Οδυσσέας Ελύτης: Τα κορυφαία αποφθέγματα ενός λαμπρού πνεύματος της ποίησης

Ο Οδυσσέας Ελύτης ή Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 191 στο Ηράκλειο και Απεβίωσε στις 18 Μαρτίου του 1996 στην Αθήνα, ήταν ένα λαμπρό πνεύμα της Ελληνικής ποίησης και ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της.

Βραβεύτηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ αποτέλεσε ένα από τα επίλεκτα μέλη της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα» στον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Οι ποιο γνωστές Ποιητικές συλλογές και μεμονωμένα ποιήματα του είναι: O Επιτάφιος, Το Άξιον Εστί, η «Ωδή στον Πικασσό», Το Μονόγραμμα, το Τα Ρω του Έρωτα, οι Προσανατολισμοί, Η ποδηλάτισσα, και το Εκ του πλησίον.

Παρακάτω συγκεντρώσαμε τα έντεκα (11) πιο σπουδαία αποφθέγματα του, ίσως αξίζει να τα ρίξετε μία ματιά:

1. Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει.
2. Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.
3. Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη.
4. Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.
5. Η Λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.
6. Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
7. Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.
8. Στην κακή μοιρασιά πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται.
9. Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.
10. Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
11. Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.