Το «Όνειρο Ήτανε» δεν αφηγείται μια ιστορία με αρχή και τέλος. Μοιάζει περισσότερο με ανάμνηση που επιστρέφει απρόσκλητη, με σπασμένες εικόνες, λέξεις και συναισθήματα. Δεν μιλά για απώλεια με κραυγές, αλλά με αποδοχή.
Το «όνειρο» δεν είναι ψευδαίσθηση. Είναι εκείνο το κομμάτι της ζωής που, όσο το ζούσες, το θεωρούσες δεδομένο — και μόνο όταν χάθηκε κατάλαβες πόσο βαθιά είχε ριζώσει μέσα σου.
Τη μουσική και τους στίχους του τραγουδιού υπογράφει ο ίδιος ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Η ενότητα λόγου και μελωδίας είναι απόλυτη, δημιουργώντας ένα τραγούδι εξομολογητικό, λιτό και βαθιά ανθρώπινο.
Η φωνή του Ιωαννίδη δεν πιέζει. Στέκεται χαμηλά, σχεδόν ψιθυριστά, σαν κάποιος που έχει ήδη περάσει τον πόνο και τώρα απλώς τον αναγνωρίζει. Δεν ρωτά «γιατί» — λέει απλώς: έτσι έγινε.
Ο «Ανεμοδείκτης» (1999) θεωρείται ένας από τους πιο ώριμους και εσωτερικούς δίσκους του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Το «Όνειρο Ήτανε» εντάσσεται οργανικά σε αυτή την αισθητική της λιτότητας και της συναισθηματικής ειλικρίνειας.
Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δε θα ’ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι
Ξυπνάω στο φως, τα μάτια ανοίγω
για λίγο νεκρός, χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο,
μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ’ όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό της να λέει
όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε
Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ’ όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα ’μαι κοντά σου
Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου,
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς την ψυχή μου
με τα φτερά σου
Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις,
ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
κι από τ’ όνειρό μου ακούω καθάριο
το λυγμό σου να λέει
όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε
Το «Όνειρο Ήτανε» δεν προσφέρει παρηγοριά. Προσφέρει κατανόηση. Ότι κάποια πράγματα δεν χάνονται επειδή απέτυχαν, αλλά επειδή ολοκληρώθηκαν. Και αυτή η αποδοχή είναι ίσως η πιο ήσυχη μορφή αλήθειας.
📍 Διαβάστε περισσότερα άρθρα μουσικής στο Moments Blog
