◼ Λογοτεχνική σειρά διηγημάτων: Κλεφτές ματιές
⚊Χρονογράφημα⚊
Σήμερα ξύπνησα ανήσυχος, με μια βαθιά επιθυμία να νοιώσω κάτι απρόσμενο, θα ήθελα όμως να είναι ευχάριστο, πρόσχαρο σαν τον λευκό επισκέπτη στα όνειρα μου.
Μου λείπει χρόνια τώρα ο φίλος μου, τον έχασα πολύ νωρίς, μου λείπει και το κορίτσι που λάτρεψα αλλά ξενιτεύτηκε για μία καλύτερη ζωή όπως χιλιάδες άλλοι, η κατάρα της προσφυγιάς βλέπεις. Είκοσι χρόνια είναι πολλά που έχω να τη δω και μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ. Θα άνθιζε η ψυχή μου και θα ζέσταινε και ας κάνει "ψόφο" έξω η καρδιά μου, φωτιά θα έπαιρνε με την άξαφνη παρουσία της. Τα θαύματα όμως τελείωσαν εδώ και αιώνες δυστυχώς.
Τελικά όμως το απρόσμενο ήρθε σκληρό, απάνθρωπο μέσα από τη συχνότητα ενός ραδιοφώνου σταθμού στη διαδρομή για την δουλειά μου, με την μορφή ενός σεισμού στην ανατολή, στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας και άφησε έως στιγμής άγνωστο πόσες χιλιάδες νεκρούς και πόσα εκατομμύρια αστέγους και είναι χειμώνα βαρύς, με τα σωστικά συνεργεία να δίνουν μάχη με τον χρόνο για να σώσουν όσους μπορούν κάτω από τα συντρίμμια και τα χαλάσματα.
Που να προσευχηθώ, σε ποιο θεό, να σώσει αυτούς τους ανθρώπους και τη δική μου ψυχή από τους εφιάλτες του απρόσμενου που σκαλώνουν βασανιστικά στην ψυχή μου σαν αγκίστρι με τον μανδύα του γαλανού επισκέπτη.
Δημιουργός: Ζεχερλής Μιχάλης
Στη σιωπηλή αγκαλιά της νύχτας, το φεγγάρι έλουζε με το απαλό του φως το αρχοντικό της πιο πλούσιας οικογένειας της Φιγαλίας. Στα ψηλά παράθυρα του, οι κουρτίνες λίκνιζαν σαν φαντάσματα, κρύβοντας μυστικά και φόβους της Αρχόντισσάς του σπιτιού την Άρτεμη, μιας γυναίκας με ομορφιά που θύμιζε αρχαίο άγαλμα, με μάτια γαλανά που έκρυβαν τη θλίψη βαθιά...
Ξέρετε τι γίνεται όταν αποβιβάζεται ο κόσμος από τα στενά, δίπορτα λεωφορεία σε κεντρικούς σταθμούς του μετρό. Το πατείς με πατώ σε. Βιάζονται όλοι να μπουν πριν βγουν οι προηγούμενοι. Χαϊμός. Χαλασμός κόσμου. Εκεί πάνω στην πολυκοσμία βέβαια, στο στριμωξίδι, στο γαμοσταυρίδι και με τα νεύρα τσατάλι, ανθούν δύο φρούτα «εδώδιμα – αποικιακά»: οι...
Έσφιγγα με δύναμη τα βλέφαρα μου μήπως και μπορέσω να κοιμηθώ μια στάλα, μα εκείνα τα κόκκινα σαν φράουλες χείλη που εξερευνούσαν σπιθαμή προς σπιθαμή το κορμί μου είχαν σφηνώσει στο μυαλό μου.
Ο Χ. κοίταζε από το παράθυρο του δωματίου του τη φωτεινή μέρα του Σεπτέμβρη. Είχε βρέξει την προηγουμένη και τα χρώματα του κήπου έλαμπαν.
Το χαμόγελο της Κρυσταλλένιας
ℳ Έμμετρη ποίηση
🔒 Μόνο για τα μέλη μας
