Γαλανοματούσα
Μάτια γαλανά, βαθιά, σαν πέλαγα νυχτιάς,
❑ Ποιητική συλλογή: 12 Κραυγές
Λίγα λόγια σαν πρόλογος: Οι «Δώδεκα κραυγές» είναι αφιερωμένες στον πατέρα μου Σπύρο που με ένα έμμετρο ποίημα που χάρισε τον τίτλο του σε όλη την ποιητική μου συλλογή, με αυτόν τρόπο προσπάθησα να συνοδέψω τον
χαμό του γιατί ήταν ένα ανεξάρτητο πνεύμα που ποτέ του δεν άνηκε πουθενά.
Πατέρα που πας; γιατί δεν με ακούς;
Σφυρίζει έξω, δεν το νοιώθεις το αγιάζι;
Μάνα μίλα του, φώναξε γιατί δεν μ' ακούει
μόνο με κοιτά παράξενα και μου χαμογελάει
Να κρυφτείς ακούς;
πίσω απ'το σύννεφο
Να κρύβει τον βαρδάρη, για να σε φυλάει
τα πράσινα τα άσπρα να τα φοράς ακούς;
θα σε κρατούν στεγνό, ζεστό απ΄ το χαλάζι
Θα είσαι μόνος εκεί που πας και θα σε τρομάζει
Μην φεύγεις μην κάνει πως δεν ακούς
παγωμένο, υγρό, τραχύ θα είναι το χώμα
Που θα σου πετούν για να σε σκεπάζει
Δημιουργός: Ζεχερλής Μιχάλης
Μάτια γαλανά, βαθιά, σαν πέλαγα νυχτιάς,
Μια αχνή σκιά, μακρινή, του χθες εικόνα,
Το γέλιο σου φωτεινό σαν την αυγή
Η καρδιά μου μα θες, προσπαθεί όλα να τα αντέξει,
Παίξε αγέρα μου νότες τώρα αληθινές
Πατέρα που πας; γιατί δεν με ακούς;
⚊ Μια σταγόνα έμπνευσης από τέχνη, σκέψη και λόγο.
● Δημιουργήστε τον λογαριασμό σας και αποκτήστε πρόσβαση στο premium περιεχόμενο του moments blog χωρίς κανένα κόστος. Θα λάβετε ειδοποίηση μέσω email όταν το αίτημα σας εγκριθεί.