112 Πάθη

Τα χείλη σου καυτά ταξιδεύουν στο κορμί μου

η πόλη σιωπηλή υποτάσσεται στην πρόστυχη ζωή μου

ο ιδρώτας σκάβει ,παλεύει στάζει απ τα ξανθά μαλλιά σου

νιώθω τον πόθο σου λαβα και σβήνω στην μάτια σου

νεκρό το μυαλό νιώθει τους χτύπους της καρδιάς σου

Μια λάμψη περνά από το παράθυρο τόσο για να σε δω

σκλάβα γονατιστή θεέ μου πόσο σε ποθώ

βασιλιάς σε σφίγγω να σε χαρώ

το άρωμα σου ψάχνω για να γευτώ

το λιμάνι απλώνεται κάτω φωτεινό

το δωμάτιο από σένα είναι γιορτινό

όρθιος από παράθυρο την πόλη μου κοιτώ

μέσα από τα γαλανά σου μάτια τους πόθους μου περνώ

στην αγκαλιά μου χάνεσαι απλώνεσαι για να σε Δεχτώ

σε νιώθω μέσα μου ,διπλώνομαι, σου ψιθυρίζω θέλω να χαθώ

μην ξημερώσεις ήλιε μου φεγγαρόλουστη είναι , Δώρο για να ζω

στο ορκίζομαι πιο πολύ από το πολύ και ακόμα πιο πολύ την αγαπώ

*Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν πιο πολύ από το πολύ και ακόμα περισσότερο και σε όσους ποθούν τα πάθη τους.

Ζεχερλής Μιχάλης