Κάποια στιγμή στη ζωή σου διαπιστώνεις ότι κάποια πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα έχουν λάβει ένα οδυνηρό τέλος, εσύ το αρνείσαι και ψυχορραγούν γιατί δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι επένδυσες σε συναισθήματα σε χρόνο και κόπο και ήταν ατελέσφορα. Το να τα κρατάς όμως ζωντανά με ενέσεις προσδοκίας παρόλο που γνωρίζεις ότι ζουν μόνο μέσα στα όνειρα σου, αυτό σε φθείρει την ψυχή και τη ζωή σου.
Οι άνθρωποι μέσα στον χρόνο αλλάζουν, αντιλαμβάνεσαι αργά τα λάθη που έκανες και μέσα από ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να φουντώσουν πάθη, πόθοι που είχαν καταλαγιάσει.
Ο χρόνος αλλά και ο καθρέφτης σου, το πρωί σε ξυπνούν θυμίζοντας σε πως η επένδυση στην καρδιά και όχι στη λογική κοστίζει ακριβά, ιδίως όταν παράγει και πόνο.
Ελπίζεις σε ένα θαύμα, το θαύμα όμως δεν έρχεται, πιστεύεις στην αλήθεια όσον νοιώθεις αλλά η πλάνη της καρδιάς σου δεν αντιλαμβάνεται ότι πορεύεσαι τον δρόμο μόνος σου και απλά η μόνη θύμηση σου είναι η απουσία της.
Αν ζήσεις και την κατακραυγή της κοινωνίας για έναν έρωτα που δεν εγκρίνει τότε μένεις δυο φόρες μόνος, γιατί ακόμα και το ταίρι σου το βάζει στα πόδια από τις συνέπειες και εσύ ζεις με τα όνειρα της δήθεν μιας και μοναδικής αγάπης που ήσουν τυχερός να ζήσεις.
Η ζωή είναι αμείλικτη και ο χρόνος και η απόσταση ο εχθρός, εχθρός ανίκητος που τα θύματα του τα απομονώνει ως εκδίκηση και τα τιμωρεί γιατί παρέβησαν τους κανόνες του.
Οι φίλοι λακίζουν γιατί δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από το χάλι σου, οι έρωτες σβήνουν γιατί η εποχή δεν σηκώνει συναισθηματισμούς, είναι τόσο στείρα και άνυδρη που η δίψα σου είναι θανατική.
Αρνείσαι να δώσεις ένα τέλος γιατί τρέμεις για όσα έλπιζες και προδόθηκαν, για όσα ονειρεύτηκες και έγιναν δάκρυα που σου γονάτισαν το κορμί και την περηφάνια σου.
Άσε το βήμα σου να κινηθεί προς τα μπρος, η εποχή που ήταν μετέωρο έλαβε τέλος, η περίοδος της αθωότητας υπάρχει μόνο σε κάτι σκονισμένα συρτάρια του χθες, κοίτα ευθεία μπροστά είσαι μόνος.
Καιρός να γευτούν και οι άλλοι τις συνέπειες ενός τέλους που εσύ επιτέλους έδωσες.
Δημιουργός: Ζεχερλής Μιχάλης
Φέτος το καλοκαίρι δεν βρήκα ούτε μια σταλίτσα χρόνο για να πραγματοποιήσω την τρελή μου επιθυμία να τελειώσω το βιβλίο που αγόρασα πριν τρεις ολόκληρους μήνες, αλλά λίγο πριν τελειώσει ο Σεπτέμβρης αποφάσισα επιτέλους να το διαβάσω, λίγες σελίδες από την αρχή του όλο κι άλλο είχα προλάβει να ξεφυλλίσω.
Θολή μέρα η σημερινή, η ομίχλη σου τρυπά τα κόκαλα και η παγωνιά πλάκωσε όλη την πόλη, παραμονή Χριστουγέννων σήμερα, χωρίς παιδικές φωνές, χωρίς κάλαντα που θα σκορπούσαν μια μικρή ελπίδα στο θολερό απόκοσμο τοπίο μιας ερημικής πόλης.
Δεν υπάρχει κάποια εισαγωγή ούτε θα δρέψει δάφνες λογοτεχνικού κείμενου το σημείωμα αυτό.
«Έλα μου» έκφραση συνηθισμένη για όλους τους άλλους, στο δικό μου κόσμο όμως δυο λέξεις αγαπημένες που σηματοδοτούν μια ολόκληρη ζωή γεμάτη όνειρα, πάθος και έρωτα.
Έχει μέρες τώρα που κάθομαι στο μικρό μου μπαλκονάκι τα βράδια και παραμονεύω πότε θα ξεμυτίσει το φεγγάρι από τα σύννεφα για να πιάσουμε την κουβεντούλα για κόσμους μακρινούς που επισκέφτηκε, για πρίγκιπες που φαρμακωθήκαν για τον έρωτα και για κυράδες που αγάπησαν και έμειναν μονάχες.
Κάποια στιγμή στη ζωή σου διαπιστώνεις ότι κάποια πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα έχουν λάβει ένα οδυνηρό τέλος, εσύ το αρνείσαι και ψυχορραγούν γιατί δεν θέλεις να παραδεχτείς ότι επένδυσες σε συναισθήματα σε χρόνο και κόπο και ήταν ατελέσφορα. Το να τα κρατάς όμως ζωντανά με ενέσεις προσδοκίας παρόλο που γνωρίζεις ότι ζουν μόνο μέσα στα...
