Άθεος από μικρός, από άθεους γονείς, μεροκαματιάρηδες. Υλιστές δεν θα τους έλεγες. Όχι. Ήτανε πάντα ανοικτή η πόρτα τους. Κι από το υστέρημά του «φίλευαν» ξένους και περαστικούς. Όποιος είχε ανάγκη εύρισκε στο σπίτι τους στέγη και θαλπωρή.
Όταν έστριψαν με το ξένο αυτοκίνητο στη γωνία η καρδιά του σφίχτηκε. Εκείνο το γνωστό σφίξιμο που ένιωθε από παιδί. Σαν πάνθηρας κλεισμένος σε κλουβί με πιθήκους. Αδύναμους. Με τα νύχια (ακόμη) χλωρά. «Εξ απαλών ονύχων».
Κι όπως λέει η σοφόκλειος «Αντιγόνη» στον Κρέοντα (σε ελεύθερη δική μου απόδοση):
Από παιδί μοί άρεσαν τα δαχτυλίδια. Της μαμάς πρώτα. Όχι η βέρα, όχι. Της στένευε το δάχτυλο και το έκανε σαν λουκάνικο.
