Στην αρχή ήταν φως και μετά έγινε σκοτάδι… Επειδή όλοι ξέρουμε πότε γεννηθήκαμε (όχι όλοι, όχι ο ήρωάς μας). Κι επειδή κάθε ένας και κάθε μία βαθιά μέσα της γνωρίζει πότε θα πεθάνει, σπεύδω να καταθέσω αυτές τις λιγοστές μυθοπλασμένες φαντασιώσεις πριν με αρπάξει η Λευκότητα και με τυλίξει στις ηλεκτρικές, στις μαγνητικές, στις σπινθηρίζουσες...
Η Νίκη (κατά κόσμον Νικολέττα) όταν τρελάθηκε (από τα γερατειά και τα κρυμμένα μυστικά, τα αθώα ψέματα και τις λευκές εκεχειρίες με τον άσπονδο σύζυγό της) σηκωνόταν μαύρα μεσάνυχτα να πάει προς νερού της, μετά βαφόταν, ντυνόταν, φορούσε τα κοσμήματά της όλα κι έτρεχε να φύγει στον κατήφορο. Όταν τη σταματούσαν και τη ρωτούσαν πού πηγαίνεις εκείνη...
Δημιουργός: Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας
Τα έχω δει όλα. Ή, μάλλον, έτσι νόμιζα μέχρι την πρόσφατη Κρίση του κορωνοϊού, που διαδέχτηκε την άλλη κρίση, την οικονομική, που ήταν απλώς αποτέλεσμα μιας άλλης Κρίσης, βαθύτερης, πολιτισμικής.
Βγήκε από το Υπόγειο Θέατρο παραζαλισμένος. Παραμονή Χριστουγέννων. Δεν ήξερε γιατί οι γιορτές τον καταθλίβουν. Ή μάλλον ήξερε, αλλά δεν ήθελε να τα θυμάται όλ' αυτά τώρα. Διαζύγια των γονέων, χωρισμοί, αλλαγές σχολείων, πόλεων, χωρών, ηπείρων, αλλαγή πλανήτη… Ξερριζωμένος. Μάλιστα, ξεριζωμένος. Αυτή είναι η σωστή λέξη.
Ήταν η εικοστή επέτειος τού θανάτου του. Σημαδιακή ημέρα στη ζωή του. Κρίσιμη, από πολλές απόψεις.
