Πότε είναι τα τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας

Μάτια γαλανά, βαθιά, σαν πέλαγα νυχτιάς,

Ο Άγγελος Σικελιανός (1884–1951) υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της νεοελληνικής ποίησης. Ποιητής με πνευματικό και οραματικό βάθος, υπηρέτησε την τέχνη με αφοσίωση και πάθος. Η ποίησή του διατρέχεται από έναν έντονο μυστικισμό, έναν φιλελληνισμό αρχαιοπρεπή και μια βαθιά πίστη στην ενότητα του ανθρώπου με το Θείο και τη Φύση. Ήταν...

Οι μικροί μας φίλοι έχουν πλέον έναν ακόμα λόγο να λατρέψουν το Netflix, χάρη στην υπέροχη παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων «7 Αρκούδες» (Les 7 Oursons). Αυτή η γλυκιά και συνάμα διδακτική σειρά έρχεται να ζεστάνει τις καρδιές των παιδιών και να προσφέρει ένα ευχάριστο και ποιοτικό θέαμα που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.

Η ταινία «Τοίχος» (πρωτότυπος τίτλος Brick) που έκανε πρεμιέρα στο Netflix στις 10 Ιούλιου του 2025 και είναι παραγωγής του 2025 αποκλειστικά για το Netflix. Πρόκειται για ένα γερμανικό sci‑fi θρίλερ, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Philip Koch, με πρωταγωνιστές τους Matthias Schweighöfer (γνωστό από το Army of the Dead) και Ruby O. Fee.

Η τηλεοπτική σειρά «Too Much» είναι μια νέα ρομαντική κομεντί βρετανικής παραγωγής του 2025 που κάνει πρεμιέρα στο Netflix στις 10 Ιουλίου 2025. Δημιουργήθηκε από τη Lena Dunham, γνωστή για τη σειρά Girls, σε συνεργασία με τον μουσικό και σύζυγό της Luis Felber. Η σειρά αποτελεί συμπαραγωγή των Tim Bevan, Eric Fellner, ...

Δεν θυμάμαι πότε άρχισε να μου μιλάει. Ίσως μια μέρα που ο ήλιος δεν ανέτειλε όπως έπρεπε, ή μια νύχτα που ο ύπνος αρνήθηκε να με πάρει μαζί του. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν η φαντασία μου. Ένας ψίθυρος που έμοιαζε με τη φωνή μου, αλλά με περισσότερη ειρωνεία. Ένας καθρέφτης δίχως είδωλο, μια σιλουέτα δίχως φως.

Ήταν δεν ήταν 150 cm, τα αυτιά του στις άκρες ήταν μυτερά σαν ανάποδα τρίγωνα. Φορούσε ένα πράσινο τζάκετ και ένα γαλάζιο πουκάμισο με κόκκινο γιακά. Όλη αυτή την αστεία εμφάνιση την ολοκλήρωνε ένας μάλλινος σκούφος κόκκινος με γαλάζιες και γκρι ρίγες που σχεδόν του έκρυβε τα μάτια και τον δυσκόλευε την όραση και όλο τον σήκωνε προς τα πάνω...

Κοιτούσε ώρα τώρα από ψηλά τη χιονισμένη πόλη, μουντή και αφιλόξενη να ρουφάει με τον ίσκιο από το βουνό που καμάρωνε στα πόδια της, τις στάλες από τα δάκρυα του, σαν να τη δυνάμωναν για να μπορεί έπειτα να καταβροχθίσει την καρδιά του.

Έξυνα με δύναμη το κουτάλι μου στο πάτο από το βαθύ σαν γαβάθα πιάτο μου και μετά το γυρόφερνα χτυπώντας γύρω-γύρω τις άκρες του κάνοντας κύκλους στη νερουλή κοτόσουπα μου, το τραπέζι που είχα διαλέξει ήταν στο παράθυρο ενός συνοικιακού λαϊκού εστιατορίου στην Πανόρμου απέναντι από ένα περίπτερο κατασκευασμένο από σανίδες ξύλου όπως όλα τα...