Έξι χρόνια είχαν αφήσει την αχνή τους πατίνα πάνω στα λαμπερά νερά των καναλιών της Βενετίας. Οι αιχμηρές γωνίες της μνήμης είχαν στρογγυλέψει, αλλά οι βαθιές χαρακιές ενός παλιού έρωτα παρέμεναν ανεξίτηλες στην καρδιά του Οθέλλου. Στο ήσυχο εργαστήρι τους, όπου ο αέρας μοσχοβολούσε μπογιά και λεπτό ξύλο, η ζωή κυλούσε αρμονικά δίπλα στην Εστέλλα....

Η Βενετία στα τέλη Σεπτεμβρίου ήταν μια συμφωνία σιωπής και χρωμάτων που έσβηναν απαλά. Ο ήλιος, χαμηλά στον ορίζοντα, ζωγράφιζε τις παλιές προσόψεις των κτιρίων με μια χρυσαφένια μελαγχολία, ενώ η υγρασία από τις λιμνοθάλασσες τύλιγε τα στενά σοκάκια σε μια ομίχλη γεμάτη υποσχέσεις για μυστικά που ψιθυρίζονταν μόνο στις σκιές. Η τουριστική...

Ο έρωτας είναι τυφλός έλεγε ο Σαίξπηρ, για κάθε ανθρώπινο όν η αγάπη το πάθος, ο πόθος έχουν το δικό τους ξεχωριστό όνομα, έτσι αντιλαμβάνονται στη ζωή τον κόσμο των συναισθημάτων, για τον Οθέλλο στο όνομα της Νίκης κρυβόταν ο δικός του μυστικός κόσμος ο κόσμος των δικών του συναισθημάτων.

Η συνάντηση μας με τον Οθέλλο κανονίστηκε για τις εικοσιπέντε Μαΐου στη Βιέννη στις οκτώ η ώρα το βράδυ στο Cafe Sacher κοντά στο καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου απέναντι από την όπερα στην οδό Philharmoniker.

Ο Χειμώνας έτριζε ήδη τα δόντια του, ήταν αρχές Δεκέμβρη, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, και ο Οθέλλος μετά από μακρά σιωπή που κράτησε πάνω -κάτω ένα χρόνο επικοινώνησε ως εκ θαύματος μαζί μου και ζήτησε να συναντηθούμε σήμερα που θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφτεί τον αδελφό του τον Περικλή.