Κάθε πόλη έχει τη φωνή της. Άλλοτε τη βρίσκεις στα πρόσωπα των ανθρώπων, άλλοτε στα βλέμματα των περαστικών — και κάποιες φορές, τη διαβάζεις στους τοίχους.
Οι ατάκες που ξεπροβάλλουν με σπρέι, μαρκαδόρο ή κιμωλία δεν είναι απλώς γκράφιτι· είναι συναισθήματα που ξέφυγαν από τη σιωπή.
Λόγια που γράφτηκαν για να μείνουν, ακόμη κι αν η βροχή τα σβήσει.
Ατάκες που έγιναν αστικοί μύθοι
Από το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει ελπίδα» μέχρι το «Κάποιος σε αγαπάει, ακόμα κι αν δεν το ξέρεις», οι τοίχοι των πόλεων κρύβουν αλήθειες που δεν χώρεσαν στις οθόνες.
Άλλες είναι σαρκαστικές — «Αν η ζωή ήταν δίκαιη, θα παίζαμε όλοι εκτός έδρας» — κι άλλες ρομαντικές — «Σε κάθε δρόμο, εγώ ψάχνω τα μάτια σου».
Κάθε σύνθημα κουβαλάει μια ιστορία· ένα βράδυ, μια σκέψη, έναν άνθρωπο που δεν άντεξε να μη μιλήσει.
Η πόλη ως καθρέφτης
Οι τοίχοι λειτουργούν σαν καθρέφτης της εποχής.
Σε μια κοινωνία που αλλάζει με ρυθμό ηλεκτρονικό, οι ατάκες αυτές μας θυμίζουν την ανθρώπινη πλευρά της καθημερινότητας: το χιούμορ, τη θλίψη, την ελπίδα, την οργή.
Είναι μικρές κραυγές μέσα στο αστικό χάος — και κάθε φορά που τις διαβάζεις, κάτι μέσα σου απαντά.