλές σκηνές ζηλοτυπίας γεμάτες έρωτα, που πυρπολούσαν τα κορμιά μας σε έναν τρελό χορό που νόμιζες ότι είχαν γίνει ένα ή σαν να ήταν αλυσοδεμένα από τη δύναμη ενός παράφορου ρυθμού που υμνούσε την αμαρτία της νιότης.

Ένοιωθα τόσο πλήρης συναισθηματικά και τόσο διαυγής που φοβόμουν πώς αν την χάσω θα επιστρέψω στο μίζερο κόσμο που ζούσα πριν τη γνωρίσω.

Η παρουσία της στη ζωή μου με γέμιζε απίστευτη ενέργεια που την κατανάλωνα με μεγάλη επιτυχία στην δουλειά μου και αυτό με έκανε να πιστεύω πως αν υπάρχει στον πλανήτη γη το άλλο μου μισό αυτό ήταν η Νίκη.

Ήταν δε εξαίρετος συνομιλητής και έτσι δεν έπληττες πότε μαζί της. Μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες για τη ζωή, τον κόσμο, την αδικία του, την αγάπη, την προδοσία, για ταξίδια, λάτρευε τα ταξίδια όπως και εγώ, έτσι σχεδιάζαμε να επισκεφτούμε την Πράγα όσο πιο σύντομα μπορούσαμε 

Είχε καστανόξανθα μαλλιά απαλά σαν μετάξι που μου άρεσε να τα χαϊδεύω με τις ώρες, άλλες φορές πάλι όπως ήταν ξαπλωμένη στο στήθος μου με τρέλαινε να της κρατώ τα στήθη και να παίζω αργά με τις ρόγες της για να τη νοιώθω ερεθισμένη,  και αργότερα τα χείλη και άλλοτε η γλώσσα μου να αντικαθιστούν στο παιχνίδι τα χέρια και τα δάχτυλα μου, τότε την κοιτούσα βαθιά μέσα στα μάτια της για να ρουφήξει το μυαλό μου την έκφραση τους.

Εκείνη πάλι της άρεσε να φόρα κατάσαρκα δικά μου φανελάκια για να νοιώθει πάντα την παρουσία μου πάνω της, κάτι σαν φυλακτό για τον έρωτα μας.

Ξημέρωνε πια, οι πρώτες μέρες του Νοέμβρη ήταν χειμωνιάτικες και η Νίκη στις έντεκα του μηνός θα ήταν πάλι εδώ δίπλα μου, θα έδινε ζωή σε αυτό το άχαρο σπίτι που χωρίς την παρουσία της ήταν σαν φυλακή που μετράς τις μέρες, τις ώρες τα δευτερόλεπτα για να πετάξεις στην ελευθερία.

Έτρεξα όπως κάθε πρωί προς το ημερολόγιο που είχα κρεμασμένο στο χολ δίπλα σε μία φωτογραφία μας από τη Φολέγανδρο για να διαγράψω και τη σημερινή ημέρα, μια μέρα προσμονής λιγότερη.

Άκουσα να χτυπά το κουδούνι της εισόδου κινήθηκα προς τα εκεί για να δω ποιος ήταν τόσο πρωί που με έψαχνε αγωνιωδώς,  καθώς ο ήχος από το κουδούνι χτυπούσε συνεχώς σαν να είχε κολλήσει ένα δάχτυλο πάνω του, φθάνοντας κοντά στην εξώπορτα για να την ανοίξω ένα άρωμα γλυκό τύλιξε τα ρουθούνια μου, την άνοιξα με μία κρυφή ελπίδα.

Την είδα να πετάγεται εμπρός μου και να μου χαμογελά, δεν με γελούσαν τα μάτια μου, την ένοιωσα να χάνεται στην αγκαλιά μου, να τυλίγει το κορμί της πάνω στο δικό μου και τα σκληρά της στήθη να σημαδεύουν το στέρνο μου, τα χείλη της δάγκωσαν τα χείλη μου με πάθος«Σε θέλω μέσα μου αυτό το ξημέρωμα, σε αγαπώ τόσο πολύ, είναι μαρτύριο να ζω μακριά σου» μου ψιθύρισε ακουμπώντας τα χείλη της στη βάση του λαιμού μου.

Το ημερολόγιο έγραφε οκτώ του Νοέμβρη .

Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής

8/11/2017