Το 13 κεφάλαιο διαθέσιμο για τους για τους φίλους μας στις 26-02-2020 

Κάθε πόλη έχει τη φωνή της. Άλλοτε τη βρίσκεις στα πρόσωπα των ανθρώπων, άλλοτε στα βλέμματα των περαστικών — και κάποιες φορές, τη διαβάζεις στους τοίχους.
Οι ατάκες που ξεπροβάλλουν με σπρέι, μαρκαδόρο ή κιμωλία δεν είναι απλώς γκράφιτι· είναι συναισθήματα που ξέφυγαν από τη σιωπή.
Λόγια που γράφτηκαν για να μείνουν, ακόμη κι αν...

Έπινα τον καφέ μου με φόντο το λευκό πύργο -που μόνο λευκός δεν ήταν, τέλος πάντων- ψηλός και αειθαλής προστάτευε την πόλη, κάποτε συμβόλιζε στα μάτια μου την ελπίδα και τη δύναμη τώρα έμοιαζε με μια ειρωνική υπενθύμιση της προδοσίας και της απογοήτευσης που είχα βιώσει τις προηγούμενες μέρες.

Πάρκαρα το αυτοκίνητο σε ένα στενό στη Λαμπράκη και περπατώντας πιασμένες αγκαζέ φθάσαμε σιγά-σιγά στο σπίτι. Ταλαιπωρήθηκα να βρω λίγο τα κλειδιά της εξώπορτας από το διαμέρισμα που μέναμε, πάντα με ταλαιπωρούσε αυτή η τεράστια τσάντα που κουβαλούσα, ανάθεμά με αν ήξερα τι είχε μέσα.