Ενημέρωση: Moments Team
Ένα απίστευτο περιστατικό συνέβη στις ΗΠΑ, μία μαθήτρια έχει καταγραφεί σε βίντεο να εκσφενδονίζει μια καρέκλα στο κεφάλι της καθηγήτριας της. Η 15χρονη μαθήτρια του λυκείου του Μίσιγκαν συνελήφθη άμεσα για την πράξη βίας προς το πρόσωπο της εκπαιδευτικού.
Σε βίντεο που έχει γίνει πλέον viral , δύο μαθήτριες
μπλέκουν σε καβγά και βρίζουν η μία την άλλη, η καθηγήτριά τους όπως φαίνεται
στο βίντεο που κυκλοφορεί, έχει γυρισμένη την πλάτη όταν ένα από τα κορίτσια παίρνει την
μεταλλική καρέκλα και την πετάει προς την πλευρά της , με αποτέλεσμα η
τελευταία να πέσει στο έδαφος, σύμφωνα με την New York Post.
Τα δύο κορίτσια που συμμετείχαν στον καβγά συνελήφθησαν. Η εκπαιδευτικός πήγε άμεσα στο νοσοκομείο από το οποίο πήρε εξιτήριο και τι επόμενες μέρες σκοπεύει να επιστρέψει στα καθήκοντά της.
Το Κίνημα της Ζήλου (ή Κίνημα των Ζηλωτών) υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές και εντυπωσιακές λαϊκές εξεγέρσεις στη βυζαντινή ιστορία, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη. Το κίνημα αναπτύχθηκε την περίοδο του Βυζαντινού Εμφυλίου Πολέμου (1341-1347) και ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τη διαμάχη για την εξουσία αλλά και με βαθιές κοινωνικές και ιδεολογικές...
Η Ευπατοριάδα αποτελεί μία από τις σημαντικότερες δυναστείες της ελληνιστικής περιόδου και συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία της Περγάμου, μιας πόλης που εξελίχθηκε σε πολιτιστικό και στρατιωτικό κέντρο της εποχής. Η οικογένεια αυτή, γνωστή και ως Ατταλίδες, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της μέσα από την ανάπτυξη της Περγάμου και τη συμβολή της στη...
Η Τελέσιλλα υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της αρχαίας Ελλάδας. Γνωστή ως λυρική ποιήτρια αλλά και ως ηρωίδα, άφησε το δικό της αποτύπωμα στην ιστορία και την ελληνική γραμματεία, συνδυάζοντας το ταλέντο της στη λογοτεχνία με την ανδρεία στην πράξη.
Ο Robert Johnson (Ρόμπερτ Τζόνσον), ένας από τους πιο επιδραστικούς blues μουσικούς όλων των εποχών, παραμένει μέχρι σήμερα μια αινιγματική φιγούρα, τυλιγμένη σε μύθους και ιστορίες που ξεπερνούν τα όρια της μουσικής. Η σύντομη και ταραχώδης ζωή του, σε συνδυασμό με την ανυπέρβλητη μουσική του ιδιοφυΐα, γέννησε τον πιο διάσημο και ανατριχιαστικό...
Τα θερινά σινεμά δεν είναι απλώς ένας τρόπος προβολής ταινιών. Είναι κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας, συνυφασμένο με καλοκαιρινές αναμνήσεις, νύχτες γεμάτες αστέρια, μεθυστικά γιασεμιά και τον ήχο της μπομπίνας να μπερδεύεται με τα τριζόνια.
Εδώ η σκέψη, η παρατηρητικότητα και η φαντασία δοκιμάζονται μέσα από απλούς αλλά πονηρούς γρίφους. Κάθε ερώτηση σε προκαλεί να δεις τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία, να ξεφύγεις από το προφανές και να ανακαλύψεις το απρόσμενο.
Έπινα τον καφέ μου με φόντο το λευκό πύργο -που μόνο λευκός δεν ήταν, τέλος πάντων- ψηλός και αειθαλής προστάτευε την πόλη, κάποτε συμβόλιζε στα μάτια μου την ελπίδα και τη δύναμη τώρα έμοιαζε με μια ειρωνική υπενθύμιση της προδοσίας και της απογοήτευσης που είχα βιώσει τις προηγούμενες μέρες.
«Έρχομαι που να πάρει η ευχή, περίμενε, που να κουνηθώ, σαν αργοκίνητο καράβι γαμώτο περπατάω» ο Κωνσταντίνος προσπαθούσε σχεδόν κουτσαίνοντας να φθάσει στην εξώπορτα. Το κουδούνι συνέχιζε να χτυπά δαιμονισμένα, ο επισκέπτης εκτός όλων των άλλων ήταν ανυπόμονος και αγενής.
Πάρκαρα το αυτοκίνητο σε ένα στενό στη Λαμπράκη και περπατώντας πιασμένες αγκαζέ φθάσαμε σιγά-σιγά στο σπίτι. Ταλαιπωρήθηκα να βρω λίγο τα κλειδιά της εξώπορτας από το διαμέρισμα που μέναμε, πάντα με ταλαιπωρούσε αυτή η τεράστια τσάντα που κουβαλούσα, ανάθεμά με αν ήξερα τι είχε μέσα.
Ο θάλαμος του νοσοκομείου ήταν ένα στενός χώρος με ένα κρεβάτι ακριβώς απέναντι μου και με τον ασθενή που φιλοξενούσε να έχει γυρισμένη την πλάτη του προς το σημείο όπου βρισκόμουν, στο δεξί μου χέρι στο βάθος μπροστά από ένα παραβάν άλλο ένα κρεβάτι φιλοξενούσε τον Κωνσταντίνο, ήταν ξύπνιος με την πλάτη ανασηκωμένη από δύο μαξιλάρια και δίπλα του...
Φεύγοντας από το γραφείο του Κωνσταντίνου-τι ηλίθιος άνθρωπος θεέ μου, ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χωρισμό μας, το παρελθόν για αυτόν είναι πάντοτε παρών- διέσχισα την Ερμού και βγήκα στην Τσιμισκή, εκεί συνάντησα ένα διερχόμενο ταξί σε μια πόλη άδεια που έμοιαζε με φάντασμα, ήταν ελεύθερο, το σταμάτησα και ζήτησα από τον οδηγό του να με...
Χαζές σκέψεις έπνιγαν το μυαλό μου σήμερα, ίσως να έφταιγε λιγάκι το Sivas, ίσως πάλι να έφταιγαν τα κόκκινα σαν τριαντάφυλλα χείλη της Ιφιγένειας που τα είχα τώρα εμπρός μου αλλά τα είχα στερηθεί τόσα χρόνια και τα έβλεπα να ανοιγοκλείνουν με τόση χάρη που συγκλόνιζαν κάθε σπιθαμή από το κορμί μου, ίσως να έφταιγε και ο αχνός της αναπνοής...
