Κεφάλαιο 10 έως 12     

  Το κορίτσι της Ερμού (κεφάλαιο 10 έως 12)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ

Ιφιγένεια

Φεύγοντας από το γραφείο του Κωνσταντίνου, -τι ηλίθιος άνθρωπος θεέ μου, ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χωρισμό μας ,το παρελθόν για αυτόν είναι πάντοτε παρών- Διέσχισα την Ερμού και βγήκα στην Τσιμισκή , εκεί συνάντησα ένα διερχόμενο ταξί σε μια πόλη άδεια που έμοιαζε με φάντασμα , ήταν ελεύθερο, το σταμάτησα και ζήτησα από τον οδηγό του να με μεταφέρει στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου .Ο ταξιτζής ήταν ένας εξηντάρης χοντρός και κακομούτσουνος ,το πουλόβερ που φορούσε ήταν γεμάτο με ψίχουλα και απομεινάρια από πατατάκια, άνοιξα την πίσω πόρτα και πέρασα μέσα στο σταματημένο αυτοκίνητο «Καλησπέρα που πηγαίνετε ;» με ρώτησε με ύφος σχεδόν βαριεστημένο λόγο της ώρας φαντάζομαι ,του ζήτησα να με μεταφέρει στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου στο δυτικό άκρο της πόλης ,μόλις ξεκινήσαμε την διαδρομή προς τον προορισμό μας για να μου πιάσει κουβέντα -πράγμα που απεχθάνομαι- άρχισε τις ερωτήσεις , κανονική ανάκριση ,δεν απάντησα, τις αγνόησα και όπως καθόμουν στις πίσω θέσεις και αυτός με κοίταζε συνεχεία μέσα από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου με το σιχαμερό του βλέμμα, του ζήτησα με επιτακτικό τρόπο να σταματήσει να μιλά μέχρι να φτάσουμε στο Νοσοκομείο και να κλείσει το ρημάδι το ραδιόφωνο που το είχε στο διαπασών με μουσική τρισάθλια,- κάτι σκυλάδικα τις δεκαετίας του πενήντα.

Το ταξί σταμάτησε μπροστά στην κεντρική είσοδο του νοσοκομείου , πλήρωσα το αντίτιμο της κούρσας ,διέσχισα την αίθουσα αναμονής έφτασα μπροστά στη είσοδο του ασανσέρ και το κάλεσα, Η θέση του ασανσέρ ήταν ακριβώς απέναντι από τα γραφεία υποδοχής των ασθενών ,μόλις έφτασε στο ισόγειο το πήρα και ανέβηκα στο πέμπτο όροφο, έστριψα δεξιά στον διάδρομο και έφτασα στην είσοδο της Α' χειρουργικής κλινικής, έδωσα τα στοιχεία μου στην προϊσταμένη νοσηλεύτρια όπως και την ταυτότητα μου, γιατί τέτοια ώρα ήταν πια περασμένες δώδεκα επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε συνοδούς ασθενών και με αργά βήματα πατώντας στις μύτες των ποδιών για να μην κάνω θόρυβο και ενοχλήσω τους ασθενείς διέσχισα τον διάδρομο και στο τέλος του σταμάτησα, άνοιξα διακριτικά την πόρτα του θαλάμου που βρισκόταν στα αριστερά μου και πέρασα στο εσωτερικό του ,ήταν ένα τυπικό δίκλινο δωμάτιο νοσοκομείου με μια τηλεόραση στερεωμένη σε μια μεταλλική βάση που έδενε στον τοίχο δίπλα και πάνω από το ύψος της πόρτας, στο ένα κρεβάτι στα δεξιά κοιμόταν ο Αλέξανδρος και απέναντι το άλλο κρεβάτι ήταν άδειο ,προς το παρόν θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω για να ξαποστάσω κάποιες ώρες της σημερινής νύχτας .

Στο αριστερό χέρι του Αλέξανδρου είχαν τοποθετήσει ένα σωληνάκι ορού οι νοσοκόμες και από μια βάση μεταλλική είχαν κρεμάσει το πλάσμα του όρου ,η βάση ξεκινούσε από το δάπεδο και κατέληγε σε ένα πτυσσόμενο άγκιστρο ,εκεί ήταν τοποθετημένος ο ορός .Ήταν χλωμός, πολύ χλωμός , όλο του το κορμί ήταν γεμάτος από αισθητήρες για να του μετρούν τους καρδιακούς παλμούς στέλνοντας συνεχείς πληροφορίες στο μόνιτορ του παλμογράφου ,που ήταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι του στερεωμένος σε μια ακόμα μεταλλική βάση στον τοίχο γεμάτη καλώδια που ξεκινούσαν από τον παλμογράφο και το μόνιτορ και έφθαναν στους αισθητήρες ευτυχώς κοιμόταν ήσυχος, έσκυψα τον φίλησα απαλά στο μέτωπο ,κάθισα στην καρέκλα μπροστά από το κρεβάτι του προσεκτικά για να μην το ανησυχήσω η τον ταράξω στην κατάσταση που ήταν με τις σκέψεις να με σουβλίζουν το μυαλό .

Ο Κωνσταντίνος δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου ,τα αισθήματα του είχα ξυπνήσει και κόντεψαν να με παρασύρουν, μισούσα την στιγμή που αναγκαστικά να τον παρακαλέσω να με βοηθήσει και να υπομείνω μετά όλη αυτή πρόστυχη συμπεριφορά του και αυτή η γυναίκα του σκληρή σαν πέτρα τι ήθελε πια τον είχε δικό της ,τον αγάπησα τον Κωνσταντίνο όσο μπορούσα να αγαπήσω εκείνο τον καιρό , αλλά ο Αλέξανδρος με είχε ανάγκη τον λάτρευα και θα έκανα τα πάντα για να τον βοηθήσω θα έφτανα στην άκρη της γης για να τού σώσω την ζωή αν χρειαζόταν, μου έλειπε τόσο πολύ το χαμόγελο του, «Κάνε υπομονή Αλέξανδρε θα τα καταφέρουμε θα γίνεις καλά και μετά θα την σκίσω που με ταπείνωσε τόσο πολύ η Ισμήνη, μέγαιρα κανονική» ψιθύρισα δαγκώνοντας τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω από οργή

Άραγε ο Κωνσταντίνος μονολογούσα ποτέ δεν κατάλαβε στα αλήθεια ότι για μένα ήταν ένας καλός περιστασιακός εραστής που όταν τέλειωσε η λάμψη του χάθηκα γιατί δεν ήθελα να τον πληγώσω με έτρωγε τα σωθικά αυτή η σκέψη και απάντηση δεν είχα προς το παρόν.

Ξύπνησα από τα βογγητά του Αλέξανδρου έδειχνε να πονούσε πολύ , σχεδόν κλαίγοντας έτρεξα να βρω κάποια αδελφή νοσοκόμα να τον βοηθήσει ,δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι, πονούσα και εγώ μαζί του «σκατιάρη θα κάνω ότι θες μόνο να γλυτώσει ο Αλέξανδρος, αυτό με νοιάζει» μονολόγησα γεμάτη οργή. Έφτασα τρέχοντας στο θάλαμο υπηρεσίας των νοσοκόμων ,ρώτησα ποια μπορούσε να με βοηθήσει γιατί ο άντρας μου πονούσε πολύ ,έτσι κατάλαβα έτσι το μετέφερα, η αδελφή νοσοκόμα μια αδύνατη ξανθομάλλα, αφού με ρώτησε ποιος ήταν ο ασθενής , προσπάθησε να μου εξηγήσει πως δεν ήταν δυνατόν να αισθάνεται πόνο γιατί οι γιατροί τον είχαν υπό καταστολή. «Κάποιο εφιάλτη θα έβλεπε που τον τρόμαζε ηρεμίστε μην φοβάστε» μου είπε γύρισα στον θάλαμο κάθισα στην καρέκλα που καθόμουν και πριν στο προσκεφάλι του Αλέξανδρου ,τον χάιδεψα στο μέτωπο και σχημάτισα τον αριθμό του Κωνσταντίνου στο κινητό μου και τον κάλεσα ,μια αγουροξυπνημένη φωνή- ήταν έξη το πρωί- μου απάντησε από την άλλη άκρη της γραμμής.

«Ναι ποιος είναι;»

«Έλα μου Κωνσταντίνε εγώ είμαι η Ιφιγένεια συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας σήμερα στις δώδεκα το μεσημέρι είναι το ραντεβού με τους γιατρούς στο Θεαγένειο για να σου πάρουν το δείγμα θα έρθεις;»

«Ναι θα έρθω μην ανησυχείς στις δώδεκα θα είμαι στο νοσοκομείο θα τα πούμε εκεί καλό ξημέρωμα» Η φωνή του βαθιά και ερωτική ακόμα με προκαλούσε ρίγος όταν την άκουγα μου ξυπνούσε πάθη που είχα ξεχάσει μετά τόσα χρόνια .

Τελευταία φόρα που ήρθα μετά την φυγή μου  στην Θεσσαλονίκη ήταν λίγα χρόνια αφού είχα γνωρίσει τον Αλέξανδρο, περπατούσαμε στην Ερμού και πέσαμε πάνω στον Κωνσταντίνο έκανα πως δεν το γνώρισα και κρατώντας σφιχτά από τον χέρι τον Αλέξανδρο τον προσπέρασα χωρίς ίχνος στο πρόσωπο μου να προδίδει κάποιο συναίσθημα έκπληξης η συμπάθειας. Ο Κωνσταντίνος μόλις πέρασα από δίπλα του με γνώρισε και προσπάθησε να μου μιλήσει, εγώ με το κεφάλι ψηλά σκορπώντας κάθε ελπίδα του, απομακρύνθηκα βηματίζοντας αργά φιλώντας παθιασμένα τον Αλέξανδρο. Έμεινε ακίνητος αποσβολωμένος κοιτώντας προς το μέρος μου όσο εγώ απομακρυνόμουν στο βάθος της Πολυτεχνείου. Από τότε έχω να έρθω σε αυτήν την καταραμένη πόλη και οι μοίρα τα έφερε έτσι να ζήσω σε αυτήν τώρα τις ποιο οδυνηρές στιγμές μου ελπίζοντας σε ένα θαύμα για να σωθεί ο άντρας μου .

Μετρούσα τα λεπτά τα δευτερόλεπτα τις ώρες μέχρι το ρόλοι να δείξει έντεκα ακριβώς.

Πλύθηκα πρόχειρα στον νιπτήρα που είχε ο θάλαμος -πίσω από ένα παραβάν στο βάθος πίσω από το κρεβάτι που ήταν απέναντι από τον Αλέξανδρο-, έφτιαξα κάπως τα μαλλιά μου να μην πετούν, ίσιωσα την φούστα μου, έφτιαξα τον γιακά από το πουκάμισο μου, φόρεσα το παλτό μου ,βγήκα στον διάδρομο πέρασα μπροστά από το γραφείο της προϊσταμένης και έφτασα στο Ασανσέρ, το κάλεσα και κατέβηκα στο ισόγειο, διέσχισα κάθετα την αίθουσα υποδοχής και βγήκα στον δρόμο.

Ο ψυχρός αέρας με χτύπησε στο πρόσωπο και καθάρισε το μυαλό μου από κακές σκέψεις όπως λύγιζε τα δέντρα από την ορμή του ,βρήκα ένα ταξί που ήταν στην πιάτσα μπροστά από την είσοδο και ξεκίνησα για το Θεαγένειο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΔΕΚΑΤΟ

Μαύρη μέρα 

Ο αέρας στροβίλιζε τα κύματα τα σήκωνε ψηλά και αυτά πέφτοντας μαστίγωναν με δύναμη την προβλήτα στο λιμάνι αφρίζοντας σαν  λυσσασμένα κτήνη.

Ο Κωνσταντίνος φίλησε την Ισμήνη στο μάγουλο ,την ενημέρωσε ότι φεύγει γιατί του τηλεφώνησε η Ιφιγένεια κα θα πήγαινε στο Θεαγένειο όπως της είχε εξηγήσει σήμερα το πρωί στην ώρα του πρωινού και αργότερα στην διαδρομή για το γραφείο για να επανεξετάσουν την ιστοσυμβατότητα του με τον άντρα της, εκεί θα συναντούσε την Ιφιγένεια για να τον οδηγήσει στον γιατρό που θα έκανε την επέμβαση αν το δείγμα επαληθευόταν ότι ήταν θετικό.

Κατέβηκε τα σκαλιά από την οικοδομή που στέγαζε τα γραφεία τους , βγήκε στην Ερμού σταμάτησε ένα διερχόμενο Ταξί και ξεκίνησε για να πάει στο νοσοκομείο λόγο του Σαββάτου και της σφοδρής κακοκαιρίας κόσμος ήταν λιγοστός στους δρόμους ,ήταν τυχερός που βρήκε τόσο εύκολα Ταξί.

Η Ιφιγένεια τον περίμενε στα σκαλιά του Θεαγένειου ανήσυχη μήπως και άλλαζε άποψη ,ήταν χλωμή από την ταλαιπωρία και την αγωνία που πέρασε χθες το βράδυ. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της να μην λυγίσει ,μιλούσε εδώ και ώρα στο τηλέφωνο με την μητέρα της που προσπαθούσε να της δώσει κουράγιο να αντέξει όλη αυτήν την περιπέτεια..

Η κυρία Ευτέρπη έτσι έλεγαν την μητέρα της Ιφιγένειας ήταν χρυσός άνθρωπος δασκάλα στο επάγγελμα, είχε βοηθήσει πολλά παιδιά στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν μετά τον εμφύλιο να μάθουν γράμματα ,τώρα πια είχε βγει στην σύνταξη . Ο πατέρας της ο κύριος Πέτρος Συνταξιούχος και αυτός του Εμπορικού ναυτικού ,ασυρματιστής ,θαλασσοπνιγόταν στους ωκεανούς του κόσμου ,τον έβλεπε σπάνια το σπίτι του, για αυτό και η Ιφιγένεια είχε μεγαλώσει λατρεύοντας την μάνα της και αγαπώντας τον πατέρα της από μακριά.

Ο Κωνσταντίνος κατέβηκε από το ταξί μπροστά στο νοσοκομείο και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά ,είδε την Ιφιγένεια στο ένα μέτρο απόσταση απορροφημένη από την τηλεφωνική της συνομιλία δεν τον πρόσεξε ,αυτός την πλησίασε και απαλά της άγγιξε τον ώμο «Έφτασα Ιφιγένεια πάμε να δούμε τον γιατρό»

Πέρασαν την είσοδο βρήκαν το ασανσέρ και ανέβηκαν στον δεύτερο όροφο, διάφορα γραφεία ήταν στις δύο πλευρές του διαδρόμου ,σταμάτησαν μπροστά σε αυτό που έγραφε η πινακίδα στην πόρτα « Καθηγητής Γεώργιος Σταύρου»

Χτύπησαν διακριτικά την πόρτα και πέρασαν στο χώρο του Γραφείου που ο γιατρός χρησιμοποιούσε και ως ιατρείο στα επείγοντα περιστατικά..

Τους χαιρέτησε εγκάρδια μόλις τους είδε, σηκώθηκε όρθιος , πέρασε μπροστά από το γραφείο του -ένα παλιό έπιπλο ξεβαμμένο γεμάτο σημάδια από γρατζουνιές που μόλις διέκρινες το χρώμα του σταχτί προς το κίτρινο-και απευθυνόμενος στον Κωνσταντίνο του είπε « Πάμε κύριε Γεωργίου» έκανε δυο βήματα και χαϊδεύοντας στοργικά την Ιφιγένεια της χαμογέλασε « όλα θα πάνε καλά μην ανησυχείς θα τον νικήσουμε το θεριό» έπιασε από τον ώμο τον Κωνσταντίνο και βγήκαν από το γραφείο με προορισμό το χειρουργείο .

Η Ισμήνη πίσω στο γραφείο όρθια στο παράθυρο στοχαζόταν παρατηρώντας τα δέντρα να λυγίζουν από το δυνατό αγέρα ,την έτρωγε τα σωθικά η σκέψη ότι συνάνθρωποι μας έχουν ανάγκη από λίγο αίμα η αιμοπετάλια η ακόμα και όργανα και τους γυρίζουμε την πλάτη ασχολούμενοι με τα μικροπροβλήματα μας .

Πρόσφατα όταν έμαθε από το ραδιόφωνο για το μικρό Αριστοτέλη ότι χρειάζεται συμβατό δότη για μεταμόσχευση μυελού των οστών αλλιώς θα πέθαινε ,νοσούσε από λευχαιμία και οι γονείς του έκαναν έκκληση για βοήθεια μέσω της εκπομπής και παρότρυναν όποιον ήθελε και μπορούσε να πάει να δώσει δείγμα για να το εξετάσουν για να δουν αν υπάρχει ιστοσυμβατότητα με τον μικρό Αριστοτέλη ,τότε με παρότρυνση της παιδικής της φίλης της Δέσποινας - Ήταν χρόνια δωρητής οργάνων και Αιμοδότης- πήγαν μαζί στο Θεαγένειο και έδωσαν δείγμα για την εξέταση για λογαριασμό του Αριστοτέλη.

Δεν είχε πει τίποτα στον Κωνσταντίνο ,το κράτησε μυστικό ,δεν ήθελε ,το έκανε μόνο για την ψυχή της γιαγιάς της που την έχασε πρόσφατα από καρκίνο και την λάτρευε για την καλοσύνη και την μεγαλοθυμία της.

Το παράθυρο ανοιχτό κόντευε να σπάσει από την δύναμη του Βαρδάρη, μια απόκοσμη βοή ακουγόταν λες και ερχόταν από τα έγκατα της γης ,τρόμαξε η Ισμήνη έκλεισε το παράθυρο και κάθισε στο σαλόνι μπροστά από το γραφείο της , παρατηρούσε ένα πίνακα λες και τον έβλεπε πρώτη φόρα στην ζωή της , ήταν του Νταλιάνη ,απεικόνιζε ένα καράβι ,ένα ιστιοφόρο για την ακρίβεια να πλέει σε μια φουρτουνιασμένη ,αφρισμένη από τα πελώρια κύματα θάλασσα με φόντο ένα σκούρο συννεφιασμένο ουρανό .Κυριαρχούσε το γαλάζιο το λευκό και το γκρίζο στον πίνακα με πινελιές από χρυσοκίτρινο και καφέ .

Ο Κωνσταντίνος βγήκε από το νοσοκομείο με σκυμμένο το κεφάλι παραμέρισε τις δυο τσιγγάνες που πουλούσαν εικονίσματα αγίων και υποσχόταν βοήθεια για τους ασθενείς εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία τους στις δύσκολες στιγμές που βρισκόταν Είχαν πιάσει τις δύο άκρες της σκάλας που σε βγάζε στον δρόμο. έστριψε δεξιά, στο βάθος τον έβλεπε άδειο ,μόνο κάτι σκιές κάτω από τα δέντρα διέκρινε.

Καθώς προχώρησε με το κεφάλι του γεμάτο από σκέψεις δεν πρόσεξε και στραβοπάτησε πατώντας πάνω σε ένα σπασμένο πλακάκι του πεζοδρομίου και όπως είχε τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του για να μην κρυώνουν δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το κορμί του και έπεσε με δύναμη στην άκρη του δρόμου .

Όπως σωριάστηκε στο οδόστρωμα ένα επερχόμενο δίκυκλο μεγάλου κυβισμού τον χτύπησε και το πέταξε δύο μέτρα μακριά , έτρεξε κόσμος για να τον βοηθήσει , ο Κωνσταντίνος ήταν ακίνητος στην μέση του δρόμου , το πρόσωπο του ήταν πλημμυρισμένο με αίματα, ένας διερχόμενος γιατρός φώναζε να τον αφήσουν ακίνητο και να κάνουν χώρο για να μπορεί να αναπνέει και αμέσως κάλεσε το ασθενοφόρο..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ

Ισμήνη

«Όταν αποφασίζεται να ασχοληθείτε με μια γυναίκα δεν την βλέπετε πια έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα αλλά όπως θα θέλατε να είναι»

Σταντάλ

Μύριζε τούτες τις μέρες έντονα χειμώνα , σε λίγες μέρες θα γιορτάζαμε την ημέρα των Χριστουγέννων ,παρόλο όμως το γιορτινό κλίμα των ημερών και τις λαμπερές βιτρίνες των καταστημάτων στην Τσιμισκή - Τις επισκέφθηκα το μεσημέρι για να ψωνίσω κάποια δώρα για τις γιορτινές μέρες που ερχόταν τρώγοντας τον χρόνο μου όσο θα έλειπε ο Κωνσταντίνος για τις εξετάσεις του στο Θεαγένειο - εδώ και ώρα όμως δεν μπορούσα να ησυχάσω ,ήταν ήδη περασμένες εννέα το βράδυ και απουσίαζε από το πρωί και δεν είχε γυρίσει ακόμα από το νοσοκομείο , δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν είχε επικοινωνήσει ακόμα μαζί μου ,ένα κακό προαίσθημα είχε τυλίξει την ψυχή μου και μου έκοβε την αναπνοή ,δεν ήξερα τι να σκεφθώ , τον είχα καλέσει στον αριθμό του κινητού του πολλές φορές αλλά δεν πήρα καμία απάντηση φοβόμουν μήπως του έτυχε κάτι ιδιαιτέρα σοβαρό ,αν τσιλημπούρδιζε όμως με την Ακατανόμαστη και με είχε βάλει σε αυτήν την διαδικασία του ανεξέλεγκτου φόβου θα τον σκότωνα ειλικρινά.

Κάποια στιγμή εντελώς ξαφνικά άρχισε να κουδουνίζει η συσκευή του κινητού μου εντείνοντας τις ανήσυχες σκέψεις μου με εκείνο το τρελό ήχο που είχα βάλει- σαν να

χτυπούν καμπάνες-όταν με καλούσε ο Βασίλης για να ξεχωρίζει η κλήση του από όλες τις άλλες , άρπαξα με μία κίνηση την συσκευή με το ένα χέρι αλλά δεν μπορούσα να το κρατήσω σταθερό ,έτρεμα σύγκορμη «Έλα Βασίλη τι συμβαίνει ; πως και με κάλεσες τέτοια ώρα; τι θα γινόταν αν ήταν εδώ ο Κωνσταντίνος ; » Η φωνή μου ακούστηκε σκληρή και απότομη, αλλά δεν είχα όρεξη για πολλά- πολλά σήμερα ,άσε που δεν ήθελα να εξηγώ τις ανησυχίες μου και να δίνω αναφορά το τι συμβαίνει στην ζωή μου στον Βασίλη.

« Συγγνώμη που σε παίρνω τέτοια ώρα αλλά με κάλεσαν από το νοσοκομείο Παπαγεωργίου και μου είπαν ότι ο Κωνσταντίνος νοσηλεύετε εκεί με δυο σπασμένα πλευρά και χειρουργείται αυτή την στιγμή γιατί τον χτύπησε μία δίκυκλη μηχανή μεγάλου κυβισμού έξω από το Θεαγένειο»

Τρελάθηκα από την αγωνία μόλις συνειδητοποίησα τι μου περιέγραφε Βασίλης

«Κλείσε, πάω στο νοσοκομείο, σε ευχαριστώ που με ειδοποίησες αλλά γιατί κάλεσαν εσένα; που βρήκαν τον αριθμό του τηλεφώνου σου ; γιατί δεν κάλεσαν εμένα δεν καταλαβαίνω»

«Δεν ξέρω τον λόγο ούτε εγώ τον κατάλαβα. Το ατύχημα του Ισμήνη ξύπνησε μέσα μου να ξέρεις τεράστιες ενοχές για ότι έγινε τότε» μου μιλούσε χαμηλόφωνα τρομαγμένος, προφανώς είχε επιλέξει κάποιο σημείο του σπιτιού του για να μην τον ακούει κανείς άλλος και προπάντων η γυναίκα του.

«Δεν είναι η ώρα Βασίλη για αυτήν την συζήτηση κλείνω γεια σου» έκλεισα το τηλέφωνο χωρίς να προλάβει να μου απαντήσει και σαν τρελή τρέχοντας κατέβηκα τα σκαλιά της οικοδομής ,βγήκα στην Ερμού για να βρω ταξί δεν μπόρεσα ,οι δρόμοι ήταν απελπιστικά άδειοι και δεν είχα την υπομονή να περιμένω , η αγωνία μου έκοβε την αναπνοή ,συνέχισα να τρέχω έως το πάρκινγκ που σταθμεύαμε το αυτοκίνητο μας στην Δωδεκανήσου, το βρήκα ,άνοιξα την πόρτα. μπήκα μέσα στο Volvo και σπινάροντας ξεκίνησα για το νοσοκομείο, το γεμάτο από την απορία βλέμμα του φύλακα όταν πέρασε το αυτοκίνητο μου δίπλα του μου έδωσε να καταλάβω ότι η ταχύτητα που είχα αναπτύξει είχε ξεπεράσει τα όρια ακόμα και του επικίνδυνου .

Η μόνη μου σκέψη μέχρι να φτάσω ήταν να είναι καλά ο Κωνσταντίνος ,όλη την ώρα προσευχόμουν να πήγε καλά η επέμβαση - βλέπεις όλοι τον Θεό μόνο κάτι τέτοιες ώρες τον θυμόμαστε αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση- Έστριψα στην έξοδο για το Νοσοκομείο ,η κίνηση στην περιφερειακή ήταν ιδιαίτερα αυξημένη και οι ελιγμοί μου ήταν άκρως επικίνδυνοι ,κάποια στιγμή θα έπεφτα πάρα τρίχα πίσω από ένα φορτηγό που είχε κόψει ταχύτητα λόγω ενός δέντρου που είχε πέσει στο οδόστρωμα από τον δυνατό άνεμο που έπνεε σήμερα-δώδεκα μποφόρ είχε ταχύτητα όπως έλεγε ο εκφωνητής στο ραδιόφωνο.

Πέρασα κάτω από την γέφυρα και έστριψα αριστερά στην διακλάδωση του δρόμου προσπέρασα το στρατιωτικό νοσοκομείο που πρόβαλε μπροστά μου και στα πεντακόσια μέτρα φάνηκε το Παπαγεωργίου ,έστριψα δεξιά ,πέρασα την πύλη του νοσοκομείου και πάρκαρα όπως νάνε το αυτοκίνητο σε μια αλάνα πίσω από το κεντρικό κτήριο .Τρέχοντας σαν κατοστάρης έφτασα στα σκαλιά πριν την είσοδο, ανέβηκα τα σκαλιά δυο- δυο ,πέρασα τις γυάλινες πόρτες της , ακριβώς απέναντι μου ήταν το γραφείο πληροφοριών και εξυπηρέτησης των επισκεπτών ρώτησα στην ρεσεψιόν που νοσηλεύεται ο Κωνσταντίνος Γεωργίου , η προϊσταμένη νοσηλεύτρια μια νεαρή με έντονα βαμμένα μάτια αφού πρώτα προσπάθησε να με ηρεμήσει γιατί ήταν έκδηλη η ανησυχία μου απάντησε αφού έψαξε στον κατάλογο των ασθενών ότι νοσηλεύετε στην Α΄ χειρουργική κλινική ,στον θάλαμο εκατόν δώδεκα ,στο πέμπτο όροφο. δεν περίμενα ούτε μια στιγμή άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά των ορόφων σαν αθλητής μεγάλων ταχυτήτων .Όταν έφτασα στον πέμπτο όροφο έστριψα δεξιά, απέναντι μου ακριβώς ήταν η είσοδος της κλινικής, διέσχισα τον διάδρομο της και στο βάθος του βρήκα στα αριστερά μου  τον θάλαμο εκατόν δώδεκα χτύπησα την πόρτα και χωρίς να περιμένω απάντηση την άνοιξα και πέρασα στο εσωτερικό του