Μάτια γαλανά, βαθιά, σαν πέλαγα νυχτιάς,

που η ψυχή βουτά κι αφήνεται στο σκοτεινό.

Στην αγκάλη τους ρουφώ ανάσα σαν αυγή,

και με σέρνουν σε ταξίδι δίχως επιστροφή.

Γαλανομάτουσα, φωτίζουν τα σκοτάδια μου με μια ματιά.

Φως και θάνατο μαζί στα βλέφαρά τους κλείνουν,

και τα χείλη μου ζητούν τους πόθους να μιλούν.

Έρωτας τρελός, σαν άγρια θύελλα με σπάει 

και φωλιάζει στην καρδιά μου σκοτεινή πληγή.

Μου καίει το κορμί σιωπηλή φλόγα θανάτου,

και στο αίμα μου κυλά σαν άγρια βροχή.

Δώδεκα νύχτες και μια μέρα τα ζητώ.

Μες στο τίποτα γεννιούνται και με κυβερνούν,

και στον πόθο μου σκοτάδι και φως υφαίνουν.

Πώς να φύγω απ' την αιχμή αυτής της ματιάς,

πώς να σώσω την ψυχή που εκεί κοιμάται;

Όταν κάθε τους σιωπή με φωνή μιλά,

και το βλέμμα τους πληγή που χαμογελά.

Δημιουργός: Μιχάλης Ζεχερλής