Το «Άσε Με Να Λέω» , ένα τραγούδι που ερμηνεύουν μοναδικά η Ελένη Βιτάλη και ο Νίκος Πορτοκάλογλου, κυκλοφόρησε το 2002 και συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ του Νίκου Πορτοκάλογλου, «Υπάρχει λόγος σοβαρός» . Αυτό το κομμάτι αποτελεί ένα διαχρονικό δείγμα του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού, συνδυάζοντας την ποιητική ευαισθησία με την αυθεντικότητα της λαϊκής έκφρασης.

Ως δημιουργία του Νίκου Πορτοκάλογλου, το «Άσε Με Να Λέω» φέρει αναγνωρίσιμα στοιχεία της μουσικής του υπογραφής. Η σύνθεση είναι βαθιά αισθαντική, με μια μελωδία που αναπτύσσεται οργανικά, υποστηρίζοντας το συναισθηματικό φορτίο των στίχων. Η ενορχήστρωση είναι προσεγμένη, χωρίς υπερβολές, επιτρέποντας στις φωνές και το κείμενο να αναπνεύσουν. Η ακουστική κιθάρα, συχνά βασικό στοιχείο στις συνθέσεις του Πορτοκάλογλου, θέτει τις βάσεις, ενώ άλλα όργανα προστίθενται διακριτικά, χτίζοντας μια ατμόσφαιρα που είναι ταυτόχρονα νοσταλγική και ενδοσκοπική. Η αρμονία είναι λιτή, αλλά εκφραστική, ενισχύοντας την αίσθηση της προσωπικής εξομολόγησης.

Ερμηνευτική Σύμπραξη: Δύο Φωνές, Μία Ψυχή

Το κεντρικό σημείο του τραγουδιού είναι αναμφίβολα η εκπληκτική συνύπαρξη των δύο ερμηνευτών. Η Ελένη Βιτάλη προσφέρει μια ερμηνεία γεμάτη πάθος και αλήθεια. Η φωνή της, χαρακτηριστική για την εκφραστικότητα, τη δύναμη και την ευθραυστότητά της, μεταφέρει κάθε λέξη με ένα βάθος που αγγίζει την ψυχή του ακροατή. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, με τη δική του πιο ήπια, αφηγηματική φωνή, συμπληρώνει ιδανικά τη Βιτάλη, δημιουργώντας έναν διάλογο που μοιάζει περισσότερο με μια ειλικρινή συνομιλία παρά με απλή ερμηνεία. Η χημεία μεταξύ τους είναι εμφανής, καθιστώντας την αλληλεπίδραση των φωνών τους ένα από τα πιο δυνατά σημεία του κομματιού. Αυτή η δυαδικότητα ενισχύει το νόημα των στίχων, δίνοντας την αίσθηση ότι πρόκειται για μια κοινή εμπειρία ή μια συλλογική ανάγκη για έκφραση.

⚊ Οι στίχοι του τραγουδιού:

Άσε με να λέω πως θα σε αφήσω

Λόγια είναι μόνο ό, τι και να πω

Άσε με να φύγω και να περπατήσω

Λίγο ν' ανασάνω και θα ξαναρθώ

Μα όταν λέω πως μαζί σου θα ξεκόψω

Γίνεσαι φλόγα που με καίει και γυρίζω

Σαν το τσιγάρο που όλο λέω "θα το κόψω"

Κι όμως με πάθος πιο πολύ ξανακαπνίζω

Άσε με να λέω πως δεν θα σ' αφήσω

Μες στην αγκαλιά μου πια να ξαναμπείσ

Πως αυτή τη νύχτα την πόρτα θα σου κλείσω

Λόγια είναι μόνο λόγια της στιγμής

Μα όταν λέω πως μαζί σου θα ξεκόψω

Γίνεσαι φλόγα που με καίει και γυρίζω

Σαν το τσιγάρο που όλο λέω "θα το κόψω"

Κι όμως με πάθος πιο πολύ ξανακαπνίζω

Στιχουργική και Θεματικό Βάθος

Οι στίχοι του «Άσε Με Να Λέω» είναι ποιητικοί και βαθιά ανθρώπινοι, εστιάζοντας στην αδήριτη ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί, να μοιραστεί τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις του, ανεξάρτητα από το αν αυτά γίνονται πλήρως κατανοητά από τους άλλους. Η επαναλαμβανόμενη φράση «Άσε Με Να Λέω» λειτουργεί ως επωδός και ως ένα μανιφέστο προσωπικής ελευθερίας. Υπογραμμίζει το δικαίωμα στην προσωπική αφήγηση και στην αποδοχή της ιδιαιτερότητας κάθε ψυχής.

Οι στίχοι αυτοί, με την απλότητα και την ειλικρίνειά τους, αποτυπώνουν την παράδοξη φύση των ανθρώπινων σχέσεων. Το τραγούδι περιγράφει την εσωτερική πάλη ανάμεσα στην επιθυμία για απομάκρυνση και την ακατανίκητη έλξη προς το άλλο πρόσωπο. Η μεταφορά με το τσιγάρο είναι ιδιαίτερα εύστοχη, καθώς αναδεικνύει την εξάρτηση και την αδυναμία να ξεφύγουμε από κάτι που γνωρίζουμε ότι μας βλάπτει, παρά τις καλές προθέσεις. Η αντίθεση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, η αδυναμία να τηρήσουμε τις αποφάσεις μας όταν κυριαρχούν τα συναισθήματα, είναι ένα θέμα που αγγίζει πολλούς.

Το τραγούδι αγγίζει θέματα όπως η νοσταλγία, η μοναξιά του ανθρώπου που ζει με τις δικές του εσωτερικές αλήθειες, αλλά και η επιμονή της μνήμης και η ανθεκτικότητα απέναντι στην απώλεια και τον χρόνο. Είναι μια ωδή στο δικαίωμα του ατόμου να φέρει τα βιώματά του, να τα αναπολεί και να τα εκφράζει με τον δικό του, αυθεντικό τρόπο.

Τελικά το «Άσε Με Να Λέω» είναι πολύ περισσότερο από ένα απλό τραγούδι. Είναι ένα καλλιτεχνικό έργο που συνδυάζει άψογα τη μελωδία, τους στίχους και τις ερμηνείες σε ένα ενιαίο, συγκινητικό σύνολο. Η διαχρονική του απήχηση οφείλεται στην ικανότητά του να μιλά για οικουμενικά ανθρώπινα συναισθήματα με τρόπο που παραμένει επίκαιρος και βαθιά προσωπικός για κάθε ακροατή. Η συνεργασία της Ελένης Βιτάλη και του Νίκου Πορτοκάλογλου δημιούργησε ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του ελληνικού έντεχνου, ένα κομμάτι που συνεχίζει να συγκινεί και να εμπνέει, προσκαλώντας μας να αποδεχτούμε τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης.