◼ Λογοτεχνική σειρά διηγημάτων: Κλεφτές ματιές
⚊Χρονογράφημα⚊
Σήμερα ξύπνησα ανήσυχος, με μια βαθιά επιθυμία να νοιώσω κάτι απρόσμενο, θα ήθελα όμως να είναι ευχάριστο, πρόσχαρο σαν τον λευκό επισκέπτη στα όνειρα μου.
Μου λείπει χρόνια τώρα ο φίλος μου, τον έχασα πολύ νωρίς, μου λείπει και το κορίτσι που λάτρεψα αλλά ξενιτεύτηκε για μία καλύτερη ζωή όπως χιλιάδες άλλοι, η κατάρα της προσφυγιάς βλέπεις. Είκοσι χρόνια είναι πολλά που έχω να τη δω και μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ. Θα άνθιζε η ψυχή μου και θα ζέσταινε και ας κάνει "ψόφο" έξω η καρδιά μου, φωτιά θα έπαιρνε με την άξαφνη παρουσία της. Τα θαύματα όμως τελείωσαν εδώ και αιώνες δυστυχώς.
Τελικά όμως το απρόσμενο ήρθε σκληρό, απάνθρωπο μέσα από τη συχνότητα ενός ραδιοφώνου σταθμού στη διαδρομή για την δουλειά μου, με την μορφή ενός σεισμού στην ανατολή, στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας και άφησε έως στιγμής άγνωστο πόσες χιλιάδες νεκρούς και πόσα εκατομμύρια αστέγους και είναι χειμώνα βαρύς, με τα σωστικά συνεργεία να δίνουν μάχη με τον χρόνο για να σώσουν όσους μπορούν κάτω από τα συντρίμμια και τα χαλάσματα.
Που να προσευχηθώ, σε ποιο θεό, να σώσει αυτούς τους ανθρώπους και τη δική μου ψυχή από τους εφιάλτες του απρόσμενου που σκαλώνουν βασανιστικά στην ψυχή μου σαν αγκίστρι με τον μανδύα του γαλανού επισκέπτη.
Δημιουργός: Ζεχερλής Μιχάλης
Ο Σπύρος, τριανταεπτά χρονών και παντρεμένος με δύο παιδιά, ένιωθε τη ζωή του να κυλάει σε ράγες. Ήταν σαν ένα καλά οργανωμένο γραφείο: κάθε φάκελος στη θέση του, κάθε εκκρεμότητα τακτοποιημένη. Η Αγγελική, η σύζυγος, ήταν ο σταθερός άξονας, η ρουτίνα η καθημερινή του παρηγοριά. Μέχρι που εμφανίστηκε η Δάφνη. Η Δάφνη δεν ήταν φάκελος. Ήταν ένα...
Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα του 2025, όπου το σούπερ μάρκετ έχει μετατραπεί σε στίβο μάχης, ο λογαριασμός του ρεύματος μοιάζει με λογαριασμό αεροπλάνου και η βενζίνη είναι πιο πολύτιμη από το νέκταρ των θεών. Σε αυτή τη συναρπαστική εποχή της ακρίβειας, όπου κάθε ευρώ κάνει απεγνωσμένες πιρουέτες για να μην εξαφανιστεί, εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες,...
Η Ελπίδα, μια νεαρή ζωγράφος με μάτια γεμάτα μελαγχολία, περιπλανιόταν στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης, όπου οι σκιές χόρευαν σαν φαντάσματα. Οι στίχοι από τις «Μαύρες Ψυχές», σαν μια μελωδία θλίψης, αντηχούσαν στο μυαλό της, καθώς σχεδόν καθημερινά σκοντάφτε σε "μαύρες ψυχές" - ανθρώπους γεμάτους πικρία και απογοήτευση. Κάθε βλέμμα, κάθε λέξη,...
«Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ενώ είσαι απασχολημένος κάνοντας άλλα σχέδια.» - Τζον Λένον.
Το χαμόγελο της Κρυσταλλένιας
ℳ Έμμετρη ποίηση
🔒 Μόνο για τα μέλη μας
