Το Απρόσμενο 

Σήμερα ξύπνησα ανήσυχος ,με μια βαθιά επιθυμία να νοιώσω κάτι απρόσμενο ,θα ήθελα όμως να είναι  ευχάριστο, πρόσχαρο  σαν τον λευκό επισκέπτη στα όνειρα μου.

Μου λείπει  χρόνια τώρα ο φίλος μου ,τον έχασα πολύ νωρίς ,μου λείπει και  το κορίτσι που λάτρεψα αλλά ξενιτεύτηκε για μία καλύτερη ζωή όπως  χιλιάδες άλλοι , η κατάρα της προσφυγιάς βλέπεις .

Είκοσι χρόνια είναι πολλά που έχω να την δω και μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ.

Θα άνθιζε η ψυχή μου και θα ζέσταινε και ας κάνει "ψόφο" έξω, η καρδιά μου, φωτιά θα έπαιρνε  με την άξαφνη παρουσία της .

Τα θαύματα όμως τελείωσαν εδώ και αιώνες δυστηχώς.

Τελικά όμως το απρόσμενο ήρθε σκληρό ,απάνθρωπο μέσα από τα κύματα ενός ραδιοφώνου στην διαδρομή για την δουλειά μου, με την μορφή ενός σεισμού στην ανατολή ,στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας και άφησε έως στιγμής άγνωστο πόσες χιλιάδες νεκρούς και πόσα εκατομμύρια αστέγους και είναι  χειμώνα βαρύς. Με τα σωστικά συνεργεία να δίνουν μάχη με τον χρόνο για να σώσουν όσους μπορούν κάτω από τα χαλάσματα.

Που να προσευχηθώ σε ποιο θεό να σώσει αυτούς τους ανθρώπους και την δική μου ψυχή από τους εφιάλτες του απρόσμενου....