Φόβος

Σέρνω την καρδιά μου εκεί που έχει τόσο παγωνιά και σκούζει.

Το λευκό που είναι σκόρπιο , θεέ μου ,την καρδιά μου την θεριζει.

ο ήλιος φέρνει ζωή κι όμως εμένα την καρδιά μου την φοβίζει.

Ακτίνες που είναι πια νεκρές ,πρώτη φορα στη ζωή μου αντικρίζω.

Θάνατος στον ταξιδιώτη είναι το θέλω τον ποντικιών και γονατίζω.

Αίμα καρδιάς, πόνος βαθύς και με λέξεις στο χιόνι άρχισα να ζωγραφίζω.

Βάρβαροι φωνάζω κι όμως τρέμω, την ζωή μου ολάκερη τώρα σας χαρίζω.

Μια μάτια μόνο σε κείνα τα σκαλιά που το φεγγάρι χαίρεται και παίζει , που εκείνη λύνει , δένει γελώντας τα μαλλιά της και η καρδιά μου τώρα χάρισμα σας.

Εδώ θα δέσω τον θάνατο μου, εδώ που είμαι ξένος , εδώ νεκρός ,μα την αλήθεια σας.

Γονατίζω στο ψέμα ,στον δόλο σας ,ναυάγιο ,θυσία η ζωή μου στην υποκρισία σας.

Ζεχερλής Μιχάλης

Χειμώνας του 1998