Το κορίτσι της Ερμού-Κεφάλαιο (15)

Δημιουργός: Ζεχερλής Μιχάλης

◼ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ

⚊ Δέκα μέρες μετά

«Έρχομαι που να πάρει η ευχή, περίμενε, που να κουνηθώ, σαν αργοκίνητο καράβι γαμώτο περπατάω» ο Κωνσταντίνος προσπαθούσε σχεδόν κουτσαίνοντας να φθάσει στην εξώπορτα. Το κουδούνι συνέχιζε να χτυπά δαιμονισμένα, ο επισκέπτης εκτός όλων των άλλων ήταν ανυπόμονος και αγενής.

Άνοιξε με αργές κινήσεις την πόρτα και κοιτούσε τον επισκέπτη του για κάποια δευτερόλεπτα άφωνος, αμέσως μετά σε κλάσματα δευτερολέπτου ένα χαζό χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του «Ιφιγένεια τι γυρεύεις εδώ;» ρώτησε σχεδόν τραυλίζοντας από την έκπληξη, καθόταν και οι δυο στην είσοδο ακίνητοι μέχρι που ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να την καλέσει να περάσει μέσα στο διαμέρισμα του.

Την οδήγησε στο σαλόνι και αφού δικαιολογήθηκε για την ακαταστασία που επικρατούσε -πετάμενα περιοδικά στο πάτωμα και ρούχα σκορπισμένα στο σαλόνι-Τα συμμάζεψε και την έβαλε να καθίσει σε μια διπλή πολυθρόνα, αυτός κάθισε απέναντι της σε μια μονή πολυθρόνα που τη χρησιμοποιούσε μόνιμα όταν είχαν επισκέπτες στο σπίτι, το σαλόνι τους σε έντονα γήινα χρώματά φώτιζε το πρόσωπο της Ιφιγένειας.

«Ήρθα να σας αποχαιρετίσω και να σε ευχαριστήσω για όσα έκανες για τον Αλέξανδρο, φεύγουμε, είναι πολύ καλύτερα πια, μπήκε στο στάδιο της αποθεραπείας και θα γυρίσουμε στο χωριό του μέχρι να σταθεί καλά στα πόδια του και μετά θα φύγουμε για το Λονδίνο για κάποιες ακόμα εξετάσεις, βγαίνει την ερχόμενη παρασκευή από το νοσοκομείο, ναι την παραμονή των Χριστουγέννων το έκανε ο Χριστούλης το θαύμα του.» «Να σου προσφέρω κάτι; για να το γιορτάσουμε, χαίρομαι ειλικρινά που όλα πήγαν καλά» «Ναι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί αν έχεις;» «Και βέβαια έχω, αυτό το Ισπανικό που τότε το πίναμε μαζί το Los vinos de Miguel sl φαντάζομαι το θυμάσαι; » Η Ιφιγένεια κούνησε καταφατικά με ένα νεύμα του κεφαλιού της και ρώτησε γεμάτη με απορία «Η Ισμήνη δεν είναι εδώ;» « Οχι, έχει πάει στο χωριό να δει τη μητέρα της θα επιστρέψει αύριο» η απάντηση του έκρυβε μια προσμονή μια ευχή για να καταλήξουν στα χείλη της τα πάθη του.

Όσο της μιλούσε τόσο ένοιωθε να μη μπορεί να συγκρατήσει τα αισθήματα του που ήταν τόσο καιρό κατά καταχωνιασμένα σε ένα βαθύ πηγάδι κρυμμένο στα τάρταρα της ψυχής του. Άναψε ένα τσιγάρο για να σβήσει το σεβντά του και έδωσε και ένα στην Ιφιγένεια, ήπιε με πάθος δυο-τρεις γουλιές από το κρασί που μόλις άνοιξε για χάρη της.

«Ξέρεις χρόνια κοιμάμαι σε ένα διπλό κρεβάτι άλλα το μυαλό μου και η ψυχή μου κοιμούνται στο δικό σου.»  Η φωνή του βγήκε σχεδόν σπαρακτική που την διέκοπταν τα βουρκωμένα μάτια του και ο μικρός λυγμός που τα συντρόφευε.

Σηκώθηκε αργά πήγε προς το μέρος της και κάθισε στα γόνατα και απαλά της φίλησε τις άκρες από τα δάχτυλα της ένα-ένα. Η Ιφιγένεια τον τράβηξε με δύναμή προς το κορμί της «Βασανίζομαι χρόνια με τη σκέψη σου κάπου στο πουθενά χάνομαι μέσα στο κορμί σου χρόνια τώρα» και έσμιξε τα χείλη της με τα δικά του σε ένα παθιασμένο φιλί δίχως όρια μακριά από τον χρόνο και τις στιγμές.

Τα κορμιά τους κύλισαν στο πάτωμα και ενώθηκαν σαν αλυσίδα που τυλίγει τα θύματα του σφιχτά. Τα κατασπάραζε ο πόθος και η ηδονή που χρόνια έκρυβαν βασανιστικά μέσα τους. Έψαχναν να καούν στη φωτιά του έρωτα και να δροσιστούν από το πάθος που βασάνιζε τόσα χρόνια τα κορμιά τους.

«Σε αγαπώ, σε αγαπώ, πάντα σε αγαπούσα» ψιθύρισε η Ιφιγένεια και τέλειωσε πολλές φορές με σπασμούς στην αγκαλιά του Κωνσταντίνου, τα δάκρυα σαν διαμάντια άγγιξαν το μάγουλο του.

Είχε κουραστεί χρόνια ολάκερα να κοροϊδεύει το είναι της και τους γύρω της, έλεγε χιλιάδες ψέματα για τα αισθήματα της για αυτόν. Ένοιωθε πια λεύθερη που εξομολογήθηκε τον έρωτα της έστω και αν ήταν πια τόσο αργά. Σιωπηλοί πια ξαπλωμένοι στη βάση του καναπέ δεν αφήναν στιγμή τις ενοχές να πληγώσουν το κρυμμένο πάθος των κορμιών τους.

Η Ιφιγένεια σηκώθηκε και άρχισε να ψάχνει τα πετάμενα της ρούχα, μόλις τα βρήκε άρχισε να ντύνεται αργά, κάποια στιγμή του απάντησε χαμηλόφωνα «Τώρα ξέρεις, είμαι για πάντα δική σου όμως η ζωή τα έφερε  έτσι ώστε να ζούμε σε ένα παράλληλο κόσμο, τώρα όμως πρέπει να φύγω, νύχτωσε και άφησα πολλές ώρες μόνο το Αλέξανδρο στο νοσοκομείο» «Μην φύγεις σε παρακαλώ, μείνε εδώ μαζί μου, μείνε έστω λίγο ακόμα, σε θέλω και σε αγαπώ τόσο πολύ ομορφιά μου» οι λέξεις έβγαιναν αργά από τα χείλη του και ήταν πίκρες σαν δηλητήριο.

«Πριν φύγω όμως πρέπει να σου εξομολογηθώ κάτι που με βαραίνει σαν πέτρα στον λαιμό μου και δεν αντέχω να τη κουβαλώ άλλο πια πάνω μου.» Ο ήχος της φωνής της ξαφνικά άλλαξε χρώμα, έγινε σκληρός και συνάμα λυπητερός, σαν βογκητό κυλούσαν οι λέξεις από τα χείλη της.

Είχε φθάσει ήδη στην εξώπορτα, ο Κωνσταντίνος την ακολούθησε, εκείνη κοντοστάθηκε σήκωσε το κεφάλι ψηλά τον κοίταξε μέσα στα μάτια, το γαλάζιο των ματιών της έβγαζε φλόγες που σε έκαιγαν μέσα σε μια στιγμή.

«Κωνσταντίνε !! τόσα χρόνια τον κρατούσα κρυφό τον λόγο της ξαφνικής εξαφάνισης μου, όμως πρέπει να τον μάθεις» έσκυψε το κεφάλι και άφησε να τρέξουν οι λέξεις ψιθυριστά από τα σφιγμένα χείλη της «Πήγα με τον Βασίλη εκείνο το καταραμένο βράδυ, ήρθε στο σπίτι μου με απείλησε ότι θα τα πει όλα στην Ισμήνη και για να σε προστατεύσω υποχώρησα στις απειλές του και του δόθηκα για να μην μιλήσει, μετά εξαφανίστηκα, δεν το άντεχα σιχαινόμουν χρόνια τον ίδιο μου το εαυτό.»

«Τι έκανες Ιφιγένεια τι έκανες θεέ μου» Φώναξε στην αρχή τόσο δυνατά που νόμιζες ότι ο ήχος του θα γκρεμίσει το σύμπαν, η φωνή του σπάραζε σαν να του έσκιζαν την καρδιά στα δύο, σαν να τον μαχαίρωσαν και το μαχαίρι να το στριφογύριζαν στην πληγή για να γίνεται αφόρητος ο πόνος.

Έπεσε στα γόνατα και άρχιζε να κλαίει με αναφιλητά, γκρεμίστηκε με μιας όλος του ο κόσμος, η Ιφιγένεια έκλεισε την πόρτα σχεδόν αθόρυβα αφού τον χαιρέτισε με ένα νεύμα και ένα σε ευχαριστώ για όσα έκανε για τον Αλέξανδρο και κίνησε για το νοσοκομείο, η ζωή μόλις του έπαιξε το πιο σκληρό της παιχνίδι όχι όμως σκληρότερο από αυτό που θα ακολουθούσε.........

Συνεχίζεται..........